Πώς το πολιτικό-ιδεολογικό παιγνίδι στις ΗΠΑ παίζει με την καταστροφή όλων μας

Η σημερινή ενασχόληση της στήλης με τις ΗΠΑ δεν είναι τυχαία. Μόλις τώρα (Παρασκευή 20/10 και ώρα 19.00)  η Αμερική γλύτωσε από μία καταστροφική εξέλιξη: ο Jim Jordan απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων. Θα μου πείτε «και τι με αυτό;». Δυστυχώς, αν είχε πετύχει η Δύση θα βρισκόταν αντιμέτωπη με ανυπολόγιστα αρνητικές επιπτώσεις.

Ας δούμε πρώτα τις βασικές αρμοδιότητες της θέσης.

Στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος της Βουλής είναι ο τρίτος στην σειρά διαδοχής του ίδιου του Προέδρου – στην συγκεκριμένη περίπτωση αν για κάποιο λόγο δεν μπορούσαν να εκτελέσουν τα καθήκοντα τους ο Biden και η Harris, πρόεδρος θα γινόταν ο Jordan. Ας θεωρήσουμε ότι αυτό είναι απίθανο να συμβεί.

Ο πρόεδρος της Βουλής, όμως,  ελέγχει τι θα συζητηθεί, ποιο νομοσχέδιο θα περάσει ή θα χαθεί στην γραφειοκρατία, αν θα υπάρξει συνεννόηση με τον αντίπαλο κόμμα, (στην περίπτωση με τους Δημοκρατικούς), τι  συμβιβασμοί επιτρέπεται να γίνουν. Τέλος, ουσιαστικά ελέγχει μεγάλο μέρος της κατανομής των δαπανών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης  και, πάντα υποστηριζόμενος από την πλειοψηφία, μπορεί κυριολεκτικά να σταματήσει την ροή της χρηματοδότησης του κράτους.

Ας δούμε τώρα ποιος είναι ο Jim Jordan με αναφορά στις κύριες θέσεις που έχει πάρει. Πρόκειται για τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του Ντόναλντ Τραμπ (Donald Tramp) στο Κογκρέσο. Ταυτίστηκε απόλυτα με την προσπάθεια να αλλάξει πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020—ηγούμενος της πλειοψηφίας των Ρεπουμπλικάνων που ψήφισαν κατά της επικύρωσης της ανάδειξης του Biden ως προέδρου των ΗΠΑ.

Προσπάθησε να σταματήσει την χρηματοδότηση του υπουργείου δικαιοσύνης ως προς την ποινική αγωγή που έχει ασκηθεί σε βάρος του Tramp. Εξακολουθεί να θεωρεί πως η εκλογή του Biden είναι προϊόν νοθείας. Υποστηρίζει όλες τις πολύμορφες προσπάθειες που κάνουν οι Ρεπουμπλικάνοι σε πολιτειακό επίπεδο για να εμποδίσουν ορισμένες ομάδες δημοκρατικών να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Επιδιώκει την διακοπή της βοήθειας προς την Ουκρανία, την ουσιαστική αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ευρώπη, την πολύ σκληρή στάση απέναντι στην Κίνα.

Από μία πλευρά, στην προσέγγιση του ο Jim Jordan μοιάζει με τον διαβόητο γερουσιαστή Joseph McCarthy που στην περίοδο 1945-1955 είχε δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας κατά πάντα μη ακροδεξιού. Η εποχή είναι γνωστή ως Red Scare. Με Ευρωπαϊκά δεδομένα ο Jordan είναι φασίστας.

Στις ΗΠΑ ο Jordan και ο Tramp είναι οι δύο άνθρωποι που αποτελούν τον μεγαλύτερο εχθρό της δημοκρατίας και τον κύριο μοχλό για την δημιουργία μίας διχασμένης, εσωστρεφούς, ακροδεξιάς Αμερικής. Μία μη δημοκρατικής, κλεισμένη στα σύνορα της Αμερική, θα άφηνε την Ευρώπη έρημη και μόνη να πολεμήσει για τα δικά της ιδανικά. Μπορεί να έχουν κάνει πολλά λάθη οι ΗΠΑ (και έχουν), να είναι πολλά τα ελαττώματα (και είναι), να υπάρχουν διχασμοί που δημιουργούν τα ακραία στοιχεία (και υπάρχουν) αλλά κουτσά-στραβά παραμένουν στιβαρό στήριγμα των αρχών που έχει υιοθετήσει η Ευρώπη.

Στην παρούσα φάση με την Μέση Ανατολή έτοιμη να εκραγεί και την προοπτική ενός παγκόσμιου πολέμου να είναι ορατή, η εκλογή του Jordan θα ισοδυναμούσε με καταστροφή.

Σε άρθρο του στο Politico, o Jeff Greenfield  παρομοιάζει τις ΗΠΑ με τον Charlie Chaplin στο έργο «Οι Σύγχρονοι Καιροί» όπου, προκειμένου να εντυπωσιάσει μία κυρία κάνει  πατινάζ με τα μάτια σκεπασμένα και από τύχη αποφεύγει επανειλημμένα  να πέσει σε μία βαθιά τρύπα. H τρύπα, βέβαια, ήταν εικονική. Η άβυσσος στην οποία μπορεί να πέσουν οι ΗΠΑ δεν είναι, καταλήγει ο αρθρογράφος.

Διαβάστε επίσης

ΣΥΡΙΖΑ… εις τα εξ ων συνετέθη