Το ότι έφτασα πολύ κοντά στη θνησιμότητα, ήταν η κλήση αφύπνισης που χρειαζόμουν

Ήταν ένα τηλεφώνημα, που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει. Δεκατέσσερις ημέρες μετά το ετήσιο τεστ Παπανικολάου μου – ένα τεστ που παίρνει κύτταρα από τον τράχηλο της γυναίκας για να εξεταστούν για καρκίνο – η γυναικολόγος μου δήλωσε ότι τα αποτελέσματα μου είχαν κάποιες «ανωμαλίες». Συνήθως, τέτοια αποτελέσματα προκαλούνται από το ιό των κονδυλωμάτων «Human Papillomavirus» (περίπου 79 εκατομμύρια Αμερικανοί προσβάλλονται με HPV) ή, σε σπάνιες περιπτώσεις, από τον καρκίνο, σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών.

Αλλά η «ανωμαλία» μου δεν ήταν HPV, όπως θα μάθαινα αργότερα.

Ήμουν τρομοκρατημένη από την αρχή, αλλά η ιδέα του καρκίνου φαινόταν πολύ εξωπραγματική για να είναι αληθινή. Δεν υπάρχει κανένα γνωστό ιστορικό καρκίνου του τραχήλου στην οικογένειά μου και εγώ δεν εμφάνιζα κανένα από τα συνήθη συμπτώματα: πόνος κατά τη σεξουαλική επαφή ή αιμορραγία εκτός περιόδου. Διάβολε, ήμουν υγιής και 28 χρονών – ο μόνος λόγος που έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο της γιατρού ήταν να διασφαλίσω άλλη μια χρονιά την αξία της αντισύλληψης.

Μέχρι τη στιγμή, που τα αποτελέσματα βγήκαν με κάποιες «ανωμαλίες», εγώ – όπως και τόσοι πολλοί νέοι, πίστευα τον εαυτό μου ανίκητο. Και γιατί όχι; Όλες οι αποδείξεις έδειχναν προς εκείνη την κατεύθυνση. Ποτέ δεν είχα σπάσει κόκαλο, ποτέ δεν είχα χειρουργηθεί, και εκτός από απλά κρυολογήματα, ποτέ δεν είχα αρρωστήσει.

Η «ανωμαλία» είναι ένας αόριστος αλλά τρομακτικός όρος. Μια «ανωμαλία» θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, ή θα μπορούσε να είναι τίποτα. Όπως αποδείχθηκε, το μόνο πράγμα, που υποδεικνύει η «ανωμαλία» με βεβαιότητα, είναι ότι θα υπάρξει μεγάλη αναμονή στο μέλλον σας.

Αναμένοντας να μάθω αν είχα HPV ή κάτι πιο σοβαρό, γκρεμίστηκε η αίσθησή μου ότι είμαι άτρωτη. Το μέλλον μου για τους επόμενους μήνες θα υπαγορευόταν από μια σειρά διαδικασιών, που θα ακολουθούσε περισσότερη αναμονή για τα αποτελέσματα. Κάθε δύο εβδομάδες πλησίαζα περισσότερο στο να μάθω εάν θα έρθω αντιμέτωπη με την χειρότερη διάγνωση – τον καρκίνο.

Μετά τα αρχικά αποτελέσματά, το επόμενο βήμα ήταν να κάνω μια κολποσκόπηση, μια διαδικασία κατά την οποία η γιατρός μου χρησιμοποίησε μια συσκευή φακού για να επιθεωρήσει τον τράχηλο και να κάνει βιοψία για τυχόν «ανωμαλίες». Στην αρχή, ήμουν φοβισμένη για την εξέταση και μόνο. Αλλά σύντομα το σκοτεινό κενό για το θολό μέλλον μου άρχισε να μονοπωλεί τις σκέψεις μου.

Τα αποτελέσματα του τεστ μπορεί να αργήσουν, μου είπε η γιατρός, αλλά ήθελε να προετοιμάσω τον εαυτό μου για το τι μπορεί να επακολουθήσει. Υπήρχε μια πιθανότητα αυτές οι «ανωμαλίες» να αποκαλύψουν επιβλαβή κύτταρα, προκαρκινικά ή καρκινικά και να πρέπει να αφαιρεθούν μέσω χειρουργικής επέμβασης.

Κι άλλη αναμονή. Μεγάλη αναμονή. Μέχρι τη στιγμή που μου τηλεφώνησε η γιατρός και μου είπε ότι είχα προχωρημένα προκαρκινικά κύτταρα που έπρεπε να αφαιρεθούν αμέσως. Με αυτό τον τρόπο θα βλέπαμε εάν είχα καρκίνο και αν έχει εξαπλωθεί.

Κι άλλη αναμονή. Τεράστια αναμονή. Ευτυχώς τα νέα ήταν καλά. Η επέμβαση είχε αφαιρέσει με επιτυχία όλα τα προκαρκινικά κύτταρα και δεν είχαν εξαπλωθεί περαιτέρω μέσα μου. Αλλά τα κύτταρα που είχαν αφαιρεθεί ήταν ο προάγγελος του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί-αν δεν είχε αντιμετωπιστεί. Θα είχαν κάνει μετάσταση σε καρκίνο μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Σήμερα, δεν βλέπω πια τις προληπτικές εξετάσεις, όπως το τεστ Παπανικολάου ως αγγαρεία, αλλά ως μια διαδικασία, που έσωσε τη ζωή μου. Συνειδητοποιώντας, ότι δεν ήμουν στην πραγματικότητα αλώβητη ένιωσα μια σκληρή απώλεια της αθωότητας. Αλλά ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει.