Ντόρης Μαργέλλος
Ένας πραγματικός κοσμοπολίτης, που ταξίδευε διαρκώς από τη μία ως την άλλη άκρη του κόσμου, απολαμβάνοντας τα αγαθά της καλής ζωής, που είχε σπίτια σε εμβληματικές ευρωπαϊκές πόλεις, που θεωρούνταν ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες στο διεθνές και επικερδές εμπόριο σίτου, που η σύζυγός του έχει λάβει ιδιαίτερες, τιμητικές διακρίσεις στα γράμματα, αλλά πριν λίγες ημέρες, η είδηση του θανάτου του συνοδεύθηκε κυρίως από μία μικρής διάρκειας δραστηριότητά του.
Την δημιουργία ενός εστιατορίου.
Ήταν τόσο καταλυτικό για την αθηναϊκή, γαστρονομική σκηνή το «48 The Restaurant» του Ντόρη (Θεόδωρου) Μαργέλλου, ώστε να έχει γραφεί με ανεξίτηλα γράμματα στην «μικρή» ιστορία τη πόλης, παρ’ ότι λειτούργησε μόνον για τέσσερα χρόνια ή μήπως και ο ίδιος, περιφρουρώντας με ιδιαίτερη προσοχή την ιδιωτική του ζωή δεν άφηνε πολλές χαραμάδες για να περάσουν τα αδιάκριτα βλέμματα;
Μια απάντηση μπορεί να είναι ότι ο Ντόρης Μαργέλλος, που έφυγε από τη ζωή στην Ελβετία όπου ζούσε, στα 68 του χρόνια, είχε πολύ περισσότερα πράγματα για να ασχοληθεί και να ενδιαφερθεί, έτσι που οι κοσμικότητες, όπως νοούνται τουλάχιστον στην Αθήνα, δεν ήταν προτεραιότητά του.
Όσο για το περίφημο, αν και βραχύβιο «48», αρκεί να σκεφτεί κανείς, ότι αυτός ο πολυτάλαντος και ορκισμένος λάτρης της υψηλής και εκλεπτυσμένης μαγειρικής χρηματοδοτούσε για πολλά χρόνια τα «Atelier» του Ζοέλ Ρομπουσόν, του «σεφ του αιώνα» όπως τον έχουν αποκαλέσει, τα εστιατόριά του δηλαδή, στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου.
Απόλαυση και μπίζνες μαζί, έναν συνδυασμό που γνώριζε ήδη καλά και είχε θελήσει να εφαρμόσει στην Αθήνα ήταν η κίνηση του Μαργέλλου. Άλλωστε ο ίδιος δεν υπήρξε απλώς «καταναλωτής» της υψηλής γαστρονομίας και των καλών κρασιών, διαθέτοντας μάλιστα μια εξαιρετική σε αριθμό αλλά κυρίως σε σπανιότητα συλλογή κρασιών, αλλά και βαθύς γνώστης και των δύο.
Με τη σύζυγό του εξάλλου Σεσίλ Ιγγλέση – Μαργέλλου, διακεκριμένη μεταφράστρια και συγγραφέα, μπορεί να είχαν διαφορετικές επαγγελματικές ενασχολήσεις, μοιράζονταν όμως την κοινή αγάπη τους για τα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό γενικότερα, πέρα φυσικά από την λατρεία για την μοναχοκόρη τους Ηλιοδώρα, νεαρή εικαστικό σήμερα, με εξαιρετικό έργο εντός και εκτός Ελλάδος.
Οι πολιτικές σχέσεις
Η κύρια δραστηριότητα του Μαργέλλου ωστόσο ήταν φυσικά το εμπόριο, όπου διέγραψε μία εντυπωσιακή πορεία ως ιδρυτής, διαχειριστής, αλλά και επενδυτής σε αγροτικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο, από την Ουκρανία έως τον Καναδά. Και το γεγονός ότι εκτός από τα ελληνικά μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ρωσικά ήταν σαφέστατα ένα επιπλέον προσόν στις συναλλαγές του με τις ξένες χώρες.
Κάποιοι πάντως έσπευσαν να θυμηθούν παλιά οικονομικά σκάνδαλα, στα οποία είχε αναμιχθεί το όνομά του, παρ’ ότι όμως είχε αθωωθεί. Όπως η περίπτωση του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού το 1989 που είχε «βαπτισθεί» ελληνικό, προκειμένου να εισπραχθούν επιδοτήσεις εκατομμυρίων από την τότε ΕΟΚ, κάτι όμως για το οποίο ο ίδιος αθωώθηκε με βούλευμα.
