Δεν αρκούσαν οι δορυφόροι ούτε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Δεν αρκούσε η εξαγορά μιας πλατφόρμας απόψεων για να ακούγεται πιο πολύ η φωνή του. Ο Έλον Μασκ θέλει να φαίνεται, θέλει να είναι ορατός, θέλει να επηρεάζει. Τί άλλο απέμενε ως επίτευγμα; Να αποκτήσει μια κυβέρνηση, δική του. Οπότε θα κατασκευάσει ένα πολιτικό προϊόν.
Η ίδρυση κόμματος από έναν επιχειρηματία που έχει ήδη θεοποιήσει τον εαυτό του είναι η τελική πράξη ενός μονόπρακτου με έναν μόνο ρόλο: τον δικό του. Ο Μασκ δεν θέλει απλώς να επηρεάζει τις αγορές, την τεχνολογία ή τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης. Θέλει να νομοθετεί, να μοιράζει το χρήμα του προϋπολογισμού, να κάνει διπλωματικές επαφές, να είναι πλανητάρχης.
Σε μια εποχή που οι πολιτικοί θεσμοί αμφισβητούνται, τα κόμματα καταρρέουν υπό το βάρος της αδράνειας και τα κοινωνικά μέσα γίνονται υποκατάστατα δημοκρατικής συζήτησης, ο Μασκ προσφέρει ένα νέο προϊόν: την αντικατάσταση των θεσμών από ένα πρόσωπο. Όχι από μια ιδεολογία, ένα πρόγραμμα ή ένα συλλογικό όραμα αλλά από μια περσόνα. Από έναν άνδρα που έχει πείσει τον εαυτό του (ίσως και εκατομμύρια άλλους) ότι το μέλλον είναι συνώνυμο του ονόματός του.
Η ίδρυση κόμματος είναι, λοιπόν, η φυσική κατάληξη ενός μεγαλοϊδεατισμού που ξεκίνησε από τη Σίλικον Βάλεϊ και κατέληξε να περιφέρεται στο Twitter, με προφητείες του πληκτρολογίου. Ο ναρκισσισμός, όταν διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια, τεχνολογία και στρατιές θαυμαστών, δεν αρκείται στην προβολή. Θέλει εξουσία. Και όταν οι παραδοσιακές μορφές εξουσίας μοιάζουν κουρασμένες, τις ιδιοποιείται με το θράσος της ευφυΐας και την αφέλεια του πλήθους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτική μετατρέπεται σε υποπροϊόν της ποπ κουλτούρας αλλά είναι από τις πιο αποκαλυπτικές. Ο Μασκ δεν προσπαθεί να προσεγγίσει τον πολίτη. Τον αντιμετωπίζει όπως έναν καταναλωτή εφαρμογών: του προσφέρει κάτι «καινούργιο», «γρήγορο», «εναλλακτικό». Όμως πίσω από τον περιτύλιγμα της καινοτομίας κρύβεται ένα βαθιά κλασικό μοτίβο: ο ηγέτης-σωτήρας που δεν ανέχεται αντίλογο, που δεν πιστεύει σε συλλογικότητα, που επιβάλλει αντί να πείθει.
Η ιστορία μάς έχει δείξει πώς τελειώνουν τα πολιτικά εγχειρήματα που ξεκινούν από την αυταρέσκεια και όχι από κοινωνική ανάγκη. Μπορεί να διαρκέσουν λίγο ή να αφήσουν πίσω τους ζημιές. Το σίγουρο είναι ότι δεν λύνουν προβλήματα. Συνήθως τα μεγεθύνουν. Η είσοδος του Έλον Μασκ στην πολιτική σκηνή δεν είναι δείγμα δημοκρατικής ανανέωσης. Είναι σημάδι αποδόμησης. Και το γεγονός ότι μια τέτοια κίνηση βρίσκει απήχηση λέει λιγότερα για τον Μασκ και περισσότερα για την εξάντληση των κοινωνιών μας.
Αν στο παρελθόν η πολιτική απαιτούσε πρόγραμμα, ανάλυση και αυτοσυγκράτηση. Σήμερα βρίσκουν θέση στη δημόσια ζωή όσοι έχουν ακόλουθους και παίζουν με τους αλγόριθμους. Εκεί φτάσαμε.
Διαβάστε επίσης
Ο ήχος του χρυσού και το μούγκρισμα της αυταπάτης του δολαρίου
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
