Πόλεμος στον Σκάι: Η έγκυος Ρέβη, ο Κουρδής, ο Τσιμιτσέλης και το «Όπου υπάρχει Ελλάδα» που χάνεται στη… Ζούλα

Από τις 15 Σεπτεμβρίου στις 14:40, ο ΣΚΑΪ επαναφέρει την εκπομπή «Όπου Υπάρχει Ελλάδα» για δεύτερη σεζόν. Η καμπάνια του καναλιού μιλά για «αυθεντική ψυχή της χώρας», για «ταξίδι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας» και για «πιο ψηλά τον πήχη».
Αυτό που δεν λέει όμως είναι ότι οι δύο άνθρωποι που έστησαν, και κουβάλησαν την εκπομπή από την πρώτη ημέρα – Ευλαμπία Ρέβη και Γιώργος Κουρδής – είναι πλέον εκτός. Ούτε αναφορά στο δελτίο Τύπου, ούτε μια γραμμή για την απουσία τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες οι αρχικοί συντελεστές εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα, και αυτό της νομικής οδού.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Παραμονές Χριστουγέννων του 2024. Στον κατάφωτο εμπορικό δρόμο της Μητροπόλεως, όπου τα στολισμένα δέντρα και οι πολύχρωμες βιτρίνες έδιναν έναν αέρα θεατρικής πρεμιέρας, ο ΣΚΑΪ διάλεξε ένα κεντρικό εστιατόριο – και όχι το γνώριμο Φάληρο – για να προσδώσει λάμψη και μεγαλοπρέπεια στην παρουσίαση της νέας του εκπομπής: «Όπου υπάρχει Ελλάδα».

Ένα παλιό, σχεδόν εμμονικό όνειρο του προέδρου Γιάννη Αλαφούζου έπαιρνε επιτέλους «σάρκα και οστά», με τη διευθύντρια προγράμματος του καναλιού και έμπειρη περί τα τηλεοπτικά όσο λίγοι, Άλκηστη Μαραγκουδάκη να αναλαμβάνει τον ρόλο της «αρχιτέκτονος» αυτού του τηλεοπτικού οράματος.
Παρών στο δημοσιογραφικό gala και ο διευθύνων σύμβουλος Κωνσταντίνος Ζούλας, μαζί φυσικά με τους δύο «πρωταγωνιστές» της βραδιάς: την Ευλαμπία Ρέβη και τον Γιώργο Κουρδή, που «ξηλώθηκαν» με μεταγραφική επιμέλεια από το Open και τον Alpha αντίστοιχα, για να δώσουν πνοή σε ένα δ-η-μ-ο-σ-ι-ο-γ-ρ-α-φ-ι-κ-ό «καθημερινό ενημερωτικό ταξίδι» και να υπηρετήσουν – υποτίθεται – ένα όραμα.

Αμφότεροι με χιλιόμετρα στο πεζοδρόμιο του ρεπορτάζ, πλαισιωμένοι από ρεπόρτερ δρόμου που ορκίστηκαν πίστη στην ιδέα, φιλοδοξούσαν να βγάλουν τον σταθμό από τη μιζέρια του στούντιο και να τον ρίξουν στα παραμελημένα χωριά, στα ακριτικά νησιά, στους άγνωστους επαρχιακούς δρόμους πέρα από το κλεινόν άστυ.

Το budget, όπως αποκαλύφθηκε τότε, δεν «καταχωρήθηκε» στην Ενημέρωση υπό τον Γενικό Διευθυντή Ειδήσεων και Ενημέρωσης Βασίλη Παπαδρόσο – όπως εύλογα θα περίμενε κανείς για μια καθαρά δημοσιογραφική παραγωγή – αλλά στο Πρόγραμμα. Ένα τεχνικο-λογιστικό τέχνασμα ώστε το project να «σπρωχτεί» πιο εύκολα, να ψαρέψει διαφημιστικά έσοδα και να αποφευχθούν εσωτερικές τριβές. Μικρό αμάρτημα, αλλά ενδεικτικό της λογικής. Θεμιτό.

Μετά βαΐων και κλάδων, οι δημοσιογράφοι στήριξαν το εγχείρημα. Επιτέλους, μια εκπομπή που θα έφερνε στο επίκεντρο τα μεγάλα ζητήματα της ελληνικής περιφέρειας: το μεταναστευτικό, την υγειονομική έρημο των νησιών, το ασθενικό δημογραφικό, την αγροτική παραγωγή που φυτοζωεί, τις υποδομές που τρίζουν.

