Γιατί οι 17αρηδες δεν πάνε τον Τσίπρα

**Υποψιάζομαι ότι θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος και θα ψηφίζουν όσοι έχουν κλείσει τα 21, για να μην πω τα 25. Ο πρωθυπουργός είχε πριν λίγους μήνες την φαεινή ιδέα να κατεβάσει το όριο στα 17. Είχε την εντύπωση ότι οι έφηβοι τον θαυμάζουν και τον εκτιμούν, τάχα μου ως πρωτοπόρο και επαναστάτη. Είχε την εντύπωση ότι τον βλέπουν ως νέο.  Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι για έναν έφηβο ο σαραντάρης και ο εξηντάρης είναι ακριβώς το ίδιο. Δεν του πέρασε από το μυαλό ότι για έναν έφηβο όλες αυτές οι ματαιώσεις λόγω μνημονίων, δημιουργούν πεδίο αντιπάθειας.

 *Στο σχολείο της Αστόρια ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα όταν ένας μαθητής αρνήθηκε την χειραψία. Δεν επικροτώ. Είναι απίστευτη αγένεια να στέκεται ο πιτσιρίκος μηρυκάζοντας τσίχλα και να αμφιταλαντεύεται, να χαιρετήσω, να μην χαιρετίσω. Απλώνει λίγο το χέρι και το ξαναμαζεύει. Τίποτε ηρωικό. Αν είχε στοιχειώδη αγωγή θα χαιρετούσε και θα ζητούσε ακρόαση, για να πει στις ενστάσεις του για τη διακυβέρνηση. Η θέση μας σε τέτοια ζητήματα δεν μπορούν να είναι κατά περίσταση, δηλαδή να επικροτούμε την άρνηση χαιρετισμού σε έναν αξιωματούχο αλλά να προβληματιζόμαστε με την άρνηση χαιρετισμού σε άλλα πρόσωπα. Τι θα έλεγε το πανελλήνιο εάν ο μαθητής είχε αρνηθεί να χαιρετίσει μια καθαρίστρια επειδή αφήνει λερωμένες τις τουαλέτες του σχολείου;

*Διαπιστώνω ότι στην Ελλάδα υπάρχει ταξική προσέγγιση σε ζητήματα ηθικής. Δηλαδή όταν υπάλληλοι της Βουλής εντοπίζονται με πλαστά πτυχία, γίνεται ξεσηκωμός, να επιστρέψουν τους μισθούς, να τιμωρηθούν θα χάσουν τη δουλειά τους. Όταν όμως μια καθαρίστρια πλαστογραφεί το απολυτήριο του Δημοτικού, όλοι ξεσηκώνονται για την δικαστική καταδίκη της. Ο ένας πλαστογράφος είναι τσιράκι της εξουσίας, η άλλη είναι η κακομοίρα. Η παραβίαση των κανόνων παραμένει η ίδια αλλά αρνούμαστε να δούμε τον κανόνα ως γενικό κανόνα.

*Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον τα σχόλια των αναγνωστών στις ιστοσελίδες ενημέρωσης. Για τον μαθητή της Αστόρια ένα χαρακτηριστικό ήταν: «Καλά του έκανε ο πιτσιρικάς. Συγκριτικά με τους υπόλοιπους προσκυνημένους». Αυτή τη λέξη την αγαπώ πολύ, «προσκυνημένος». Και τι δεν μου θυμίζει…Τα νιάτα μου και μια φίλη που είχα πριν φύγω για σπουδές στο Μιλάνο. Καθόταν στην άκρη του καναπέ, ανέβαζε τη φούστα και μου έλεγε «γονάτισε να προσκυνήσεις». Στη συνείδησή μου λοιπόν οι «προσκυνημένοι» είναι αυτοί που έχουν πρόσβαση σε χώρο λατρείας. Τιμή και δόξα στους προσκυνημένους λοιπόν.