Βασίλειος Κωστέτσος, σχεδιαστής μόδας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γιατί η Epsilon Net πουλήθηκε 33 φορές τα κέρδη και το ράλι των εταιρειών πληροφορικής, ο Μυτιληναίος είναι talk of the town, ποιο placement εισηγμένης βλέπει το smart money, το beef ΕΛΠΕ – Edison, το μυστικό ραντεβού Ψάλτη με family offices, τι ζητά ο Στουρνάρας από τους servicers
Πιερρακάκης: «Έλα μαζί να δούμε πως μπορείς να κάνεις μια επώνυμη αναφορά στο stop-bulling.gov.gr»
Παύλος Μαρινάκης: Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει να στοιχηθεί πίσω από μια εθνική γραμμή
Ο γνωστός μόδιστρος Βασίλειος Κωστέτσος παραχώρησε μια άκρως ειλικρινή και εξομολογητική συνέντευξη στο περιοδικό Down Town Κύπρου, μιλώντας μεταξύ άλλων για διάφορα ψυχικά τραύματα που φέρει όλα αυτά τα χρόνια.
Συγκεκριμένα, ο Βασίλειος Κωστέτσος περιέγραψε τα παιδικά του χρόνια, τα οποία στιγματίστηκαν από άσχημες στιγμές στο σχολείο, από το bullying που βίωσε από τους συμμαθητές του, αλλά και την απέραντη μοναξιά που αισθανόταν.
Μάλιστα, αναφέρθηκε σε ένα συγκλονιστικό περιστατικό που σημάδεψε τη ζωή του, όταν τον πυροβόλησαν με αεροβόλο στο μάτι και κόντεψε να το χάσει, αλλά και για την σημερινή του ανάγκη να μένει κάποιες φορές μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Δείτε παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξή του:
– Προς τα έξω βγάζεις την εικόνα κάποιου λαμπερού και χαρούμενου ανθρώπου…
Όλη μου η ζωή ήταν των άκρων. Μου έτυχαν όμορφα πράγματα, συναρπαστικά, μοναδικά, αλλά βίωσα και αρκετό πόνο. Έζησα μεγάλες στιγμές ως Έλληνας δημιουργός αλλά και πολύ bullying, ως παιδί. Εγώ, στα 22 μου, πετούσα με lear jets, πήγαινα σε όλον τον κόσμο, ταξίδευα, πετύχαινα τα όνειρά μου. Ταυτόχρονα, όμως, έφερα τα τραύματά μου από την παιδική μου ηλικία. Ως παιδί με πυροβόλησαν στο μάτι με όπλο. Κινδύνευσα να το χάσω.
– Πότε έγινε αυτό;
Ήμουν μικρός, πολύ μικρός τότε. Κάποιο άλλο παιδάκι, ίσως να μην το ξεπερνούσε. Έπαιζα με κάποιους φίλους μου κι ένας με πυροβόλησε με αεροβόλο στο μάτι. Έφαγα bullying τότε στο σχολείο που πήγαινα με το ένα μάτι μου καλυμμένο. Πιο πριν, είχα μείνει δυο-τρεις μήνες στο νοσοκομείο κλινήρης, για να αποφύγω την αποκόλληση του ματιού μου. Όταν γύρισα στο σχολείο, τα άλλα παιδιά γελούσαν. Στα διαλείμματα έμενα μέσα, δεν μπορούσα ακόμη να παίξω, να τρέξω… Μου πήρε πολύ χρόνο. Από την άλλη, υπήρχε διαφορά με τα άλλα παιδάκια. Ο παππούς μου ήταν ο πρώτος chef στην Ελλάδα, στην δεκαετία των 50’s. Θα μπορούσα να το καβαλήσω το καλάμι και να ψωνιστώ, αλλά δεν το έκανα. Εμείς τότε κάναμε πολλά ταξίδια με τους δικούς μου. Πηγαίναμε δυο φορές τον χρόνο στο εξωτερικό, όταν τα άλλα παιδάκια δεν είχαν πάει ούτε μέχρι τη Θεσσαλονίκη, ενώ εγώ, μέχρι τα 12 μου, είχα πάει σε όλο τον κόσμο. Ήμουν δακτυλοδειχτούμενος στο σχολείο μου και πολύ μόνος. Έχω ζήσει μεγάλη μοναξιά στη ζωή μου. Οπότε, όλα αυτά τα πλήρωνα με bullying. Με μείωναν, με έκαναν να αισθάνομαι άσχημα. Αλλά τα ξεπέρασα.
– Είσαι πολύ μοναχικός, έτσι δεν είναι;
Ναι, ναι, δεν το συζητώ αυτό. Εν γνώση μου γίνεται και αγαπώ τη μοναξιά μου. Έζησα τόσο πολύ τα φώτα της δημοσιότητας, και μετά ήθελα να απομονωθώ. Ακόμα και σήμερα, όταν έρχονται φίλοι στο σπίτι, μου λένε «πώς μπορείς με τόσο χαμηλό φωτισμό; Άναψε κάνα φως να δούμε!». Με κουράζουν τα φώτα, ο πολύς κόσμος… Μου αρέσει να μένω μόνος μου, να αποστασιοποιούμαι, να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και να είμαι ήρεμος. Δεν μπορώ τη βαβούρα. Κάποιοι κολακεύονται όταν τους ζητούν αυτόγραφα ή selfies. Εγώ δεν το μπορώ αυτό.
