Άρθρο- παρέμβαση: Επείγον, ψηφίστε

Κάλπη εκλογών

Η αντίστροφη μέτρηση για το άνοιγμα της κάλπης ξεκίνησε.

Σε λίγες ώρες οι πολίτες έχουν το ύψιστο δικαίωμα να επιλέξουν την κυβέρνηση (πρωτίστως) και την αντιπολίτευση που επιθυμούν.

Από αύριο τα ξημερώματα, οι πολίτες έχουν στα χέρια τους την ψήφο τους.

Αυτή που ο Αβραάμ Λίνκολν χαρακτήριζε πιο δυνατή και από σφαίρα. Διότι, όπως εξηγούσε, «με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».

Είναι καταφανές ότι, ακριβώς στην ίδια λογική, το μέλλον των παιδιών μας, το σήμερα των επόμενων γενεών, μπορεί να το σκοτώσει και …η μη ψήφος.

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τα τεκτονικά ρήγματα που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη τις τελευταίες δεκαετίες, αναφορικά με το ουσιαστικό νόημα (της απουσίας περισσότερο) της συμμετοχής των πολιτών στην πολιτική και εκλογική διαδικασία.

Κάθε τέσσερα χρόνια μιλούμε για τα τεράστια ποσοστά αποχής που σημειώνονται σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, τα οποία αποτελούν τη συνήθη έκφραση της δυσθυμίας μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.

Όχι μόνο ως έκφραση της αφοριστικής άποψης ότι «όλοι ίδιοι είναι, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει».

Αλλά, και ως έμπρακτη αποτύπωση της απαξίωσης θεσμών, λειτουργιών και προσώπων που, κατ΄ επανάληψη, διέψευσαν προσδοκίες και υποσχέσεις.

Κι όμως.

Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά όπου -για να χρησιμοποιήσουμε την εικόνα του Τσώρτσιλ- ο απλός και αδύναμος άνθρωπος μπαίνει στο παραβάν και βάζει έναν μικρό σταυρό (όταν προβλέπεται) σε μια κόλλα χαρτί, εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση της δημοκρατίας, του καλύτερου πολιτικού συστήματος ever, που εφηύρε ο ανθρώπινος πολιτισμός εδώ στην αρχαία Ελλάδα.

Και το αποτέλεσμα της απόφασης που μπορεί να λάβει ο καθένας και η καθεμία από εμάς, μέσα σε αυτά τα ελάχιστα κλάσματα της ώρας, κανένας ρήτορας ή δημαγωγός, κανένας ψεύτης ή λαοπλάνος, δεν μπορεί να τα υπερνικήσει.

Διότι, ακόμα και οι εξαπατημένοι της προηγούμενης κάλπης, μπορούν να τιμωρήσουν με τον χειρότερο τρόπο τους πολιτικούς απατεώνες.

Να περάσουν σαφή μηνύματα για πράξεις και παραλείψεις.

Να δείξουν με τον χειρότερο τρόπο για έναν πολιτικό, το «δεν ξεχνώ». Το «σε περιμένω στη γωνία, την επόμενη φορά, αν το ξανακάνεις, γιατί εγώ έχω τον τελευταίο λόγο».

Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι με την ψήφο του, μάλλον κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Κλεισμένος σε μια εύθραυστη γυάλινη σφαίρα εγωπαθούς ιδιώτευσης. Εγκλωβισμένος στη διάτρητη ψευδαίσθηση ασφάλειας που δημιουργεί ο…κυματοθραύστης του καναπέ.

Όποιος πιστεύει ότι οι ζωές μας ρυθμίζονται -αν δεν έχουν ήδη ρυθμιστεί- κάπου εκεί έξω, πέρα και πάνω από εμάς, απλώς δεν έχει ζήσει την αίσθηση της δύναμης που συνεπάγεται η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης.

Το πέρασμα από τη θέση του θύματος σε αυτή του νικητή.

Πολύ περισσότερο που η μέγιστη ικανοποίηση που δημιουργεί η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης ολοκληρώνεται με την ευθύνη της επιλογής, αυτών που μας εκπροσωπούν.

Αυτών που θα ψηφίσουμε και θα γνωρίζουν εξ αρχής, ότι αν δεν πράξουν σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο που υπογράφουμε, την επόμενη φορά «θα φάνε μαύρο», όπως συνέβη και με προκατόχους τους.

Και αυτή την Κυριακή η ευθύνη της συμμετοχής και κατ΄ επέκταση αυτή της επιλογής, προσλαμβάνει, ίσως, ιστορικό χαρακτήρα, και ως εκ τούτου, … δεν πρέπει να το χάσουμε με τίποτε.

Είναι η πρώτη φορά που ο μηχανισμός επαναξιολόγησης, αυτό το «πυρηνικό όπλο» στα χέρια του πολίτη, που έτσι κι αλλιώς συνιστούν οι εκλογές, προσλαμβάνει ένα επιπλέον πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό στα χρονικά της Μεταπολίτευσης.

Μετά από τη δυνατότητα της ενδιάμεσης στάθμισης για το ποιος θα κυβερνήσει τα τέσσερα επόμενα χρόνια- με την απάντηση που δόθηκε να έχει ήδη αναδείξει νικητές και ηττημένους με εκκωφαντικό τρόπο- τώρα, ο ίδιος πολίτης- υπέρτατος κριτής, πρέπει να ολοκληρώσει την απόφασή του, απαντώντας και σε εξίσου αν όχι κρισιμότερα ερωτήματα.

Αρχής γενομένης από το τι κυβέρνηση θέλει.

Πρέπει να ολοκληρώσει την απάντηση- απόφαση για το αν πιστεύει ότι η χώρα μπορεί να γίνει επιτέλους ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Με ανάλογους μισθούς, υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Δικαιοσύνης, Ασφάλειας, Άμυνας, Πολιτικής Προστασίας, προστασίας του Περιβάλλοντος.

Ο πολίτης οφείλει να απαντήσει αν πρέπει να μειωθούν οι φόροι.

Πως η χώρα μπορεί να παράγει περισσότερα και πιο ανταγωνιστικά προϊόντα.

Πόσες και τι μορφής επενδύσεις πρέπει να γίνουν.

Αν οι υπεραξίες που θα δημιουργηθούν μπορούν να μεταφραστούν σε περισσότερες και καλύτερα αμειβόμενες δουλειές.

Ποιο κομμάτι της «πίτας» θα διοχετευθεί στους νέους και τις νέες.

Πως θα γίνει καλύτερη η καθημερινότητά του.

Πόσα και ποια δικαιώματα και ποιων κοινωνικών ομάδων θα προστατευθούν.

Αν η χώρα η ίδια πρέπει και μπορεί να προστατευθεί από τον τουρκικό αναθεωρητισμό ή από παράνομα μεταναστευτικά κύματα.

Αν η χώρα θα έχει σταθερή κυβέρνηση για τα επόμενα χρόνια, ώστε να αντιμετωπίσει σειρά εξωτερικών και εσωτερικών προκλήσεων.

Διότι, τελικά, αυτό είναι το διακύβευμα της Κυριακής. Και είναι απολύτως σαφές.

Ο πολίτης, την Κυριακή, ακόμα κι αν απογοητεύτηκε έναντι των προηγούμενων αποφάσεων του, μπορεί και πρέπει να δώσει τη δική του απάντηση.

Να στείλει τα μηνύματά του, όπως μόνον εκείνος ξέρει.