Το γεγονός πως με την ανακοίνωση του ο Άκης Σκέρτσος έσωσε τα προσχήματα για την κυβέρνηση με αναφορά στα γεγονότα της Σύρου δεν συνεπάγεται και απαλλαγή της Ν.Δ. και της κυβέρνησης από τις ευθύνες της όσον αφορά την λειτουργία της δημοκρατίας.

Η υποχώρηση στην τυραννία του μειοψηφικού ακτιβισμού θίγει το νόημα της δημοκρατίας που είναι πάνω απ’ όλα θέμα ηθικής και, συγκεκριμένα, ευθύνης. Για την εκκωφαντική σιωπή της αντιπολίτευσης τι μπορεί να λεχθεί, όμως;

Η αναφορά δεν είναι, βέβαια, ούτε στην αριστερή πολυκατοικία ούτε στην ακροδεξιά παράγκα. Είναι στην κατ’ όνομα αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και ειδικά στην ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη – όπου το δημοκρατικό έλλειμμα κινδυνεύει πλέον να είναι ορατό. Όταν ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ συντάσσεται με την αναμενόμενη σιωπή της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Σωκράτη Φάμελλου όσον αφορά την δημοκρατική εκτροπή της Σύρου, τότε υπάρχει πολιτικό, οπότε και αξιακό, πρόβλημα. Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι απλά ανέχεται αλλά ο ίδιος υποδαυλίσει την οξύτητα, τον διχασμό, την έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου στην Βουλή, τότε αυτόματα αναλαμβάνει ευθύνη για την υπονόμευση της δημοκρατίας μέσα σ’ έναν από τους θεμελιώδεις δημόσιους χώρους του πολιτεύματος.

Ως το μοναδικό «ζώο πολιτικό» ο άνθρωπος συνδιαλέγεται. Ο Σωκράτης δεν πίστευε στην δημοκρατία, πίστευε όμως στην ελευθερία του διαλόγου. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πάντως δεν πιστεύει στην ελευθερία του λόγου (στο πλαίσιο του τρίπτυχου «αρετή-σκέψη-δράση»), και, ίσως άθελα, να μην λειτουργεί ως ηγέτης με συνείδηση για τα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζει η δημοκρατία. Η λέξη δημοκρατία (δήμος + κράτος) δεν περιορίζεται στην έννοια της εξουσίας του λαού και σ’ ένα συγκεκριμένο μηχανισμό λήψης αποφάσεων αλλά σ’ ένα ηθικό και υπαρξιακό πλαίσιο, μέσα το οποίο, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να διακρίνει το ηθικό από το ανήθικο, το ωφέλιμο από το βλαβερό, το δίκαιο από το άδικο, και να συζητά, διαφωνώντας μεν αλλά μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δε.

Η Χάνα Άρεντ ερμήνευσε την πολιτική όχι ως διαχείριση εξουσίας αλλά ως χώρο ελευθερίας. Δικαίωμα των ακτιβιστών ήταν η διαμαρτυρία κατά της γενοκτονίας στην Γάζα. Δικαίωμα των Ισραηλινών ήταν να αποβιβαστούν στην Σύρο. Από φόβο απαγορεύτηκε η αποβίβαση. Ο φόβος σημαίνει αυτόματη υπονόμευση της ελευθερίας. Η απαγόρευση έθιξε την δημοκρατία.

Δικαίωμα των πολιτικών της αντιπολίτευσης είναι να διαφωνούν. Δικαίωμα της κυβέρνησης είναι να υπερασπίζεται τις αποφάσεις της – ακόμη κι όταν αυτές δεν προκαταλαμβάνουν, ως θα όφειλαν. Η απουσία ουσιαστικού διαλόγου στην Βουλή, η χρήση ακραίων εκφράσεων, η εμπλοκή της θεσμικής κριτικής με τα προσωπικά βιώματα και τις κατ’ ιδίαν φιλοδοξίες, υποσκάπτουν την ήδη βαριά ταλαιπωρημένη αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ο ατομικισμός που χαρακτηρίζει πλέον σχεδόν κάθε θέση της αντιπολίτευσης συλλήβδην, απομακρύνει τον πολίτη από την δημοκρατία.

Από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ένας πολίτης δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι το καλύτερο. Το παρελθόν τους τα έχει προκαθορίσει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όμως, φέρει αυξημένη ευθύνη για το εξελισσόμενο δημοκρατικό έλλειμμα, ακριβώς διότι συχνά και τελείως αναίτια και άδικα ταυτίζει το ΠΑΣΟΚ με την πορεία και την ιστορία της ελάσσονος αντιπολίτευσης.

Διαβάστε επίσης:

Καύσωνας: Σε ποιες περιοχές καθίσταται υποχρεωτική παύση εργασιών αύριο 28 Ιουλίου

Συρία: Πιθανότατα τον Σεπτέμβριο οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στη μετά Άσαντ εποχή

ΗΠΑ-ΕΕ: Συμφωνία για δασμούς 15% στα ευρωπαϊκά προϊόντα, πλην χάλυβα και αλουμινίου