Ελληνικό Χρηματιστήριο: Η σιωπή δεν εξυπηρετεί κανένα

Με το τέταρτο κύμα του κορονοϊού να καλπάζει απειλητικά προς την ανοιχτή ελληνική κοινωνία και τους αρνητές του εμβολιασμού να αποτελούν πλέον εμφανή κίνδυνο για την δημόσια υγεία και προσωπικό κίνδυνο για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, ίσως μία συζήτηση για το Χρηματιστήριο να φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου.

Παρά ταύτα, όμως, η οικονομία θα συνεχίσει να λειτουργεί και το χρηματιστήριο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της. Δεν μπορούμε ίσως να το αγαπήσουμε, αλλά δεν μπορούμε επίσης να το αγνοήσουμε.

Σε χθεσινό άρθρο του το mononews θέτει το θέμα της καχεξίας του ΧΑΑ. Και προτείνει ορισμένες κατευθύνσεις για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.

Το κρίσιμο ερώτημα εστιάζεται στα αίτια της καθήλωσης του χρηματιστηρίου στο ταβάνι  των 900 μονάδων και –κατά κανόνα –κάτω από αυτό το επίπεδο.

Αν δεχτούμε ότι το χρηματιστήριο προβλέπει την οικονομία, η εύκολη απάντηση είναι ότι το ΧΑΑ δεν πιστεύει στο ελληνικό success story.

Οι σοφές αγορές γνωρίζουν καλύτερα από τους οικονομολόγους και τα ινστιτούτα τους και πράττουν ανάλογα.

Στις αισιόδοξες προβλέψεις για την Ελλάδα, όμως, συγκαταλέγονται και επενδυτικοί κολοσσοί.

Πως συμβαδίζει αυτό με την αρνητική γνώση των αγορών; Η εύκολη απάντηση είναι ότι οι αγορές προεξοφλούν την μη αντικειμενικότητα των επενδυτικών οίκων.

Πολύ απλά, δηλαδή, ερμηνεύουν την αισιοδοξία ως μία προφητεία που επιδιώκει να αυταποδειχθεί!

Αν θέλουμε τώρα να αφήσουμε κατά μέρος τον περίφημο (και που έχει ήδη καταρριφθεί) μύθο για τις λογικές αγορές (rational markets) και τον πάντα με λογικές προσδοκίες (rational expectations) πολίτη, τότε περνάμε σε άλλες ερμηνείες.

Σε πρώτη φάση θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι δεν υπάρχει αρκετή εμπιστοσύνη στις εποπτικές αρχές της χώρας.

Ένας ξένος επενδυτής μπορεί να μην γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες αλλά σίγουρα του έχει βαθιά αποτυπωθεί στο μυαλό το γεγονός ότι όλα τα μεγάλα σκάνδαλα του ελληνικού χρηματιστήριου βγήκαν στην φόρα ερήμην της εποπτικής αρχής.

Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να παραβλέψει την τεράστια καθυστέρηση (μερικοί την αποκαλούν συγκάλυψη) στην ανάδειξη του σκανδάλου της Folli-Follie.

Μπορεί σήμερα να έχει αλλάξει η σύνθεση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και μπορεί να έχουν ληφθεί μέτρα για την πιο αποτελεσματική λειτουργία της.

Ποιος τα γνωρίζει, όμως; Που και πως διαφημίστηκαν;

Έγιναν κατανοητά;

Το χειρότερο, όμως: υπήρξε απολογισμός για την ολιγωρία; Υπήρξε εξήγηση και απόδοση ευθυνών;

Ή έχει επικρατήσει η αντίληψη  «άσε να το θάψουμε για να ξεχαστεί»;

Η σημερινή πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (και αρίστη νομικός) Βασιλική Λαζαράκου έχει μιλήσει ποτέ για όλα αυτά;

Έχει επιρρίψει ποτέ ευθύνες στον προηγούμενο πρόεδρο τον κ. Χαράλαμπο Γκότση ο οποίος ούτως η άλλως θα καθίσει στο σκαμνί του δικαστηρίου για την υπόθεση Folli Follie;

Μερικές συνεντεύξεις σε μεγάλα ελληνικά και διεθνή οικονομικά ΜΜΕ είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσουν.

Ο πρόεδρος του Χρηματιστηρίου Σωκράτης Λαζαρίδης (ο οποίος βρίσκεται σε κορυφαίες θέσεις στο Χρηματιστήριο Αθηνών από το 2000) τι κάνει;

Σε ποιο διεθνές Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης έχει μιλήσει και να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα δεν είναι πια η Ελλάδα του κ. Τσίπρα και του κ. Γκότση, αλλά είναι η νέα Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Αλλά να μιλήσει με ονόματα και να επιρρίψει ευθύνες ονομαστικά.

Ειδάλλως εάν δεν μπορεί να το πράξει ας παραιτηθεί και ας αναλάβει άλλος που την ξέρει την δουλειά. Οι δημόσιες σχέσεις και τα έχω καλά με όλους, δεν βοηθούν.

Ένας δεύτερος λόγος είναι η ρηχότητα του ΧΑΑ. Λίγες εταιρείες, μικρές συναλλαγές, μεγάλο μέρος τους σε πακέτα.

Χθες από τα 66 εκατ. το 1/3 ήταν σε πακέτα. Οι μεγάλοι παίκτες οδηγούν την αγορά. Ένας κακεντρεχής θα χρησιμοποιούσε την λέξη «καθοδηγούν».

Πολύ απλά, φαίνεται ότι το ΧΑ υποφέρει μεταξύ άλλων από έλλειμμα αξιοπιστίας. Μπορεί αυτό να είναι αντικειμενικό, μπορεί να είναι αποτέλεσμα εντυπώσεων. Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπάρχει – έστω και σε περιορισμένη έκταση.

Ταυτόχρονα, επειδή οι φορολογικές λεπτομέρειες των εκδόσεων δεν είναι πάντα γνωστές και κατανοητές, η εμμονή πολλών εταιρειών στον δανεισμό με ομόλογα ενάντια στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί είτε ως έλλειψη εμπιστοσύνης των ίδιων των εταιρειών στο ΧΑΑ, είτε ως επιθυμία των κυρίων μετόχων να διατηρήσουν τον έλεγχο – οπότε και περιορισμένη διασπορά των μετοχών στο μέλλον.

Τέλος, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι στα ξένα χρηματιστήρια η ανοδική πορεία των εταιρειών τεχνολογίας και υγείας  συχνά συμπαρασύρει και πολλές άλλες μετοχές. Στο ελληνικό χρηματιστήριο τέτοιος «μπροστάρης» δεν υπάρχει.

Όλα αυτά μάλλον δεν εξαντλούν τους λόγους για την ελληνική καχεξία.

Δείχνουν, όμως, προς ορισμένες κατευθύνσεις – ιδιαίτερα για τις εποπτικές αρχές.

Η σιωπή δεν εξυπηρετεί κανένα.

Διαβάστε επίσης:

Άρθρο παρέμβαση: Είναι ακατανόητο αυτό που συμβαίνει στο Χρηματιστήριο – Ποιος φταίει;