Ή πιο πρόσφατα, τις δηλώσεις Πάνου Καμμένου στη Βουλή σχετικά με την πώληση των CDS, υπόθεση για την οποία ενέπλεκε το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, τον αδερφό του Αντρίκο αλλά και τον Ντόρη Μαργέλλο. Με τον τελευταίο ωστόσο να κερδίζει μέσω της εταιρείας του IJ PARTNERS την αγωγή σε βάρος του Καμμένου, στον οποίο είχε επιδικαστεί το 2014 από το δικαστήριο καταβολή αποζημίωσης 100.000 ευρώ.
Ουδέποτε έκρυψε ωστόσο ο Μαργέλλος τις σχέσεις του με την οικογένεια των Παπανδρέου -αλλά και ουδέποτε τις διατυμπάνισε- κυρίως την προσωπική, στενή φιλία του με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντρίκο, από τα χρόνια του Κολλεγίου ακόμη.
Μια φιλία ετών δηλαδή, που χρησιμοποιήθηκε πολιτικά εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου, όπως όταν ο φακός είχε συλλάβει τους δυο τους να δειπνούν στο διάσημο, γιαπωνέζικο «Zuma» του Λονδίνου ή όταν ο πρώην πρωθυπουργός φιλοξενούνταν στο σπίτι του Μαργέλλου στη νότια Γαλλία.
Όσο διήρκεσε εξάλλου η λειτουργία του «48» ήταν γνωστό ότι η τάξη των αποφοίτων του ’71 -του Γιώργου και του Ντόρη δηλαδή, και άλλων ακόμη- συναντιόταν κάθε Τετάρτη στο εστιατόριο, σ’ ένα jour fixe παλιών συμμαθητών αλλά με σύγχρονες, δυναμικές ανησυχίες.
Το εμπόριο σίτου
Αν το Κολλέγιο Αθηνών όμως ήταν η βάση για την εκκίνηση στη ζωή του Ντόρη Μαργέλλου, το Πανεπιστήμιο της Λωζάννης, απ΄ όπου αποφοίτησε το 1975, του προσέφερε τα επιπλέον εφόδια για να μπει στον κόσμο των επιχειρήσεων.
Και αυτό έκανε αμέσως, αρχίζοντας να εργάζεται στην Continental Grain στο Παρίσι ως έμπορος σιταριού και ελαιωδών σπόρων και περνώντας στη συνέχεια από διάφορα γραφεία της εταιρείας στη Ρώμη, το Σεν Λιούις, τη Νέα Υόρκη και τη Γενεύη.
Η επόμενη κίνηση ήταν φυσικά η δική του εταιρεία, η Hellenic Grain Co. που σε πολύ λίγα χρόνια έγινε η μεγαλύτερη εξαγωγική εταιρία γεωργικών και βιομηχανικών προϊόντων ενώ στη συνέχεια ο ίδιος θα γινόταν C.E.O. της ILTA Commodities S.A μιας εταιρίας holding, με επίσης δραστηριοποίηση στον αγροτικό τομέα.
Εκείνο που εκτίναξε ωστόσο την επιχειρηματική δραστηριότητα του ιδιοφυούς Μαργέλλου ήταν η διορατικότητά του, όσον αφορά την μεγάλη αλλαγή που συνέβη στις Ανατολικές χώρες με την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος και την αποσχίσεις που εκδηλώθηκαν και οδήγησαν στη δημιουργία νέων κρατών.
Συνεργαζόμενος από παλιά με την Σοβιετική Ένωση στο εμπόριο σιτηρών και γνωρίζοντας καλά αυτή την αγορά, προέβλεψε γρήγορα την επερχόμενη ανεξαρτητοποίησή τους και φρόντισε ώστε να είναι παρών, όταν θα συνέβαινε αυτό. Πράγματι στα τέλη του 1989 είχε δημιουργήσει γραφείο στο Κίεβο, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, η οποία μέχρι πριν από λίγο ήταν η μεγαλύτερη παραγωγός σιτηρών της Σοβιετικής Ένωσης και τώρα θα γινόταν ο κατ’ εξογήν εξαγωγέας σιτηρών.
Μια κίνηση ματ, από την οποία πολύ ωφελήθηκε ο ίδιος, όπως επιβεβαιώνει και η σύζυγός του, λέγοντας σε συνέντευξή της, πως «ο Ντόρης οφείλει πολλά στην Ουκρανία, όπου δραστηριοποιήθηκε επί χρόνια», για το λόγο αυτό άλλωστε και το ζευγάρι έχει δημιουργήσει μία πάγια υποτροφία στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale «είτε για Έλληνα είτε για Ουκρανό φοιτητή».
