Τον Ιούνιο στους δρόμους της Αθήνας 11 από τα 200 νέα λεωφορεία φυσικού αερίου της ΟΣΥ

Γρήγορα και μεθοδικά προχωρά η ανανέωση του στόλου των λεωφορείων της Αθήνας, με τα πρώτα έντεκα νέα 12μετρα λεωφορεία συμπιεσμένου φυσικού αερίου να προβλέπεται να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας μέσα στον Ιούλιο.

Πρόκειται για 11 εκ των 200 λεωφορείων τύπου συμπιεσμένου φυσικού αερίου (CNG) EURO VI 12 μέτρων, με βάση τη σύμβαση που έχει συνάψει το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών τον Φεβρουάριο του 2024 με την ιταλική Menarini S.p.A. (Industria Italiana Autobus S.P.A.), με συνολικό κόστος 74.782.416 εκατομμυρίων ευρώ.

Όσον αφορά στον προγραμματισμό για την παραλαβή των νέων λεωφορείων, το σύνολο αυτών θα έχει παραληφθεί μέχρι τον Ιούλιο του 2025. Ειδικότερα με βάση τη σχετική ανακοίνωση μέχρι τον Απρίλιο του 2025 παραλήφθηκαν 40 λεωφορεία και άλλα 40 μέχρι τον Μάιο του 2025. Τον Ιούνιο του 2025 αναμένεται να παραληφθούν 50 νέα λεωφορεία και τα υπόλοιπα έως τον Ιούλιο του 2025.

Τα λεωφορεία αφού περάσουν όλους τους απαραίτητους ελέγχους και προστεθούν όλες οι ψηφιακές λειτουργίες αρμοδιότητας του ΟΑΣΑ, θα κυκλοφορήσουν όλα στους δρόμους της Αθήνας σταδιακά μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2025.

Επιπλέον, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών δρομολογεί εντός του 2025 νέους διαγωνισμούς προμήθειας λεωφορείων συμπεριλαμβανομένων και των παρελκόμενών τους -εκτός από τους υφιστάμενους. Με την ανανέωση του στόλου των λεωφορείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να προχωρά με σταθερούς και γρήγορους ρυθμούς, το υπουργείο έχει εξασφαλίσει πόρους από εναλλακτικά χρηματοδοτικά εργαλεία και δρομολογεί αυτοτελείς διακριτούς διαγωνισμούς.

Menarini S.p.A: Ιταλική παράδοση στις δημόσιες συγκοινωνίες

Η Menarini S.p.A έχει γράψει ιστορία στις δημόσιες συγκοινωνίες για περισσότερο από έναν αιώνα. Προωθώντας την ανάπτυξη των νέων πράσινων προϊόντων της σειράς Menarini, συνεχίζει την επιμέλεια και τη μελλοντική προβολή μιας μάρκας που αντιπροσωπεύει την ιστορία και την παράδοση των δημόσιων μεταφορών στην Ιταλία από το 1919.

Ιδρυτής της εταιρείας ήταν ο Ettore Menarini. Γεννημένος το 1879, ο Menarini ήταν το έκτο από τα παιδιά της οικογένειάς του. Για πολλά χρόνια ο Menarini εργάστηκε σε διάφορα συνεργεία αμαξωμάτων στην Μπολόνια, μεταξύ των οποίων και το συνεργείο του Marco Fiorini, το οποίο εκείνη την εποχή ήταν από τα πιο δημοφιλή στην Ιταλία και κατασκεύαζε κυρίως άμαξες με άλογα. Το 1914 αποφάσισε να κάνει τη δική του επιχείρηση, ανοίγοντας ένα μικρό συνεργείο αμαξωμάτων με έναν συνέταιρο.

Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κλήθηκε από το στρατό και τοποθετήθηκε σε υπηρεσία συνεργείου στην 3η μηχανοκίνητη ταξιαρχία του ιταλικού στρατού. Όταν γύρισε στη Μπολόνια, επέστρεψε στην εργασία του, επιδεικνύοντας αξιοσημείωτο θάρρος, σε μια Ιταλία που αν και ήταν μία από της νικήτριες δυνάμεις, είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από τον πόλεμο. Τότε, ο Menarini αποφάσισε να ιδρύσει την εταιρεία του, την οποία ονόμασε Ditta Menarini and C, αν και ήταν ο μοναδικός ιδιοκτήτης.

Το 1919, η Ditta Menarini and C είχε την έδρα της σε έναν μετασκευασμένο αχυρώνα, στη Via del Chiù και ήταν ουσιαστικά αφιερωμένη στις επισκευές αμαξωμάτων. Λίγο αργότερα, κατόπιν αιτήματος της FIAT, η εταιρεία προχώρησε και στην παραγωγή. Ωστόσο, για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1920, η κύρια δραστηριότητα του Menarini ήταν η κατασκευή ιππήλατων «περιηγητικών αμαξών», μια τέχνη που απαιτούσε χρόνο, ακρίβεια και στενή σχέση με τον πελάτη, καθώς η κατασκευή μιας άμαξας διαρκούσε από τέσσερις έως έξι μήνες.

Χρόνο συν τω χρόνο, η Menarini άφησε το στίγμα της στην τεχνολογική εξέλιξη των λεωφορείων. Από το 1925, η κατασκευαστική παραγωγή στην Ιταλία διπλασιάστηκε: η παραγωγή έφτανε τότε περίπου τα 50.000 οχήματα, εκ των οποίων το ένα στα δέκα προοριζόταν για τις δημόσιες μεταφορές, τον τομέα στον οποίο έστρεψε την προσοχή του ο Ettore. Χάρη στον αυξημένο κύκλο εργασιών, η επιχείρηση μετακόμισε σε νέα κεντρικά γραφεία στη Viale Berti Pichat 10, όπου, σε συνεργασία με τη FIAT, άρχισε να κατασκευάζει αμαξώματα οχημάτων για τις δημόσιες μεταφορές και βιομηχανική χρήση: βαγόνια συνεργείου, ασθενοφόρα, ειδικά φορτηγά, λεωφορεία. Στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εταιρεία απασχολούσε περίπου 150 άτομα.

Μεταξύ 1944 και 1945, το εργοστάσιο χτυπήθηκε από βόμβες και στη συνέχεια επιτάχθηκε από τους Συμμάχους. Όλα τα φωτογραφικά αρχεία και τα ντοκουμέντα καταστράφηκαν. Ο Ettore έπρεπε να περιμένει μέχρι το φθινόπωρο του 1946 για να μπορέσει να ανακτήσει τον έλεγχο της εταιρείας του. Δεν έχασε το κουράγιο του και, με τη βοήθεια των γιων του, ανοικοδόμησε, αναδιοργάνωσε τα τμήματα της εταιρείας και άνοιξε ξανά την επιχείρηση. Με 230 εργαζομένους υψηλής ειδίκευσης που επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στην παραγωγή λεωφορείων, άρχισε να παράγει οκτώ οχήματα το μήνα.

Ο θάνατος του ιδρυτή και η μετέπειτα καινοτομία

Ο Ettore πέθανε το 1952. Στο μεταξύ, είχε ήδη ξεκινήσει μια φάση μεγάλης επέκτασης, με τους γιους του Dante ως γενικό διευθυντή, Giorgio ως τεχνικό διευθυντή και Eugenio ως διοικητικό διευθυντή.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950, το εργαστήριο μεταφέρθηκε στα περίχωρα, στη σημερινή του θέση στη Via San Donato. Το εργοστάσιο χτίστηκε για να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες κατασκευαστικές απαιτήσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με τη δομή του αμαξώματος επί του πλαισίου. Μεταξύ των προϊόντων που κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ήταν και το σασί Essediemme, το οποίο παρουσιάστηκε στην Έκθεση Αυτοκινήτου του 1961. Η διαχρονική δήλωση του Menarini ήταν το SDM (Sintesi Del Meglio), μια σύνθεση όλων των καλύτερων, που ήταν για εκείνων ένας στόχος ζωής που ακολουθούσε πεισματικά.

Την ίδια ώρα, ο Ιταλός κατασκευαστής έγινε ακρογωνιαίος λίθος στην τεχνική κατασκευής: όχι πια διαφανή πάνελ στην οροφή, όχι πια κεκλιμένα παρμπρίζ από πλάκες γυαλιού, αλλά τηλεχειριζόμενες πόρτες για τα οχήματα πούλμαν, επίπεδες οροφές και εκτεταμένες γυάλινες επιφάνειες. Εκείνη την εποχή, όλοι οι ανταγωνιστές τους έπρεπε να προσαρμοστούν στα πρότυπα που είχε θέσει η οικογένεια Menarini.

Monocar 201: Τα εμβληματικά λεωφορεία της δεκαετίας του 1980

Η εταιρεία συνέχισε την επιτυχημένης πορεία της τα χρόνια που ακολούθησαν. Η εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά Monocar 201 ξεκίνησε να παράγεται από τη δεκαετία του 1970, εξυπηρετώντας αστικές, προαστιακές και υπεραστικές τακτικές γραμμές. Έγινε ένα από τα εμβληματικά λεωφορεία της δεκαετίας του 1980. Την περίοδο αυτή αναπτύχθηκε επίσης το νέο πλαίσιο SL για λεωφορεία προς ενοικίαση.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκαν τα δισκόφρενα, καθώς και η ανεξάρτητη ανάρτηση για τα οχήματα μεγάλων αποστάσεων, ακόμη και μια εκλεπτυσμένη διαμόρφωση γέφυρας με σχέδιο DE DION στα μοντέλα Monocar 101 και 102 SBH. Αυτά αποτέλεσαν πραγματικά ορόσημα στην ανάπτυξη του σύγχρονου σχεδιασμού «gran turismo» (grand tourer – GT), όπως και οι πρώτες λύσεις για το χαμήλωμα των πλατφορμών επιβίβασης σε λεωφορεία για αστική χρήση.

