Οι πρώτοι Έλληνες της Αμερικής ήταν ιδιαίτερα εφευρετικοί, ειδικά στη χρήση της γλώσσας που προσπαθούσαν να τη μάθουν κουτσά – στραβά. Ενας από τους νεολογισμούς που έμειναν στην ιστορία ήταν η λέξη «μπιλιοζίρια».
Μπιλοζίρια (από το below zero) ήταν ο όρος που περιέγραφε τις χειμωνιάτικες θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Ο… κακός τους ο καιρός με απλά λόγια.
«Πλακώσανε τα μπιλοζίρια», έλεγαν οι μετανάστες που είχαν πάει να βρουν το αμερικάνικο όνειρο. Και το επεκτείνανε ακόμη περισσότερο: Φριζάρανε τα λέκια (the lakes have frozen): Αυτό το έλεγαν όταν τα μπιλοζίρια κρατούσαν για μέρες, κάτι που σήμαινε ότι πάγωσαν οι λίμνες.
Κάτι θα ξέρει παραπάνω ο Στέφανος Κασσελάκης από τα αγγλικά – ελληνικά που χρησιμοποιεί ή τουλάχιστον κάτι θα άκουσε στο… Αμέρικα όπου έζησε τον περισσότερο χρόνο της ζωής του.
Τα μπιλιοζίρια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και μεταφορικά. Είναι όταν λέμε «τον κακό σου τον καιρό». Όταν θέλουμε να επιπλήξουμε κάποιον γιατί δεν ξέρει τι του γίνεται.
Και πράγματι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρει τι του γίνεται (ο κακός του ο καιρός) αλλά και έχει φέρει την παγωνιά στην Κουμουνδούρου. Με την αψυχολόγητη ενέργειά του για δημοψήφισμα, απλά επιβεβαίωσε ότι είναι εκτός πραγματικότητας.
Όχι ότι και οι υπόλοιποι, οι αποχωρήσαντες ξέρουν τι κάνουν. Στο όνομα μιας Αριστεράς με την οποία επί της ουσίας ουδεμία σχέση έχουν αυτοί που φεύγουν γιατί ο Κασσελάκης δεν είναι… αριστερός.
Και για να λέμε αλήθειες. Ο Τσίπρας είχε ταλέντο να κρατά τις ισορροπίες και να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ένα ταλέντο που σε καμιά περίπτωση δεν έχει ο Κασσελάκης, είτε επειδή δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική (και την Ελλάδα γενικότερα) είτε γιατί είναι… λίγος. Ή και τα δύο ταυτόχρονα βεβαίως.
Όμως, ας πούμε μια αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαλύεται απλά και μόνο γιατί ένας περαστικός… εφοπλιστής είδε φως και μπήκε στην Κουμουνδούρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυόταν ακόμη κι αν έμενε ο Τσίπρας ή ακόμη κι αν πρόεδρος ήταν η Αχτσιόγλου ή ο Τσακαλώτος. Απλά η διάλυση, η αποσύνθεση θα γίνονταν σταδιακά, με πιο αργές διαδικασίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται διότι ήταν γέννημα μιας άλλης εποχής η οποία ταυτίστηκε με τη διαμαρτυρία, με τις πλατείες, με τους αγανακτισμένους, με τη φωτιά που έκαιγε την ελληνική κοινωνία λόγω των μνημονίων.
Ηταν ένα κόμμα διαμαρτυρίας που «καβάλησε το κύμα», «πούλησε» (και ξεπούλησε) την ελπίδα του κόσμου για αλλαγή, έπαιξε με τον ακραίο λαϊκισμό, εξ’ ου και η συνεργασία με την ψεκασμένη ακροδεξιά του Καμμένου.
Βρήκε καταρρακωμένα τα συστημικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έφτιαξε ένα αφήγημα της δήθεν «αριστερής διακυβέρνησης», προσέφερε διέξοδο σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που ήθελαν να απεγκλωβιστούν από το παλιό, παραδοσιακό παλαιοκομματικό σύστημα.
Από τη στιγμή που όλα αυτά πέρασαν, κι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να εξελιχθεί, να φέρει φρέσκιες ιδέες στην πολιτική και βεβαίως φρέσκα πρόσωπα, δεν είχε λόγο να υπάρχει.
Εξέλιπε και η προοπτική της κυβέρνησης, από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε παντοδύναμος κάνοντας τη μεγάλη στροφή προς το Κέντρο. Εκεί δηλαδή που θα έπρεπε ο Αλέξης Τσίπρας να επενδύσει, αφήνοντας στην άκρη την λεγόμενη «παλαβή» αριστερά, τα «κουφοντινάκια», και όποιον άλλον είχε κάνει «τοτέμ» ξεπερασμένες ιδέες άλλων εποχών.
Αν η Αριστερά δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη νέα εποχή και παραμένει προσκολλημένη στο παρελθόν, δεν μπορεί να επιβιώσει. Ισως κάποιοι να πουν: «Μα η Αριστερά δεν μπορεί να γίνει συστημική».
Μπορεί και να έχουν δίκιο, όμως, οι βασικές αρχές και αξίες της Αριστεράς μπορούν να υπηρετηθούν με σύγχρονο λόγο, νέα όπλα, καινούργια πρόσωπα, χωρίς να αλλοιώνονται.
Αυτό δεν το κατάλαβαν στην Αριστερά, ούτε οι πιο νέοι όπως ο Τσίπρας, η Αχτσιόγλου κ.λπ. ούτε η δημογεροντία των Σκουρλέτη, Βούτση, Φίλη κ.λπ. που αποχωρούν γιατί δεν τους αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι καταδικασμένο να χαθεί, είτε επειδή η νέα ηγεσία δεν μπορεί να εμπνεύσει είτε γιατί χρειάζεται κάτι νέο στην πολιτική, ειδικά στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Και είναι ίσως άδικο και για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα να διακινούνται σενάρια ότι θα επιστρέψει «καβάλα στο άλογο» και θα ηγηθεί μιας μεγάλης αντιδεξιάς προσπάθειας.
Πρώτα φτιάχνονται οι ιδέες, οι πολιτικές κατευθύνσεις, οι αξίες, τα προγράμματα και μετά επιλέγονται τα πρόσωπα. Ειδικά όταν αυτά τα πρόσωπα δεν είναι καινούργια και γίνεται προσπάθεια «ανακύκλωσης» τότε χάνεται και η ουσία.
Διαβάστε επίσης:
ΣΥΡΙΖΑ: Γιατί ο Κασσελάκης πυροδότησε τη «βόμβα» του δημοψηφίσματος
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