Και όλα αυτά με μάχιμους παρουσιαστές στην πρώτη γραμμή, με τη βαλίτσα διαρκώς στο χέρι, έτοιμοι να στήσουν «φυσικό στούντιο» σε κάθε γωνιά της χώρας: στην ύπαιθρο, στις πλατείες, στα καφενεία, στα σοκάκια.

Μια υπόσχεση ότι το κανάλι θα ξέφευγε από το κλεινόν άστυ και τις κλειστές γυάλες των στούντιο για να αναμετρηθεί με τη σκληρή πραγματικότητα της Ελλάδας που μένει εκτός κάδρου.

Η εικόνα στην αρχή ήταν ομολογουμένως ελπιδοφόρα….

Στην πράξη, όμως, η πορεία της εκπομπής θύμισε ελληνικό δημόσιο έργο: ξεκίνησε ως κρεμαστή γέφυρα και κατέληξε σε πεζογέφυρα που βγάζει… στο πουθενά. Αντί για τα «σκληρά» ρεπορτάζ που είχαν προαναγγελθεί ως (υπερ)υπόσχεση σε ένα κοινό διψασμένο για τέτοιο προϊόν, ξεδιπλώθηκαν σιγά-σιγά «ασφαλείς» βινιέτες: πανηγύρια σε χωριά, τοπικές γκουρμεδιές με λίγο ρακόμελο, παραδοσιακές ορχήστρες για χρώμα.

Από τη «βαριά» ατζέντα της Περιφέρειας, στην τουριστική καρτ-ποστάλ, παρά τις συνεχείς προτάσεις των δύο παρουσιαστών να επιστρέψουν στο ενημερωτικό ύφος και παρά το γεγονός ότι ήδη από την πρεμιέρα και δη από συνάντηση «κορυφαίων» που έγινε στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο, Ρέβη και Κουρδής λάμβαναν υποσχέσεις για άμεσες αλλαγές που όμως δεν έγιναν ποτέ.

Μόνο ο Τάσος Δούσης έλειπε για να συμπληρώσει το σετ. Το κοινό, πάντως, στάθηκε με κάποια ανοχή· οι τηλεθεάσεις κυμάνθηκαν σε πολύ αξιοπρεπή επίπεδα, οι διαφημίσεις βρήκαν τη θέση τους, και το ταμείο – όσο κι αν το κανάλι δραματοποιούσε την εικόνα για τη βιωσιμότητα της εκπομπής – είχε τον σταθερό 7λεπτο διαφημιστικό παλμό του σε κάθε διάλειμμα.

Και τότε ήρθε η εγκυμοσύνη….

Στα τέλη Ιουλίου του 2025, η Ευλαμπία Ρέβη ενημέρωσε διακριτικά τη διοίκηση ότι διανύει τον πέμπτο μήνα. Καμία διάθεση για τυμπανοκρουσίες, καμία διαρροή∙ απλώς η αυτονόητη ενημέρωση σε συνδυασμό με την ανακοίνωση ότι η εκπομπή πλέον θα διαθέτει στούντιο στο Φάληρο με εκείνη μέσα.

Έτσι γνώριζαν μέχρι και οι ρεπόρτερ της εκπομπής, ωστόσο, μετά την επιστροφή από τις διακοπές Ρέβη – Κουρδής ενημερώθηκαν αιφνιδιαστικά ότι μέσα στον Αύγουστο η θέση του στούντιο «κατοχυρώθηκε» από τον ηθοποιό Γιάννη Τσιμιτσέλη. Χρειάστηκαν, δηλαδή, λίγες μόλις ημέρες για να «χωνέψει» το κανάλι την εγκυμοσύνη και να ανακατανείμει τους ρόλους την ώρα που η Ρέβη, παρόλο που πηγαίνει καθημερινά στο γραφείο της ,ακόμα και σήμερα δεν έχει ανακοινώσει προσωπικά την εγκυμοσύνη της στους συνεργάτες της.

Μια πατέντα: Ο παρουσιαστής στον δρόμο, ο συντονιστής στο studio

Η λύση παρουσιάστηκε μάλιστα ως κάτι που δεν έχει καταγραφεί σε παγκόσμιο επίπεδο στα δημοσιογραφικά χρονικά: οι δύο «κεντρικοί παρουσιαστές» θα βρίσκονταν αποκλειστικά στον δρόμο, με την παράδοξη και αυτοαναιρούμενη ιδιότητα του «παρουσιαστή με μονοκάμερο», ενώ ο Τσιμιτσέλης θα έκανε τις πάσες από το στούντιο, σε ρόλο… «συντονιστή».

