Πώς τους αντέχουμε; Από τον Μητροπολίτη Κοζάνης ως τον Κωνσταντίνο Τζούμα και το προπατορικό αμάρτημα

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, που χάνονται στη σφαίρα του απόλυτου μύθου, ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και μετά, επειδή ήταν μόνος του και τα «θηρία του αγρού και όλα τα πτηνά του ουρανού» δεν είχαν και πολύ μυαλό για να κάνει κουβέντα μαζί τους, σκάρωσε και μια γυναίκα από δίπλα του για να μη βαριέται…

Κάπως έτσι τα λέει, σε ελεύθερη απόδοση, η Παλαιά Διαθήκη, βάζοντας γερές τις ρίζες του μισογυνισμού εις τους αιώνας των αιώνων. Στην ίδια εποχή δηλαδή, όπου ζει και ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Παύλος, μία παλαιολιθική προσωπικότητα, με κηρύγματα που στάζουν όξος και χολή για τις γυναίκες, καλλιεργώντας στο ποίμνιο της εκκλησίας του τον βαθύ και αμετάπειστο μισογυνισμό.

Τι είδους ιεράρχης είναι όμως αυτός, όταν ωρύεται μέσα στην εκκλησία για τις γυναίκες, που «δεν κλείνουν τα στόματά τους»; Ξεφεύγοντας τελείως μάλιστα, για να ρωτήσει τους άνδρες απορώντας: «Πώς τις αντέχετε ήθελα να ήξερα; Πώς τις αντέχετε;». (Για να κατεβάσω το επίπεδο, έχει πάει άραγε στα καφενεία της πόλης του; Εκτός κι αν οι άνδρες μπορούν να φλυαρούν όσο θέλουν, γιατί …άντρες είναι).

Αλλά ο μισογυνισμός του μητροπολίτη μόνον όψιμος δεν είναι, αφού έχει δοκιμαστεί ήδη σε πολύ σοβαρά θέματα, όπως η γυναικοκτονία. Γιατί μπορεί εμείς να διασκεδάζουμε με τις φαιδρότητες του ανθρώπου, άντε και να θυμώνουμε με τη σεξιστική συμπεριφορά του, μπορεί έτσι να κερδίζει κι αυτός το χώρο του στα social media που τον παρέλαβαν φυσικά, χωρίς έλεος, όταν φθάνουμε όμως σε δολοφονίες, τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Κι αυτό έπρεπε να το ξέρει, να το έχει διαβάσει στις Γραφές.

Παραληρηματικός όμως ο λόγος του, όταν πριν από μερικούς μήνες, ούτε λίγο ούτε πολύ αμφισβητούσε, ακόμη και τον όρο «γυναικοκτονία» προσπαθώντας μάλιστα να πείσει το εκκλησίασμα, ότι καγχάζει η οικουμένη με τη λέξη…

Αλλά ποιος νοιάζεται για τη λέξη. Στην ουσία είναι το ζήτημα, για το οποίο όμως, έχει έτοιμη την απάντηση ο ιερέας, προτρέποντας τις γυναίκες να μην προκαλούν τους άνδρες και να κρατούν το στόμα τους «κλειστό». Δηλαδή να υποκρίνονται. Ασχέτως αν η υποκρισία είναι αμάρτημα κατά την Εκκλησία. Ότι ο ανήρ μπορεί να είναι ένα καθίκι που δέρνει τη γυναίκα του ή ένας δολοφόνος που της αφαιρεί τη ζωή δεν φαίνεται να μετράει…

Είναι να απορούμε μετά για τη βίαιη και δολοφονική συμπεριφορά κάποιων ανδρών; Προφανώς και δεν τους ώθησε η Εκκλησία σε τέτοιες πράξεις, αλλά μιλάμε για μία ολόκληρη νοοτροπία γύρω από την ανδρική υπεροχή, η οποία καλλιεργήθηκε επί αιώνες και με όλους τους τρόπους και για την οποία είναι όλοι υπεύθυνοι.

Ξεκινώντας από την εποχή, που η γυναίκα θεωρούνταν «κτήμα» με δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω της (κάτι σαν αυτό, που ισχύει ακόμα σε μουσουλμάνους φονταμενταλιστές) ως και σήμερα, με την ανοχή προς τη μία πλευρά και την καλλιέργεια ενοχών προς την άλλη. Του τύπου, αν σε δέρνει ο άντρας σου, φταις εσύ γι’ αυτό. Το προπατορικό αμάρτημα σε διαρκή εφαρμογή.

Ο Μητροπολίτης όμως, δεν διαπράττει λάθος, κατά τον ίδιο. Δεν είναι μυστικό, ότι η Εκκλησία κάνει διακρίσεις εις βάρος των γυναικών, από Αποστόλου Παύλου άρξασθε, όταν έλεγε πως ο Κύριος «παραγγέλλει και ζητεί να υποτάσσονται αι γυναίκες εις τους άνδρας των» και ότι «η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός».

Πριν από 2.000 χρόνια βέβαια αυτά, σε αρχαίες, ανδροκρατούμενες κοινωνίες, αλλά ο «Μεσαίωνας» διαρκεί ακόμη. Η ισοτιμία της γυναίκας με τον άνδρα δεν υφίσταται καν για την Εκκλησία, κι αυτό η ίδια το διατυμπανίζει με κάθε τρόπο. Όπως όταν απαγορεύει στις γυναίκες να εισέρχονται στο ιερό του ναού ή να επισκέπτονται το Άγιον Όρος, ενώ ούτε λόγος βέβαια να ιερουργήσουν.

Ας μην εθελοτυφλούμε λοιπόν, ο ανδροκρατικός δεσποτισμός ζει και βασιλεύει. Και εμπνέει ενίοτε, όπως στην περίπτωση του ηθοποιού Κωνσταντίνου Τζούμα, που έσπευσε να συμφωνήσει με τον Μητροπολίτη και να σχολιάσει κι αυτός με το γνωστό, βαριεστημένο του ύφος «την φλυαρία των γυναικών».

Κι αν δεν διέπραττε το βαρύ ατόπημα να εκφράσει την άποψη, ότι «οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, οφείλονται σε ένα βαθμό στη φλυαρία των γυναικών» -κάνοντας, θέλω να πιστεύω, ένα κακού γούστου χιούμορ- τα λόγια του θα έσβηναν ως πομφόλυγες στον αέρα, αφήνοντας πίσω τους, το πολύ-πολύ μια οσμή παλιομοδίτικης μούχλας.

Με κάποια πράγματα όμως, δεν γίνονται πλάκες. Άνδρες σαν αυτόν που κτυπούσε τη φίλη του τις προάλλες, βιντεοσκοπώντας το κατόρθωμά του και φωνάζοντας «είμαι άντρας εγώ» είναι εκεί έξω. Και δεν καταλαβαίνουν από χιούμορ.