Φώφη Γεννηματά: Πάλεψε χρόνια σιωπηλά, μοναχικά και με αξιοπρέπεια

Ο καρκίνος – η «βασική νόσος» όπως έλεγε εκείνο το ανησυχητικό ανακοινωθέν του «Ευαγγελισμού» πριν από 13 μέρες– δεν ήρθε στη ζωή της Γεννηματά το 2008, όταν η πρώτη διάγνωση έδειξε καρκίνο του μαστού. Ο καρκίνος ήταν πάντα στην οικογένειά της.

Η μητέρα της, η Κάκια, έφυγε από τη ζωή στα 54 της, μετά από δεκαετή μάχη. Η Φώφη ήταν τότε 29 ετών. Επτά μήνες αργότερα πέθανε και ο πατέρας της, ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, και αυτός χτυπημένος από τον καρκίνο, λίγο προτού κλείσει τα 55 του χρόνια.

Η Φώφη «έφυγε» στα 56 της, αφήνοντας πίσω της την οικογένειά της και μια πολιτική ιστορία και δράση ιδιαίτερα αξιόλογες, καθώς υπήρξε μια από τις ελάχιστες γυναίκες που πρωταγωνίστησαν στον πολιτικό στίβο της χώρας.

«Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι», έλεγε η Φώφη.

Και είναι εντυπωσιακό πώς όλα αυτά –τη σκληρή γονιδιακή κληρονομιά, τις βασανιστικές εμπειρίες στην Εντατική με τους δύο γονείς της, τον καρκίνο που ερχόταν, έφευγε και επανερχόταν με ανελέητο πείσμα, την αγωνία αν θα μπορέσει να κάνει παιδιά– η Φώφη Γεννηματά όχι μόνο τα αντιμετώπισε, αλλά δεν τα άφησε και να την ετεροκαθορίσουν. Ούτε οίκτος, ούτε αυτολύπηση.

Μόνο μάχη.

Χτυπήθηκε από την αρρώστια περισσότερες φορές από όσες θα μπορούσε κανείς να αντέξει.

Πρώτα ήταν στον μαστό, μετά τα οστά, μετά το συκώτι, μετά η κοιλιά. Τα τελευταία χρόνια πήγαινε τακτικά και για λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες, όπου υποβαλλόταν σε ειδική θεραπευτική αγωγή. Ελάχιστοι το γνώριζαν και αυτοί δεν έλεγαν τίποτα.

Η Φώφη ταυτόχρονα με τους πολιτικούς της αγώνες, έδινε και έναν άλλον, απείρως σημαντικότερο αγώνα, τον αγώνα για την ζωή της, αυστηρά μοναχικά και με τρομερή αξιοπρέπεια.

Έναν αγώνα άγνωστο σε όλους μας, καθώς ως πολιτικός αρχηγός βρισκόταν συνέχεια στο μάτι του κυκλώνα δίνοντας και δεχόμενη κτυπήματα, πρακτική που αποτελεί το βασικό συστατικό της πολιτικής δραστηριότητας.

Διέθετε όπως φαίνεται το κουράγιο να αντέχει έναν διμέτωπο αγώνα, κυρίως αυτόν τον εσωτερικό, μια μάχη που έδινε σιωπηλά, μόνη της, ολομόναχη, μια μάχη που δεν μπορούσε να μοιραστεί με κανέναν.

Πρόκειται για μία άσκηση μεγάλης αξιοπρέπειας και εσωτερικής δύναμης: αντί να σε παρηγορούν, να παρηγορείς, αντί να σου παραστέκονται να παραστέκεσαι.

Πολλά για μια γυναίκα 56 ετών, πολλά για μια μητέρα που υπεραγαπούσε τα τρία παιδιά της, πολλά για έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Το δίχως άλλο, η Γεννηματά υπήρξε «σκληρό καρύδι», καθώς ήξερε την εξέλιξη της αρρώστιας της και ως πολιτικός υποστήριζε την ελπίδα, το μέλλον, το αύριο, γνωρίζοντας πολύ καλά … τα δικά της, τα προσωπικά, την οικογενειακή μοίρα που την βάραινε.

Η Φώφη εγκατέλειψε στο παρά πέντε την πολιτική της δραστηριότητα όταν η υγεία της επιδεινώθηκε δημιουργώντας ένα κύμα συμπάθειας, καθώς οι ανθρώπινες αντιδράσεις υπερκέρασαν τις απάνθρωπες πολιτικές σκοπιμότητες που την τελευταία δεκαετία ξέφυγαν πολιτισμικά.

Η περίπτωση της ωστόσο, ενέχει τα στοιχεία μιας πραγματικής τραγωδίας, καθώς το οικογενειακό ιστορικό θανάτων , δίνει επιπλέον μιαν άλλη διάσταση στον πρόωρο χαμό της.

Γενικά, ο θάνατος δίνει μιαν άλλη διάσταση ακόμα και στην πλέον κυνική εκδοχή της πολιτικής, καθώς εγκαλεί τις πιο στοχαστικές εκφάνσεις του πολιτισμού του πένθους, χαρίζοντας στην αδηφάγο επικαιρότητα, έστω και για λίγο, μιαν άλλη εκδοχή, όχι της ματαιότητας, αλλά της ιεράρχησης των αξιών, όπου όλα ξεκινούν από την απόλυτη αποδοχή της ζωής ως υπέρτατης αξίας.

Η Φώφη Γεννηματά «έφυγε» κι ο πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος την αποχαιρετά με τον σεβασμό που όλοι οφείλουμε στους γενναίους ανθρώπους, γιατί στην ζωή οι συγκρούσεις, το δίκιο και το άδικο, τα αλληλοχτυπήματα είναι μέσα στο παιχνίδι, η γενναιότητα όμως παραμένει πάντα ένα ζητούμενο.

Διαβάστε επίσης

Ηπατικό κώμα: Τι είναι αυτό που επέφερε τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά