Να πούμε ότι δεν μας εκνευρίζουν, θα είναι ψέμα. Οι αγρότες της Κρήτης έκλεισαν τα αεροδρόμια και έπαιζαν ποδόσφαιρο μέσα στην πίστα. Ποιοι; Οι αγρότες της Κρήτης. Που συμμετείχαν περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή στο σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων. Τα τρία τέταρτα των απατεώνων καταγράφονται εκεί. Όταν τους ρωτάνε, απαντούν «δεν θυμάμαι» και παριστάνουν ότι δεν ήξεραν τι συμβαίνει. Κι όμως. Θα έπρεπε να τους φιλάμε τα χέρια. Γιατί αν αυτά τα χέρια δεν δουλέψουν, θα πεινάσουμε όλοι. Δεν θα έχουμε να φάμε και αυτά που θα διατίθενται στην αγορά θα πωλούνται σε κουτάκια από τον Λαλαούνη. Ντομάτα κόσμημα, με αξία βάρους σε χρυσό.

Για φανταστείτε να τα βροντήξουν και να στραφούν σε άλλες δουλειές. Τι θα απογίνουν οι ελιές; Μην σκέφτεστε την επόμενη ημέρα αλλά τη μεθεπόμενη. Η γη θα είναι ωραιότατη επένδυση για τους κατοίκους των κιμπούτς. Μετά θα λένε όλοι ότι ήρθαν οι Εβραίοι και μας πήραν τα λιόδεντρα. Θα πάνε και οι Αιγύπτιοι να αγοράσουν τα βαμβάκια στον θεσσαλικό κάμπο, οι Τούρκοι θα διαλέξουν φυστίκια, σαφράν, κηπευτικά. Μετά οι αναλυτές του ίνσταγκραμ θα ανεβάζουν εικονίδιο μελιτζάνας που θα έχει απομείνει στον τόπο.

Ακούγονται τρελά όλα αυτά; Σκεφτείτε την Ελλάδα όταν ήταν καβάλα στ’ άλογο, στο γύρισμα του αιώνα: όλες οι τσέπες γεμάτες μετρητά, Μύκονος, Αράχωβα, παχουλά αυτοκίνητα αγορασμένα με δανεικά και οι τράπεζες να στήνουν ομπρελίτσα στην Πανεπιστημίου για να δώσουν στους περαστικούς ακόμα μία πιστωτική. Ποιος θα πίστευε τότε ότι στην παραλιακή θα χτίζονταν κάμποσα Μπουρτζ Χαλίφα και ότι για να αγοράσει κάποιο διαμέρισμα στην Κυψέλη θα χρειαζόταν σήμερα 3.000 ευρώ το τετραγωνικό;

Καλό είναι να μιλάμε για τις κινητοποιήσεις και να δείχνουμε συμπόνια για όσους θα χάσουν την πρωτοχρονιάτικη εκδρομή στη Λίμνη Πλαστήρα επειδή θα είναι κλειστοί οι δρόμοι. Καλό είναι επίσης να παρακολουθούμε την Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και να βλέπουμε το μέγεθος του θράσους όσων πήραν επιδοτήσεις για ανύπαρκτα γιδοπρόβατα. Καλό είναι να κάνουμε κριτική και να λέμε ότι είμαστε ενάντια στη βία από όπου κι αν προέρχεται. Να έχουμε όμως συνείδηση της κατάστασης. Τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, το ξύλο στους αστυνομικούς που νοσηλεύονται, το κλείσιμο των αεροδρομίων, όλα αυτά έχουν δευτερεύουσα σημασία. Το μεγάλο θέμα είναι η διατροφή μας και η πιθανότητα να πουληθεί η αγροτική γη ή να ενοικιαστεί μέχρι το τέλος του κόσμου.

Ο νόμος βάζει όρια στην πώληση αγροτικής γης. Μέχρι 250 στρέμματα είναι ελεύθερη η διάθεση, σε ημεδαπό και σε αλλοδαπό. Μετά θέλει έγκριση από την τοπική αυτοδιοίκηση. Βέβαια, όποιος νόμος και να ψηφιστεί, οι επενδυτές θα βρουν τον τρόπο τους. Η μεγάλη, ξένη εταιρεία που θα έρθει για να εκμεταλλευτεί το λάδι μας θα βρει έναν αχυράνθρωπο, θα βρει έναν λογιστή που δίνει λύσεις, θα βρει τον αγρότη που έχει μπαϊλντίσει και θα ρίξει μαύρη πέτρα στα Λευκά Όρη. Όπως βρέθηκαν κουρασμένοι, απελπισμένοι ιδιοκτήτες ακινήτων που ξεπούλησαν τη μισή Αθήνα, κατά τα λεγόμενα. Κανείς δεν τους άκουγε όταν έλεγαν ότι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φορολόγησης, ότι δεν έχουν κανέναν τρόπο να διώξουν κακοπληρωτές, ότι δεν έχουν λεφτά για να το κρατούν κλειστό. Ήρθαν οι ξένοι και τα πήρανε. Και θα πάρουν και τα χωράφια επειδή μπορούν να γίνουν κερδοφόρα. Θα κάνουν εξαγωγές και ο ντενεκές το λάδι που θα ξεμείνει στην Ελλάδα, θα πιάνει τιμές μαυραγορίτη της Κατοχής.

Τα παραλέμε; Όχι. Είναι μια πιθανότητα. Γι’ αυτό και είναι όλος ο πολιτικός κόσμος αμήχανος. Δεν είναι μόνο οι εκλογές, η πράσινη Κρήτη του Αντρέα που έγινε μπλε Κρήτη του Κυριάκου. Αυτό θα έχει μικρή σημασία όταν θα αφηγούμαστε στα εγγόνια μας ότι τον καιρό εκείνο κάναμε παπάρα στη χωριάτικη σαλάτα και ήταν το λαδάκι άφθονο.