Η πλήρης αποχώρηση της οικογένειας από την εταιρεία

Τη δεκαετία του 1980, οι οικονομικές δυσκολίες και ο κίνδυνος να μείνουν πίσω στις τεχνικές παραγωγής έπεισαν τους Giorgio και Eugenio να πουλήσουν μετοχές στην Breda Costruzioni Ferroviarie, η συμβολή της οποίας ήταν απαραίτητη για τον εκσυγχρονισμό της εταιρείας. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι διαφωνίες με τη νέα διοίκηση οδήγησαν στην πλήρη αποχώρηση της οικογένειας Menarini από την εταιρεία. Έτσι γεννήθηκε η μάρκα BredaMenarinibus, και από εκείνη τη στιγμή το κόκκινο άλογο θα χαρακτήριζε τα λεωφορεία της εταιρείας της Μπολόνια.

Ακολούθησαν ορισμένα πολύ επιτυχημένα μοντέλα, ιδίως στον τομέα των αστικών μεταφορών, όπως η σειρά των πρώτων λεωφορείων με χαμηλό δάπεδο, τα M221, M321 και M230. Το τελευταίο μοντέλο, που παρουσιάστηκε το 1994, ήταν το πρώτο λεωφορείο με εξαιρετικά χαμηλό δάπεδο, μεσαίου μήκους στην Ιταλία. Το 1997 παρουσιάστηκε μια ολόκληρη νέα σειρά μοντέλων με εξαιρετικά χαμηλό δάπεδο: M240, M231 και M340, τα οποία αντιπροσώπευαν τη μετάβαση σε μια γενιά οχημάτων με εξαρτήματα υψηλής τεχνολογίας (κινητήρες, σασί, ηλεκτρονικά, κ.λπ.) και σχέδια που αποσκοπούσαν στην επίτευξη υψηλών επιπέδων αξιοπιστίας και χαμηλότερου κόστους λειτουργίας. Προβλέποντας τις τάσεις της ζήτησης προς οχήματα με σταθερά μειούμενες εκπομπές ρύπων, η εταιρεία λάνσαρε λεωφορεία με καύσιμο CNG (EXOBUS), ηλεκτροκίνητα μικρά λεωφορεία (ZEUS) και υβριδικά λεωφορεία 10,80 m και 12,00 m (ALTERECO).

Το 2001 η εταιρεία έγινε μέρος της Finmeccanica, του κορυφαίου ιταλικού κατασκευαστικού ομίλου. Η ένταξή της στον όμιλο παρείχε τις επενδύσεις στην έρευνα και την ανάπτυξη που απαιτούνταν για να παραμείνει η εταιρεία ανταγωνιστική στις παγκόσμιες αγορές και να αναπτύξει προϊόντα που να συμμορφώνονται με τα ευρωπαϊκά κανονιστικά πρότυπα.

Από τον Δεκέμβριο του 2018, η εταιρεία επέστρεψε υπό κρατικό έλεγχο. Η δομή της Εταιρείας ενισχύθηκε με την αντικατάσταση του Διευθύνοντος Συμβούλου και την εισαγωγή ενός Οικονομικού Διευθυντή και ενός Βιομηχανικού Διευθυντή. Τα τμήματα πωλήσεων και μεταπωλήσεων βελτιώθηκαν και επανήλθε η συμμετοχή στην έκδοση διαγωνισμών με βάση τον τύπο του παραγόμενου λεωφορείου, καθώς και οι στρατηγικές για διαγωνισμούς για τα νέα μοντέλα που βρίσκονται υπό ανάπτυξη και παραγωγή.

Μέχρι και σήμερα, όραμα της εταιρείας είναι να συμβάλλει στην ανάπτυξη των βιώσιμων αστικών μεταφορών, ακολουθώντας το τετράπτυχο: πάθος, καινοτομία, βιωσιμότητα και τελειότητα.

Διαβάστε επίσης:
ΕΟΔΑΣΑΑΜ: Αναθέτει στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης την εκπόνηση πραγματογνωμοσύνης για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη

Σιδηρόδρομος, οδική ασφάλεια και αστικές συγκοινωνίες στο επίκεντρο της Κυβερνητικής Επιτροπής

Στα σκαριά νέοι διαγωνισμοί προμήθειας λεωφορείων – Τι σχεδιάζει το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών