«Αλέξης Τσίπρας: Η επιστροφή», όπως γίνεται στις ταινίες δράσης, με στιγμές αδρεναλίνης, πάθους, άγχους, περιέργειας. Αυτή η ταινία που μόλις ξεκίνησε θα έχει δυο αφηγηματικούς άξονες, όπως γίνεται πάντα με τους περίπλοκους ήρωες. Εξολοθρεύουν αλλά έχουν τους δικούς τους ηθικούς κανόνες, εξολοθρεύουν για να επιβάλλουν το «καλό».

Ο ένας άξονας αφορά τα πεπραγμένα. Πώς θα αναλάβει πάλι την Αριστερά εφόσον έκανε τόσα πολλά λάθη και απογοήτευσε; Ο δεύτερος άξονας αφορά τις πιθανότητες να αναλάβει πόστο. Πόσο πιθανό είναι να αναλάβει ξανά αρχηγικό ρόλο και να ενώσει τα ρετάλια του προοδευτικού χώρου, όταν δεν έχει αναδειχτεί άλλος λαοφιλής ηγέτης στον ευρύτερο χώρο;

Η επιλογή του να προκηρύξει δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015 για την αποδοχή ή απόρριψη των προτάσεων των δανειστών ήταν υψηλού ρίσκου. Αν και το 61% ψήφισε «όχι» εκείνος κατάλαβε «ναι» και λίγες μέρες μετά υπέγραψε συμφωνία πιο αυστηρή από την απορριφθείσα. Προκάλεσε κρίση αξιοπιστίας και εσωκομματική ρήξη με τους χειρισμούς να κρίνονται ως ανέντιμοι ελιγμοί.

Η στρατηγική σύγκρουσης με τους θεσμούς, υπό την καθοδήγηση του τότε Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, αποξένωσε τους εταίρους, ενέτεινε την αβεβαιότητα, προκάλεσε φυγή κεφαλαίων και οδήγησε σε capital controls και κλειστές τράπεζες. Αντί να επιτευχθεί ευνοϊκότερη συμφωνία, η χώρα οδηγήθηκε πιο βαθιά στη λιτότητα.

Παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις ότι θα σκίσει τα μνημόνια, ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε νέο, τρίτο πρόγραμμα στήριξης το 2015. Η στροφή από την «αντιμνημονιακή» ρητορική στην εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών έπληξε την αξιοπιστία του κόμματος και την ελπίδα των προοδευτικών για νέου τύπου διακυβέρνηση.

Ως πρωθυπουργός ανακάλυψε τις τρύπες στον προϋπολογισμό και επέλεξε την υπερφορολόγηση ιδιωτών και επιχειρήσεων με στόχο την επίτευξη υψηλών πλεονασμάτων. Μπήκαν λεφτά στον κουμπαρά αλλά είπε «αντίο» στην ανάπτυξη. Η πολιτική των επιδομάτων για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες έκανε τα πράγματα χειρότερα και οι μικρομεσαίοι άρχισαν να συμπαθούν τη Νέα Δημοκρατία.

Τι έμεινε από την Πρώτη φορά Αριστερά; Το ηθικό πλεονέκτημα που προκαλεί πλέον ελαφρύ μειδίαμα. Το κράτος δεν σταμάτησε να είναι πελατειακό. Προστέθηκαν οι απόπειρες ελέγχου των μέσων ενημέρωσης και ο ελπιδοφόρος Αλέξης κατηγορήθηκε για υποκρισία. Τα ξεχνάει αυτά ο ελληνικός λαός; Φυσικά και τα ξεχνάει. Θα τα ξεχάσει όλα επειδή Εκείνος είναι ο μόνος αντίπαλος με στόφα ηγέτη απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ναι, κοροϊδέψτε. Πείτε ότι έβλεπε τα βίντεο του Αντρέα στα μπαλκόνια και αντέγραψε τον τρόπο που απευθύνεται στα πλήθη, αντέγραψε τις κινήσεις των χεριών. Ένας ηγέτης ιμιτασιόν όμως είναι καλύτερος από κάποιον γνήσιο χαρτογιακά.

Σε μια εποχή που η νεότητα αποθεώνεται, παραμένει επιλέξιμος. Πενηντάρης νέος, πενηντάρης ώριμος. Είναι ακόμη συμπαθής σε όσους νιώθουν ότι η χώρα κυβερνάται από μια ελίτ. Ο Τσίπρας έχτισε το δρόμο του και ο μέσος ψηφοφόρος μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Αν διάλεξε ακριβά σχολεία για τα παιδιά του ή ένα καλό εξοχικό στο Σούνιο, έκανε όσα θα έκανε κάθε γονιός για την οικογένεια. Δηλαδή ακόμα και σε αυτό μπορεί να ταυτιστεί μαζί του ο νεοέλληνας.

Αυτή είναι μια από τις αρετές του. Είναι ικανός να μιλήσει με απλό και πειστικό τρόπο και να συνδέσει το προσωπικό με το πολιτικό, χωρίς να φαίνεται τεχνοκρατικός ή ψυχρός. Η ρητορική του, ειδικά στις προεκλογικές εκστρατείες, συνδύαζε πάθος με ελπίδα. Ως ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της Ελλάδας, συμβόλισε την ανατροπή του κατεστημένου. Πολλοί ψηφοφόροι τον είδαν ως ελπίδα απέναντι στην παλαιοκομματική φθορά, ιδιαίτερα μετά την πολυετή οικονομική κρίση. Το γεγονός ότι ήταν «εκτός συστήματος» τον βοήθησε να παρουσιάσει το αφήγημα του «νέου που μάχεται με τους παλιούς». Αυτό το επικοινωνιακό πλεονέκτημα δεν έχει χαθεί.

Επιπλέον έχει κατά καιρούς αναγνωρίσει λάθη του όπως στη διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι. Αυτή η στάση ενίσχυσε το προφίλ του ως «έντιμου» πολιτικού. Ακόμη και μετά την εφαρμογή μνημονιακών μέτρων μιλούσε για «τους πολλούς», για κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανομή του πλούτου, δίνοντας την αίσθηση ότι η πολιτική του αφορά ανθρώπους που ένιωθαν παραμερισμένοι.

Αν θέλουμε να κάνουμε πρόβλεψη, ναι, θα επιστρέψει και θα αναλάβει επειδή πάντα μπορούσε να ζυγίσει σωστά την ιστορική στιγμή. Ξεκίνησε ως ριζοσπάστης αριστερός, εξελίχθηκε σε μεταρρυθμιστή κεντροαριστερό ηγέτη, κατόπιν συμμορφώθηκε με όσα μπορούσαν να κρατήσουν τη χώρα στην ασφάλεια της Ευρώπης. Κάθισε στο τραπέζι με τους μεγάλους. Τώρα διαλέγει μια μια τις λέξεις για να ιδρύσει ενιαίο μέτωπο. Το σύνθημα θα είναι «Όλοι μαζί του ή πάρτε Μητσοτάκη μέχρι να σβήσει ο ήλιος».

Διαβάστε επίσης

Στη σκιά του Κασιδιάρη