Σε πρόσφατη χειμωνιάτικη επίσκεψη σε διεθνώς αναγνωρισμένο και κοσμοπολίτικο νησί της χώρας μας, έπρεπε να κάνω μια σοβαρή παρουσίαση σε Έλληνες και ξένους επενδυτές και να τους δείξω μια μεγάλη έκταση υπό ανέγερση. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η λέξη “επενδυτής” στην κρίσιμη εποχή που ζούμε, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία όταν όλοι μιλάμε για το “δήθεν” ξεπούλημα των ακινήτων.

Αφού λοιπόν οργάνωσα τα πάντα όσο σοβαρά απαιτούσε η περίσταση, τους καλωσόρισα στο άθλιο, αλλά συμπαθητικό αεροδρόμιο του νησιού… Λένε ότι τώρα θα το φτιάξουν…. ; Και προσπάθησα να τους διασκεδάσω και να ξεπεράσω το γεγονός ότι κοντέψαμε να πάθουμε την μέση μας, από τους κραδασμούς μέσα στο αυτοκίνητο, περνώντας ατέλειωτες τρύπες και λακκούβες σε κεντρικότατο δρόμο.

Φτάνοντας στο επίμαχο σημείο της ξενάγησης, οι επισκέπτες μαγεύτηκαν από το μέρος, την θέα και όλα τα στοιχεία της φύσης που όντως κάνουν αυτό το νησί μοναδικό τόσο στον ελληνικό όσο και στον διεθνή χώρο.

Η ξενάγηση πήγε καλά και όλα θα πήγαιναν καλύτερα αν δεν συνέβαινε το ακόλουθο συμβάν που μας σοκάρισε όλους.

Προχωρώντας και δείχνοντας τα ακίνητα και τους εξωτερικούς χώρους βρεθήκαμε μπροστά σε μια πεσμένη και πληγωμένο ζώο, το οποίο μπερδεύτηκε σε κάτι σιδερόβεργες και βέβαια, έπεσε και έδειχνε να έχει σπάσει το πόδι της.

Εκεί σταμάτησε ο δικός μου επαγγελματικός στόχος και ξεκίνησε ένα ατελείωτο προσωπικό ψυχολογικό μαρτύριο, που με έκανε να αναρωτηθώ για το μυαλό και την ψυχή των συνανθρώπων μας. Και ακόμη περισσότερο για το τι περιμένουμε τελικά σ αυτό τον τόπο; Μήπως να έρθει η ευγένεια και ο πολιτισμός μαζί με τις επενδύσεις;

Οι μόνοι ευγενικοί και υποστηρικτικοί άνθρωποι στο ατυχές συμβάν, ήταν οι ίδιοι οι επισκέπτες. Οι ίδιοι άνθρωποι που εμείς ζητάμε να επενδύσουν στη γη και στις περιουσίες μας ήταν αυτοί που με βοήθησαν όσο μπορούσαν, να απαλύνουμε το μαρτύριο του ζωντανού. Όμως το ζώο ήταν ασήκωτο και επιπλέον σε άσχημη κατάσταση.

Σε όσους ντόπιους απευθύνθηκα, μου έδωσαν την απάντηση ‘Άστο να πεθάνει”.

Οι 2 κτηνίατροι, που γνωρίζω στο νησί, δεν απάντησαν ποτέ το τηλέφωνο, προφανώς έλειπαν εκτός… Η φιλοζωική που το καλοκαίρι κάνει φιλότιμες προσπάθειες για τα αδέσποτα του νησιού δεν μπόρεσε να βρεθεί. Επιπλέον με ενημέρωσαν ότι δεν θα μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε ώστε να λυτρωθεί το ζωντανό το οποίο ήταν φανερό ότι ψυχορραγούσε, γιατί μπορεί να έβρισκα μπελά και σοβαρό θέμα από τον ιδιοκτήτη αν το ανακάλυπτε. Είναι και οι περίφημοι νόμοι της δικαιοσύνης μας < αξεπέραστοι…>.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα και έχοντας πραγματικά επηρεαστεί από το άτυχο και κατά την γνώμη μου σοκαριστικό συμβάν, αναρωτήθηκα πώς ένας τόσο χαρισματικός τόπος και μιλάω για την Ελλάδα γενικότερα, μπορεί να έχει μια τέτοια σκληρή αντιμετώπιση προς ανθρώπους και ζωντανά.

Η έλλειψη μέριμνας για τα ζώα απεικονίζει και την έλλειψη ενδιαφέροντος προς τους ιδιοκτήτες τους καθώς και δίνει μια άσχημη εικόνα προς οποιονδήποτε επενδυτή ή τουρίστα που άθελα του θα παραστεί μάρτυρας κάποιου παρόμοιου ατυχούς συμβάντος.

Η ευαισθησία μου μπορεί να φανεί υπερβολική, όμως το συμβάν έλαβε μέρος σε ένα ελληνικό νησί, διεθνώς αναγνωρισμένο. Ένα νησί που παραμένει το άπιαστο όνειρο εκατομμυρίων ανθρώπων και θεωρείται ως ένα από τα πλέον χαρισματικά μέρη στον κόσμο με υψηλό δείκτη παροχών στους επισκέπτες του. Ένας αδιάφορος Έλληνας θα έβλεπε το συγκεκριμένο γεγονός σαν προσφορά στον “θεό της σφαγής ” …

Ένας δύσπιστος ξένος όμως, που θα ήταν παρών στο συγκεκριμένο συμβάν, θα μπορούσε να αναθεωρήσει και να χαρακτηρίσει τον τόπο μας αφιλόξενο και απολίτιστο και να αναχωρήσει τρέχοντας παίρνοντας μαζί του και τις επιθυμητές επενδύσεις του.

Είναι σωστό, να ζητάμε επενδύσεις μεγάλου ύψους όταν λείπει η απλή ανθρώπινη ψυχή στις πράξεις μας, στους νόμους μας και στα επαγγέλματα μας; Πώς μπορούμε να έχουμε την απαίτηση οι επενδυτές να δημιουργήσουν έργα να μας χρηματοδοτήσουν και να αποκτήσουν περιουσία στην ΕΛΛΑΔΑ μας, όταν βλέπουν ότι δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να προστατέψουμε τα δικά μας υπάρχοντα.