• Άρθρα

    Κραουνάκης και Δεληβοριάς: Οι αλήθειες που καίνε

    Σταμάτης Κραουνάκης, Φοίβος Δεληβοριάς


    Και τώρα; Τι θ’ απογίνουμε χωρίς Φοιβο-Σταμάτηδες και Κραουνο-Δεληβοριάδες;

    Γιατί ήταν κι αυτοί μια κάποια λύση μέσα στην μαυρίλα του κορονοϊού και του οικονομικού. Πώς να το κάνουμε, γελάει λίγο το χειλάκι μας με τα καμώματά τους. Φανερά ή συγκαλυμμένα, ο καθένας με τον τρόπο του, μας προσφέρει μια διασκέδαση.

    Ωστόσο, η εποχή που κάποιοι καλλιτέχνες ήταν και δήλωναν στρατευμένοι, ψυχή τε και σώματι και κυρίως με τις δημιουργίες τους, υπέρ κάποιου κόμματος, είναι γνωστό ότι έχει περάσει προ πολλού.

    Ένας αιώνας; Μισός αιώνας; Κάπου εκεί.

    Και η δυσάρεστη αλήθεια είναι, ότι η στρατευμένη τέχνη, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν έδωσε και σπουδαία έργα, αντίθετα προκάλεσε βαθιά οπισθοχώρηση, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

    Έτσι, θα περίμενε κανείς πως άνθρωποι νέοι -σχετικά- σαν τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Φοίβο Δεληβοριά και κάποιους άλλους δεν θα ήταν τόσο ξεπερασμένοι στη διαχείριση των προσωπικών τους ιδεολογιών.

    Δεν συμπαθείς την κυβέρνηση; Δικαίωμά σου. Έχεις τα δικά σου πιστεύω; Επίσης δικαίωμά σου. Αλλά από εκεί έως τις ανυπόστατες δημόσιες «καταγγελίες» και τις περήφανες(!) δηλώσεις διαμαρτυρίας, που προορίζονται μόνον για ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, αφού δεν μπορούν να αντέξουν τον αντίλογο, ε, τότε πια κάθε σοβαρότητα, αλλά και κάθε πιθανότητα αξιοπιστίας είναι χαμένη.

    Εκείνο το «απαγορεύω τα τραγούδια μου» μου του Δεληβοριά ή το αμίμητο του Κραουνάκη «έπρεπε να έχω ερωτηθεί εάν θέλω το τραγούδι μου να παιχτεί μπροστά στον Μητσοτάκη, που καθόλου δεν χωνεύω…» έχουν αφήσει εποχή ήδη.

    Αλλά, εν τέλει, γιατί διαμαρτυρήθηκε ο Σταμάτης Κραουνάκης για τα πνευματικά του δικαιώματα, δεν το κατάλαβα. Ο δήμος Αθηναίων, με τον οποίο είχε διοργανωθεί η εποχούμενη συναυλία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη κατέβαλε, ως όφειλε, το αναλογούν ποσόν, κάπου στα 800 ευρώ και η υπόθεση έληξε. Κανείς δεν αρνήθηκε, κανείς δεν είπε ότι δεν θα δοθούν.

    Γιατί έτσι γίνεται, ούτως ή άλλως, με όλες τις διοργανώσεις, μόνον που ο Κραουνάκης ήθελε να κάνει τον ντόρο του. Να κάνει τις μηνύσεις του, να κάνει τις δηλώσεις του, τέλος πάντων ό,τι μπορεί για να δείξει το επαναστατικό πνεύμα του. Μπράβο του, μόνον που του βγήκε άνθρακες ο «θησαυρός»…

    Νέα «αντιστασιακή» πράξη όμως και των δύο προαναφερομένων παίζεται αυτές τις μέρες και έχει πεδίο δράσης την Επίδαυρο. Την μουσική για την «Λυσιστράτη» επρόκειτο να γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς, αλλά, όπως δήλωσε και πάλι δημόσια, …φόρτος εργασίας, λόγω της ανάμιξής του με το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών δεν του το επιτρέπει.

    Τόση δουλειά πια αυτό το ταμείο, που στερεί από τον άνθρωπο το χρόνο του στη δημιουργία… Παρεκτός, βέβαια, κι αν στέρεψε από έμπνευση, οπότε είναι απολύτως κατανοητή η αποχώρηση.

    Από την άλλη, όμως, μπορεί και να ευθύνεται η …υπουργός Πολιτισμού. Μάλιστα! Διότι, τι το ήθελε κι εκείνη να επικροτήσει τη συμμετοχή του συνθέτη στα Επιδαύρια. Γιατί, εύσημα από τον αντίπαλο, ποτέ! Χαμός, λοιπόν, από οπαδούς στα social media με επευφημίες του τύπου «είσαι σπουδαίος», «τους έδωσες και κατάλαβαν» και τέτοια… Ο σκοπός επετεύχθη, το κοινό ζητωκραύγασε και, ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον όλοι αυτοί να είναι και εν δυνάμει ψηφοφόροι…

    Φυσικά, τα αρνητικά σχόλια κανείς δεν τα αναφέρει. Γιατί οι αλήθειες καίνε.

    Δεύτερο επεισόδιο, με τον Σταμάτη Κραουνάκη αυτή τη φορά, σχεδόν επί του πιεστηρίου, που έλεγαν και παλιά. Σε ρόλο ηθοποιού, ως Σειληνός, θα εμφανιζόταν ο συνθέτης στην τραγωδία του Σοφοκλή «Ιχνευταί». Μια παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που, όμως, μόλις αναβλήθηκε για του χρόνου.

    Ειδικές οι συνθήκες φέτος, ακριβή η παραγωγή – ο ίδιος ο Μαρμαρινός τα λέει αυτά- αλλά ήδη όλοι οι γνωστοί οπαδοί είναι πεπεισμένοι ότι φταίει και πάλι
    η κυβέρνηση, η υπουργός, ο δήμος… Ότι δήθεν όλοι πίεσαν για να μην πάει ο Κραουνάκης στην Επίδαυρο. (Προσωπικά πάντως εγώ θα το ‘κανα, αν μου περνούσε ο λόγος, αλλά για εντελώς άλλους λόγους…).

    Ζούμε μια παράνοια, απότοκο του εγκλεισμού μας;

    Βλέπουμε φαντάσματα να μας κυνηγούν κι εχθρούς που θέλουν το κακό μας και μηχανορραφούν διαρκώς εναντίον μας; Όλα τα έχει φέρει η πανδημία… Ή μήπως συμβαίνει το άλλο: Εκείνα τα 100 εκατομμύρια που έχουν ανακοινωθεί για τον πολιτισμό, εκείνες οι διαρκείς προσπάθειες της Μενδώνη να μη μείνει κανείς από τους καλλιτέχνες έξω από τις επιδοτήσεις, γιατί όλοι τις έχουν ανάγκη, εκείνος ο αγώνας για συμμάζεμα ενός χώρου, που κι από τη φύση του βέβαια έχει πολλά προβλήματα, πολύ έχει στενοχωρήσει κάποιους… Δεν μπορούν, δεν θέλουν να δεχθούν ότι όλα αυτά γίνονται.

    Γιατί, τότε, ποιος θα πιστεύει εκείνους;



    ΣΧΟΛΙΑ