• Ροή Ειδήσεων

    Άρθρο παρέμβαση: Πώς ο Μιχάλης κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του

    Ο Άγης Βερούτης είναι μικρομεσαίος επιχειρηματίας, μηχανολόγος μηχανικός, και είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία


    Πριν λίγες μέρες είχα μια συνομιλία με έναν φίλο, ας τον πούμε «Μιχάλη», ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια. Εν συντομία, το πρόβλημα του Μιχάλη ήταν ότι οι οι αμοιβές του κατακρημνίστηκαν μετά το 2009, ενώ οι οφειλες του στο στεγαστικό και τις κάρτες του εκτοξεύτηκαν παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές του να τις κρατήσει εξυπηρετούμενες. 

    Ο Μιχάλης είναι ένας ελεύθερος επαγγελματίας με αξιοζήλευτο πελατολόγιο, και αποδοχές πολλαπλάσιες από αυτές του μέσου επαγγελματία στο επάγγελμά του. Η φύση του επαγγέλματος είναι τέτοια όπου όλες του οι αμοιβές είναι τιμολογημένες και δεν έχει ούτε ένα ευρώ «μαύρο» εισόδημα καθώς είναι ασφαλιστής. 

    Μεγάλη πτώση

    Η δουλειά του Μιχάλη υπέστη σημαντική πτώση με την έλευση της χρεοκοπίας το 2010 με αποτέλεσμα το στεγαστικό και οι κάρτες του να μην εξυπηρετούνται για κάποιους μήνες καθώς στην διετία 2010-2011 το τελευταίο που έψαχναν οι πάλαι ποτέ ευκατάστατοι μεσοαστοί πελάτες του ήταν κάποιο επενδυτικό ασφαλιστικό προϊόν. 

    Ο Μιχάλης έβαλε μπρος από τους πρώτους να ρυθμίσει τις οφειλές του και μετέφερε όλες του τις οφειλές σε ένα δάνειο εξασφαλισμένο με το σπίτι του, αλλά λίγο μετά την συγκέντρωση τους σε μια τράπεζα ήρθαν καπάκι στις έκτακτες εισφορές και τέλη επιτηδεύματος και ΕΝΦΙΑ και αυξημένος φόρος στη βενζίνη και η προκαταβολή φόρου 50% που έγινε 75% επί ΣΥΡΙΖΑ και με τα capital controls και το πάγωμα της αγοράς έφτασε να μείνει τρεις δόσεις πίσω σε διάστημα ενός έτους. 

    Ο Μιχάλης είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να πληρώνει τους τεράστιους φόρους και εισφορές που έφταναν στο 80% του εισοδηματος του, και χάριν στις υπεράνθρωπες προσπάθειές του να αποφύγει την δέσμευση των λογαριασμών του από το κράτος, και την ευλαβική εξυπηρέτηση της ρύθμισης του στην μια πλέον τράπεζα. 

    Πριν λίγες μέρες ανακάλυψε ότι στην οφειλή του η Τράπεζα είχε επαναϋπολογίσει τους τόκους από το 2013 με το επιτόκιο της κάρτας για το κομμάτι της οφειλής που αφορούσε κάρτες και το παλιό επιτόκιο συν τόκους υπερημερίας από την αρχή της σύναψης του δανείου. 

    Έμεινε πίσω 3 δόσεις 

    Δηλαδή ένα δάνειο 90 χιλιάρικα στεγαστικό και 20 χιλιάρικα κάρτες έφτασαν στα 130 χιλιάρικα όχι γιατί δεν πλήρωσε τίποτα έξι χρόνια αλλά γιατί εν μέσω ύφεσης 25% της οικονομίας και φορολογικής λαίλαπας όσα τους λείπανε των κρατικοδίαιτων, και μηδενισμό του αφορολόγητου για τους ελευθερους επαγγελματίες και έκτακτες εισφορές και φορους αλληλεγγύης και capital controls κοντά τέσσερα χρόνια τώρα, έμεινε τρεις μήνες πίσω δηλαδή τρεις από τις 72 δόσεις ή όσες ήτανε. 

    Δεν ξέρω πόσα πληρώνει για το χρήμα αυτό η τράπεζα ή αν το πήρε τζάμπα από το ΤΧΣ, ή αν πάει να πάρει όσα μπορεί από αυτούς που ακόμα προσπαθούν να παραμείνουν τίμιοι για να καλύψει τις χασούρες από τους υπόλοιπους, ή τελικά αν όλο αυτό είναι μια καλοστημένη απάτη να χάσει το σπίτι του ο Μιχάλης. 

    Ξέρω όμως ότι ένας καθ’ όλα επιτυχημένος επαγγελματίας με συγκριτικά τεράστιο εισόδημα που το μεγαλύτερο μέρος του το παίρνει το κράτος για να πληρώνει Καρανίκες και Πολάκηδες και πόσους άλλους αργόμισθους με απειλή οικονομικού αφανισμού του κάθε Μιχάλη, ο οποίος έχει και δυο παιδιά σε ηλικία να σπουδάσουν, και να κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, δεν είναι δημοκρατική πολιτεία. Δεν είναι κράτος δικαίου. 

    Και κυρίως δεν αφήνει περιθώριο ελπίδας σε κανέναν. 

    Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει τρεις βδομάδες χωρίς φαΐ, τρεις μέρες χωρίς νερό και τρία λεπτά χωρίς αέρα. 

    Χωρίς ελπίδα όμως δεν ζει ούτε ένα δευτερόλεπτο. 

    Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο Facebook: https://www.facebook.com/a.veroutis, στο twitter: @Agissilaos ή στείλτε μήνυμα στο [email protected]



    ΣΧΟΛΙΑ