Ο κόσμος των διχαστικών αντιθέσεων

Σταχυολογώ από την επικαιρότητα.

Από τη μία μεριά σε άνοδο το κλίμα οικονομικής εμπιστοσύνης, δεκάδες επιχειρηματικές συμφωνίες, αισιοδοξία για την είσοδο των ξένων κεφαλαίων στην ελληνική οικονομία. Από την άλλη, χιλιάδες νοικοκυριά δίνουν καθημερινή μάχη επιβίωσης – όπου τα επιχειρηματικά γεγονότα ουδόλως ή ελάχιστα τα αγγίζουν.

Από τη μία μεριά έρχεται η χρυσή εποχή για τον ελληνικό τουρισμό. Από την άλλη οι Μύκονος, Πάρος, Σαντορίνη, Ίος έχουν αποκτήσει την φήμη (που αντανακλά την πραγματικότητα) της ασύδοτης φοροδιαφυγής, της ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών, της ηθικής κατάπτωσης που συνδέεται με την μη ανυπακοή στους νόμους. Η υπόλοιπη τουριστική Ελλάδα ζει με τους Έλληνες που καλούνται να πληρώσουν πολλαπλά κόστη σε σύγκριση με τους καλοδεχούμενους ξένους.

Δικαιολογημένος θρίαμβος με το Ταμείο Ανάκαμψης από την μία μεριά, πολλά τα εξίσου δικαιολογημένα ερωτηματικά για την ικανότητα του τραπεζικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης να ανταπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις αποτελεσματικότητας, πρωτοπορίας και διαφάνειας που απαιτούν οι συνθήκες και οι λογαριασμοί, από την άλλη.

Από την μία μεριά, χαρά που «λύθηκε» το θέμα της αναβαλλόμενης φορολογίας για τις τράπεζες. Από την άλλη, πολλά τα ερωτηματικά για το γεγονός ότι απλά «κλωτσήσαμε το πρόβλημα στο μέλλον», όπως και για την ικανότητα του τραπεζικού συστήματος να λειτουργήσει με σύγχρονους όρους την στιγμή που εξακολουθεί να μάχεται για την διοικητική και οικονομική αναδιάρθρωση του.

Ικανοποίηση από την πλευρά του ακαδημαϊκού κόσμου για το χάρισμα των χρεών που έχουν δημιουργηθεί από αποτυχημένες επιχειρηματικές δραστηριότητες του, και κρυφή χαρά για την διακομματική στήριξη (ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκινήσει αυτήν την …μάκινα), αλλά σιωπηλές διαμαρτυρίες από τον επιχειρηματικό κόσμο που δεν μπορεί εύκολα να δεχτεί την διάκριση στην μεταχείριση.

Καύσωνας και φωτιές δοκιμάζουν την χώρα και η κυβέρνηση κινητοποιεί – με επιτυχία μέχρι σήμερα – τον κρατικό μηχανισμό για την αντιμετώπιση τους. Αλλά, κανένας δεν μιλά για το γεγονός ότι ζούμε πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι έλεγαν τα επιστημονικά μοντέλα τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Και πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην επείγουσα ανάγκη να εκσυγχρονιστούν όλες οι υποδομές, πρωτεύουσες και δευτερεύουσες, και να ετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε νέες προκλήσεις όπως αυτές του cybersecurity.

Χαμόγελα από την μία μεριά για τα memorandum of understanding που υπέγραψαν οι ΕΑΒ και άλλες ελληνικές εταιρείες με την Lockheed. Από την άλλη, ξεχνάμε τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών δεινόσαυρων της ΕΑΒ που έχουν μετατρέψει την βιομηχανία σε δοβλέτι τους—σε βάρος της παραγωγικότητας και της εισαγωγής τεχνολογίας.

Να δώσουμε στους Κινέζους το 16% του ΟΛΠ από την μία μεριά. Πού είναι όμως η γεωπολιτική διάσταση, πως αντιμετωπίζεται το λάθος με την επιλογή της πώλησης αντί της παραχώρησης, έγιναν οι υποχρεωτικές επενδύσεις, ρωτούν πολλοί από την άλλη μεριά;

Ζούμε στην εποχή των διχαστικών γεγονότων. Η εξάπλωση τους αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη του καπιταλισμού – καζίνο που έχει κυριαρχήσει στα τελευταία 30 χρόνια. Η ψηφιακή επανάσταση οδηγεί στην εμφάνιση ενός νέου διχασμού μεταξύ αυτών που κατέχουν και χρησιμοποιούν τα νέα εργαλεία κι αυτών που δεν μπορούν ή και δεν γνωρίζουν. Στον εκπαιδευτικό διχασμό προστίθεται τώρα ο ψηφιακός διχασμός και τα δύο μαζί ενισχύουν και μεγεθύνουν το σύνολο των ανισοτήτων.

Ας μην πιστέψουμε ότι η χώρα μας εξαιρείται από τις παγκόσμιες προκλήσεις και εξελίξεις. Την τελευταία φορά που το πιστέψαμε, το 2008, το πληρώσαμε ακριβά. Αν επαναλάβουμε το λάθος, τούτη τη φορά το κόστος θα είναι απείρως μεγαλύτερο και πολύ πιο επώδυνο.

Σε όλα τα πλάνα της η κυβέρνηση αναφέρεται στο πρόβλημα των ανισοτήτων έμμεσα. Δεν το αγνοεί. Απλά φαίνεται να το βάζει σε δεύτερη μοίρα.

Η κοινωνία, όμως, θέλει να αισθανθεί πως ο προβληματισμός της αναγνωρίζεται: άμεσα και καθοριστικά. Για τους επαΐοντες της κυβέρνησης, το θέμα είναι και για τους τύπους και την φρασεολογία και για την ουσία.

Κι ας κατανοήσουν πως συγχωροχάρτια δεν θα δοθούν.

Διαβάστε επίσης:

Λίγη περισσότερη διαφάνεια δεν βλάπτει

Μύκονος και Σαντορίνη…

Η ταινία του Γιάννη είναι η ιστορία μιας σταχτοπούτας σε σώμα Βίκινγκ