Για να καταλάβει κανείς γιατί η Exor και ο Τζον Έλκαν απάντησαν «όχι» χωρίς δεύτερη σκέψη στην πρόταση των 1,1 δισ. ευρώ της Tether, πρέπει πρώτα να ξεχάσει για λίγο τα spreadsheets. Η Γιουβέντους δεν λειτουργεί όπως τα περισσότερα σύγχρονα ποδοσφαιρικά clubs. Δεν είναι απλώς μια εταιρεία ψυχαγωγίας, ούτε ένα brand προς ανακύκλωση κεφαλαίων. Είναι ο πιο καθαρός ορισμός του… οικογενειακού συλλόγου στην Ευρώπη. Φαμίλια, όχι όπως στη Σικελία αλλά… περίπου.

Από το 1923, η Γιουβέντους και η οικογένεια Ανιέλι είναι πρακτικά το ίδιο πράγμα. Όχι συμβολικά, αλλά οργανικά. Τέσσερις γενιές, 102 χρόνια, 82 από τα 83 τρόπαια με την ίδια οικογένεια στο τιμόνι. Στην ιταλική κουλτούρα ιδιοκτησίας, αυτό δεν μεταφράζεται σε «controlling stake». Μεταφράζεται σε ευθύνη, μνήμη, συνέχεια. Και αυτά, όσο κι αν ακούγεται παλιομοδίτικο, δεν μπαίνουν σε δημόσια πρόταση.

1

Το νόημα της πρόταση της Tether

Η πρόταση της Tether δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε αφελής. Αντιθέτως, ήταν εξαιρετικά μελετημένη. Premium περίπου 21% πάνω από τη χρηματιστηριακή τιμή, δέσμευση για επιπλέον 1 δισ. ευρώ επενδύσεων, δημόσια πρόταση για τους λοιπούς μετόχους, καθαρό cash deal. Σε μια άλλη χώρα, σε ένα άλλο club, θα άνοιγε τουλάχιστον συζήτηση.

Όμως εδώ το ζήτημα δεν ήταν το τίμημα. Ήταν ο αγοραστής και αυτό που εκπροσωπεί.

Ανάλυση: Μετοχικός «εμφύλιος» στη Γιουβέντους με… άρωμα crypto

Η Tether δεν είναι ένας παραδοσιακός βιομήχανος, ούτε ένα family office, ούτε καν private equity με ορίζοντα δεκαετίας. Είναι ο πιο εμβληματικός εκπρόσωπος του crypto capital που αναζητά θεσμική νομιμοποίηση στον «πραγματικό κόσμο».

Η απόπειρα εξαγοράς της Γιουβέντους ήταν μια δήλωση: τα crypto δεν θέλουν πια χορηγίες φανέλας, θέλουν κλειδιά.

Old money VS new money

Το δίπολο «παλιό χρήμα – νέο χρήμα» ακούγεται εύκολο, αλλά εδώ είναι πιο σύνθετο. Η Exor δεν είναι συναισθηματικός επενδυτής που φοβάται την αλλαγή. Είναι ένας όμιλος 36,4 δισ. ευρώ, με Ferrari, Stellantis, Louboutin, διεθνή έκθεση και σκληρές αποφάσεις αποεπένδυσης. Δεν δίστασε να πουλήσει Magneti Marelli, Iveco, να βγάλει προς πώληση τη Gedi και ιστορικά media assets. Άρα γιατί όχι και τη Γιουβέντους;

O Αντρέα Ανιέλι

Γιατί, σε αντίθεση με τα άλλα, η Γιουβέντους δεν είναι αντικαταστάσιμη. Δεν υπάρχει άλλο asset που να παίζει τον ίδιο ρόλο στο οικοσύστημα ταυτότητας της οικογένειας. Αν πουληθεί, δεν ξαναγοράζεται. Και κυρίως, δεν ξαναχτίζεται.

Στα χαρτιά, τα 1,1 δισ. ευρώ δεν είναι εξωφρενικά. Η Γιουβέντους κουβαλά σχεδόν 1 δισ. ζημιών την τελευταία πενταετία, έχει αγωνιστική αστάθεια, FFP παρελθόν, reputational τραύματα. Η αγορά τιμολογεί ρίσκο, όχι ιστορία.

Η Exor όμως δεν σκέφτεται σαν trader. Το γήπεδο «Allianz», το Vinovo, το J-Medical, το brand, η παγκόσμια fanbase, όλα αυτά έχουν αξία που δεν αποτυπώνεται σε έναν δείκτη EV/EBITDA. Και κυρίως, υπάρχει η πεποίθηση ότι η καμπύλη μπορεί να γυρίσει χωρίς αλλαγή ιδιοκτησίας.

Ο φόβος που δεν λέγεται δυνατά

Υπάρχει και κάτι που δεν λέγεται δημόσια, αλλά αιωρείται. Το regulatory risk. Η Tether, παρά την τεράστια κερδοφορία της, εξακολουθεί να κουβαλά σκιές διαφάνειας, αξιολογήσεις τύπου S&P που μιλούν για «weak» profile, και μια δομή που δεν μοιάζει με παραδοσιακό θεσμικό επενδυτή.

Για μια ομάδα που ήδη πέρασε δικαστικές περιπέτειες, λογιστικά σκάνδαλα και θεσμικό έλεγχο, η ιδέα να περάσει σε χέρια crypto κολοσσού δεν είναι και ριψοκίνδυνηκαι υπαρξιακή.

Στην Αγγλία, οι ομάδες αλλάζουν χέρια σαν μετοχές. Στην Ιταλία, ακόμη κουβαλούν την έννοια της «patrimonio culturale» (σ.σ. πολιτιστική κληρονομιά). Δεν είναι τυχαίο ότι συζητιέται Golden Power για media, ενέργεια, υποδομές. Η Γιουβέντους, άτυπα, ανήκει σε αυτή τη σφαίρα.

Τι σημαίνει αυτό για το μέλλον

Η άρνηση δεν σημαίνει κλειστή πόρτα σε συνεργασίες, κεφάλαια, στρατηγικούς εταίρους. Σημαίνει όμως ότι η πλήρης παράδοση του ελέγχου δεν είναι στο τραπέζι. Όχι τώρα. Ίσως όχι ποτέ. Για την Tether, το μήνυμα είναι επίσης καθαρό. Το crypto κεφάλαιο είναι πια αρκετά ισχυρό για να χτυπά τέτοιες πόρτες. Αλλά δεν είναι όλες έτοιμες να ανοίξουν.

Η Γιουβέντους μπορεί να είναι 7η στη βαθμολογία της Serie A, μπορεί να αιμορραγεί οικονομικά, μπορεί να ψάχνει ταυτότητα. Αλλά για την οικογένεια Ανιέλι, το μεγαλύτερο ρίσκο δεν είναι να συνεχίσει. Είναι να τελειώσει.

Και γι’ αυτό, όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό στην εποχή των funds και των tokens, η απάντηση ήταν μόνο μία: η Γιουβέντους δεν πωλείται…