Νέα τηλεοπτικά ήθη… Η εκπομπή, από δίωρη, συρρικνώθηκε σε σαρανταπεντάλεπτη. Στην πραγματικότητα, η Ρέβη και ο Κουρδής απομακρύνθηκαν από το κέντρο βάρους, για να δοθεί προτεραιότητα σε έναν ηθοποιό – αγαπητό και δημοφιλές πρόσωπο μεν, αλλά χωρίς καμία σχέση με την πολιτική και κοινωνική ατζέντα της περιφέρειας. Για να χρυσωθεί το χάπι, η υψηλή διοίκηση – διά χειρός Ζούλα – βάφτισε αυτή την «αναβάθμιση» Τσιμιτσέλη σε «συντονισμό».

Το ζήτημα δεν είναι ο Τσιμιτσέλης – παραμένει πολύ αγαπητός στο κοινό του. Το ζήτημα είναι θεσμικό: μπορεί ένας ηθοποιός να αναλάβει τον συντονισμό μιας εκπομπής που διαφημίστηκε ως «δημοσιογραφικό ταξίδι» στην ελληνική περιφέρεια;

Και, κυρίως, μπορεί μια έγκυος δημοσιογράφος με σύμβαση αορίστου χρόνου να μετατρέπεται εν μια νυκτί σε «κομπάρσο δρόμου»;

Η νομοθεσία δεν αφήνει περιθώρια: η Οδηγία της Ε.Ε. και το ελληνικό εργατικό δίκαιο απαγορεύουν ρητά την απόλυση ή τη βλαπτική μεταβολή εργασιακών όρων εγκύου εργαζόμενης. Και η μνήμη της υπόθεσης Ελεονώρας Μελέτη το 2017 – όταν ο ίδιος σταθμός έκοψε συνεργασία λόγω εγκυμοσύνης και κατέληξε να αποζημιώνει μετά από δικαστική διαμάχη – είναι ακόμη νωπή. Το δεδικασμένο υπάρχει, κι όμως το 2025 ο ΣΚΑΪ δείχνει να παίζει ξανά με τη φωτιά.

Εργασιακά, η περίπτωση Ρέβη-Κουρδή πλησιάζει τον ορισμό της «βλαπτικής μεταβολής»: δημοσιογράφοι με χρόνια εμπειρίας και συμβάσεις αορίστου χρόνου, με συμφωνημένους ρόλους παρουσιαστών, μετατρέπονται μονομερώς σε ρεπόρτερ περιφέρειας, με άλλους όρους, άλλα καθήκοντα και πολλαπλάσια δυσκολία.

Η νομική βάση για διεκδίκηση είναι γερή∙ το ερώτημα είναι αν θα ενεργοποιηθεί

Ηθικά, η εικόνα είναι ακόμα πιο γκρίζα. Μια εκπομπή που λανσαρίστηκε ως «παράθυρο στην αυθεντική ψυχή της Ελλάδας» κατέληξε να διδάσκει πώς υποβαθμίζεται μια έγκυος εργαζόμενη που αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα καθώς η διοίκηση της πρότεινε μέχρι και κάθε της ταξίδι να έχει συγκεκριμένη χιλιομετρική απόσταση από την Αθήνα (αστεία πράγματα) με το πρόσχημα της «αναδιάρθρωσης» και της «αναβάθμισης».

Αντί για στήριξη, μετακινήσεις σαν σε σκάκι· αντ’ αυτού πουλήθηκε το αφήγημα ότι η υποβάθμιση είναι «καινοτομία». Η φράση: «Όλοι οι Έλληνες μπορούμε να δώσουμε ο ένας στον άλλον», με την οποία έκλεινε το περσινό trailer, μοιάζει σήμερα πικρό ανέκδοτο.

Τηλεοπτικά, η στρατηγική μοιάζει με χαρακίρι σε αργή κίνηση. Το κοινό που κέρδισε η εκπομπή – μορφωμένο, απαιτητικό, κυρίως boomers και Xers – θυσιάζεται στον βωμό μιας επίπλαστης εμπορικότητας. Το «σοβαρό» κοινό δεν πρόκειται να ακολουθήσει μια παραγωγή που διολίσθησε σε lifestyle με επαρχιακές γκουρμεδιές και καρτ-ποστάλ. Κι όταν φύγει αυτό το κοινό, τι θα μείνει; Ένα προϊόν που δεν είναι ούτε ενημέρωση ούτε ψυχαγωγία, αλλά ένα τηλεοπτικό υβρίδιο, χωρίς ταυτότητα και στόχο.

Δημοσιογραφικά, το πλήγμα είναι βαρύ. Η αντικατάσταση ρεπόρτερ με χιλιόμετρα στο πεδίο από έναν ηθοποιό στέλνει το ξεκάθαρο μήνυμα ότι η εικόνα μετράει περισσότερο από την ουσία.

Ότι η μαχόμενη δημοσιογραφία μπορεί ανά πάσα στιγμή να θυσιαστεί στον βωμό του «γυαλιού». Στην πράξη, ο σταθμός υποβαθμίζει τον ίδιο τον πυρήνα της ενημέρωσής του – και μάλιστα με τον πλέον συμβολικό τρόπο.

Συνδικαλιστικά, η ΕΣΗΕΑ έχει ήδη επιληφθεί. Περιμένουμε λογικά από ώρα σε ώρα μια ανακοίνωση. Γιατί η υπόθεση δεν αφορά μόνο δύο δημοσιογράφους, αλλά έναν ολόκληρο κλάδο. Αν περάσει αδιαμαρτύρητα η μονομερής μεταβολή, αύριο κάθε εργοδότης θα μπορεί να βαφτίζει «προσαρμογή» την απομάκρυνση εγκύου ή την αντικατάσταση δημοσιογράφων από πρόσωπα χωρίς καμία σχέση με το ρεπορτάζ.

Ακόμη και στο επίπεδο της παραγωγής, η προχειρότητα κραυγάζει. Από τα τρικάμερα και τα drones που υπόσχονταν «τεχνολογία αιχμής», το κανάλι πέρασε σε μονοκάμερα και cut saving που λίγο έλειψε να καταντήσει σε selfie video. Μια εκπομπή που λανσαρίστηκε με φιλόδοξο budget και όραμα, σήμερα σέρνεται με περικοπές και βεβιασμένες αποφάσεις.

Κι όλα αυτά με την υπογραφή του διευθύνοντος συμβούλου Κωνσταντίνου Ζούλα, ο οποίος – σύμφωνα με πληροφορίες – προτίμησε την τακτική του τελεσίγραφου: take it or leave it. Μια στάση που απέχει παρασάγγας από τη δημοσιογραφική κουλτούρα διαλόγου και σεβασμού στους εργαζόμενους, ενός ανθρώπου που έχει υπηρετήσει τη δημοσιογραφία.

Και βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά: ως πρόεδρος της ΕΡΤ, το καλοκαίρι του 2023, είχε προχωρήσει στην αιφνιδιαστική απομάκρυνση της Αθηνάς Καμπάκογλου από την επιτυχημένη και χαμηλού κόστους μουσική εκπομπή «Η αυλή των χρωμάτων». Παρά την επιτυχία της, η εκπομπή κόπηκε μέσα σε μία νύχτα, με φήμες ότι η δημοσιογράφος θα αντικαθίστατο από την ηθοποιό Κατερίνα Παπουτσάκη – κάτι που τελικά δεν συνέβη, αφήνοντας τη θέση να καλυφθεί από τον Χρήστο Νικολόπουλο. Ένα μοτίβο, λοιπόν, που επαναλαμβάνεται: υποβάθμιση δημοσιογράφων, αντικατάσταση από πιο «τηλεοπτικά» πρόσωπα, και μια διοίκηση που προτιμά το νυστέρι από τη συζήτηση.

Η τραγική ειρωνεία: το «Όπου υπάρχει Ελλάδα» ξεκίνησε για να φωτίσει την περιφέρεια και κατέληξε να φωτίζει τις προκλήσεις. Από κοινωνικά ρεπορτάζ σε τοπικά φαγητά, από ενημέρωση σε ψευδοψυχαγωγία.
Ώδινεν όρος, και εγέννησε lifestyle – με το πιο τοξικό μπαχαρικό: μια εσάνς προβληματικής προσέγγισης μιας γυναίκας-δημοσιογράφου ως κατάσταση εγκυμοσύνης σερβιρισμένη ως αλλαγή παραδείγματος και ενορχηστρωτική τσαχπινιά.

Για το καλό της τηλεθέασης. Για το καλό του ταμείου. Και ο τηλεθεατής;