Με αφορμή το χθεσινό τροχαίο δυστύχημα στην Καστοριά και αφού εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειες των θυμάτων θέλω να σταθώ σ’ ένα σημαντικό θέμα που αφορά στην οδηγική παιδεία που δίνουμε στους νέους ανθρώπους. Οφείλω να τονίσω πως η οδήγηση σε δημόσιους δρόμους είναι η πιο δύσκολη, η πιο απαιτητική και η πιο επικίνδυνη δραστηριότητα, στη ζωή ενός νέου ανθρώπου.

Όμως δεν γίνονται όσα απαιτούνται για να προετοιμαστεί κατάλληλα γι’ αυτή, με αποτέλεσμα το 6% των οδηγών (1100 νέοι) που ενεπλάκησαν το 2024 σε τροχαία, (δείτε εδώ τα στοιχεία της τροχαίας) να είναι ηλικίας από 13 – 20 ετών. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αγόρια (90%), αλλά αυτό καθόλου δεν πρέπει να καθησυχάζει τους κηδεμόνες των κοριτσιών, καθώς όπως στην Καστοριά έτσι και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, βρίσκονται στο διπλανό κάθισμα.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ως γονείς, ως κοινωνία, ως παιδαγωγοί δε δίνουμε τη δέουσα προσοχή στην εκπαίδευση των νεαρών παιδιών. Τα οποία κυρίως «διδάσκουμε εμπράκτως». Αν ο ενήλικας οδηγός (κηδεμόνας) κινείται στο δρόμο, μιλώντας στο κινητό τηλέφωνο, με ακατάλληλη ταχύτητα, χωρίς χρήση ζώνης και πιθανά μετά από κατανάλωση αλκοόλ, προφανώς το παιδί θα αναπαράγει την ίδια συμπεριφορά, αφού αυτά τα πρότυπα λαμβάνει.

Στο σχολείο θα πρέπει να αφιερώνεται σημαντικό μέρος του χρόνου διδασκαλίας στα θέματα οδικής ασφάλειας. Επίσης θα πρέπει να υπάρχει μηδενική κοινωνική ανοχή σε παραβατικές συμπεριφορές. Όπως π.χ. η χρήση ΙΧ από ανήλικους χωρίς δίπλωμα, η μεταφορά υπεράριθμων επιβατών με ένα όχημα, η μετακίνηση με αγροτικά στην καρότσα, η έκθεση σε κίνδυνο για να πάνε σε όλα τα μπαρ, πανηγύρια, γλέντια που τραβάει η ψυχή τους.

Έχω κάνει το σχετικό πείραμα στο χωριό μου, το Λεβίδι Αρκαδίας. Όταν αποφάσισα να εφιστήσω στους συνομήλικους γονείς την προσοχή για το πως μετακινούνται τα ανήλικα παιδιά τους (συνομήλικα της κόρης μου) από χωριό σε χωριό και από πανηγύρι σε πανηγύρι, έγινα ο κακός της παρέας. Πέρα όμως από το να γίνω αντιπαθής δεν κατάφερα τίποτα άλλο. Δεν φιλοτιμήθηκε κανείς να βρει μια λύση.

Προφανώς γιατί θέλει κόπο, τρόπο και χρήμα. Δεν είδα κανέναν να σηκώνεται τα χαράματα για να πάει να πάρει το παιδί του από τη διασκέδαση. Όταν έθεσα το ερώτημα πως θα μετακινηθούν τα παιδιά, πήρα την εξής απάντηση: «Ε παιδιά είναι άστα να διασκεδάσουν, γέρασες, παραξένεψες». Πιθανά, αλλά δεν αλλάζει το προκείμενο που ονομάζεται «έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο». Εδώ έρχεται το επόμενο ερώτημα: «Είναι δυνατόν οι γονείς που κόπτονται τόσο για τα παιδιά τους να δείχνουν τέτοια εγκληματική αμέλεια σ’ αυτό το θέμα;».

Η απάντηση είναι δυστυχώς «ναι» και η εξήγηση απλή: Στερούνται και οι ίδιοι οδηγικής παιδείας, ή το σωστό κοντράρεται με το βολικό και πάει περίπατο καθώς ο Έλληνας δε βάζει τίποτα (!) πάνω από τη βολή του. Όταν συμβεί το μοιραίο, φταίει «η κακιά η ώρα, το αγριογούρουνο, ή κάποιος άλλος». Ποτέ εμείς!

Με ρωτούν κάποιοι ελάχιστοι γονείς που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο: «Τι μπορούμε να κάνουμε;». Η απάντηση είναι απλή: «Εκπαιδεύστε τα παιδιά σας ώστε να μην κάνουν εκπτώσεις σε θέματα ασφαλείας». Να σέβονται τα όρια ταχύτητας, να φορούν πάντα ζώνη, να μην οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ ούτε να επιβιβάζονται σε αυτοκίνητο μεθυσμένου, ούτε να μπαίνουν όσοι χωρούν σ’ ένα όχημα, ούτε στην καρότσα του αγροτικού, αντίθετα να μεριμνούν από πριν για την ασφαλή επιστροφή τους.

Ως κοινωνία θα πρέπει να επιδεικνύουμε μηδενική ανοχή σε παραβατικές συμπεριφορές και ως κράτος να έχουμε πιο αυστηρή αστυνόμευση. Προφανώς αν το ανήλικο παιδί μου, πάρει το βράδυ τα κλειδιά του αυτοκινήτου και κόβει βόλτες, η ευθύνη είναι δική μου όπως και οι συνέπειες των πράξεων του.

Διαβάστε επίσης:

Τρίτεκνοι σε βάρος άτεκνων

Τσίπρας-Ανδρουλάκης: Ένας γάτος, δύο φάκες

Γιάννης Καρούζος: Τι ισχύει για το 13ωρο του νέου εργατικού νομοσχεδίου;