Τότε πάντως ο Μαργέλλος είχε δημιουργήσει την ILTA Trade Finance και την ILTA Holding προκειμένου να ενσωματώσει σε αυτές όλες τις επενδύσεις και τις επιχειρήσεις του.
Από την άλλη βέβαια η νέα Ρωσία επί Πούτιν, το 2015 συμπεριέλαβε το όνομα του Έλληνα επιχειρηματία σε μια «μαύρη λίστα» 89 σημαντικών προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, που ήταν ανεπιθύμητοι στη χώρα. Άγνωστο για ποιο λόγο.
Στρατηγική κίνηση όμως, που απέδωσε μεγάλα κέρδη ήταν μερικά χρόνια αργότερα, το 1994 η μετατροπή της εμπορικής εταιρείας του σε καθετοποιημένη επιχείρηση αγροτικών δραστηριοτήτων, την Oleina, με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Η Oleina ήταν μία επένδυση 5 εκατ. δολαρίων, όταν πουλήθηκε όμως το 2005 αποτιμούνταν σε 220 εκατομμύρια!
Από το 2009 ωστόσο, κύρια δραστηριότητά του ήταν η επενδυτική εταιρεία IJ Partners με έδρα τη Γενεύη.
Απόλαυση και μπίζνες
«Δύσκολα μπορεί να διαγράψει κανείς από τη μνήμη του εκείνη την πρώτη εντύπωση που δημιουργούσε, από την είσοδο ήδη, η ασυνήθιστα ψηλοτάβανη σάλα των 400 τετραγωνικών μέτρων, με τα καθαρά, σχεδόν αυστηρά χρώματα, λευκό δέρμα στις πολυθρόνες, γυαλιστερά τραπέζια, μαύρο πάτωμα», γράφει η Θάλεια Τσιχλάκη, κριτικός εστιατορίων και γνώστης της εξέλιξής τους στην Ελλάδα, καθώς θυμάται την αίσθηση που έδινε το «48» άμα τη αφίξει.
Μίνιμαλ και ταυτόχρονα πολυτελής, δίνοντας την αίσθηση ενός μέλλοντος που δεν έχει ακόμη έρθει, η τεράστια σάλα με τα 130 τραπέζια, τα γυάλινα δάπεδα και τα φωτιστικά γλυπτά ήταν δημιουργία του γραφείου ISV- Architects (Μπάμπης Ιωάννου, Τάσος Σωτηρόπουλος και Αλέξανδρος Van Gilder).
Η τελική εντύπωση ήταν για τον πελάτη απείρως γοητευτική και κυρίως προδιέθετε για το γεύμα που θα ακολουθούσε. Για τον Μαργέλλο, με την πείρα του από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, το «48» έπρεπε να διαθέτει «Tο ίδιο κοσμοπολίτικο concept, σύμφωνα με το οποίο η αισθητική του χώρου οφείλει να συνάδει με την αισθητική της γεύσης και το πνεύμα να εναρμονίζεται με το συναίσθημα», όπως αναφέρει και πάλι η Θάλεια Τσιχλάκη.
Το εστιατόριο στεγάσθηκε στο μοντέρνο και βιομηχανικής αρχιτεκτονικής κτήριο της οδού Αρματολών και Κλεφτών 48 στους Αμπελοκήπους _στο ίδιο όπου βρίσκεται ακόμη το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα_ χωρίς όμως να έχει καν στην είσοδο, πινακίδα. Δεν χρειαζόταν άλλωστε, αφού οι μυημένοι, όλος ο καλός κόσμος της εποχής _μιλάμε για τον Σεπτέμβριο του 2003, λίγο πριν του Ολυμπιακούς Αγώνες_ είχε εγκαίρως πληροφορηθεί το γεγονός. Μαζί με όλα εκείνα, που εξιτάριζαν τη φαντασία και δικαιολογούσαν την αναμονή εβδομάδων για ένα τραπέζι, όπως και τις υπερβολικά υψηλές τιμές, κάτι ωστόσο που δεν απασχολούσε τους εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικούς, εκδότες και άλλους διασήμους που αποτελούσαν κυρίως την πελατεία του.
Μια φάβα με λάδι τρούφας
Όσο για το ανατρεπτικό μενού «Ο Ντόρης Μαργέλλος είχε ταξιδέψει πολύ, ήξερε τα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης, είχε φάει στα βραβευμένα εστιατόρια. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όμως, τα λαδερά της Ελλάδας ήταν η τρέλα του», έχει πει ο σπουδαίος σεφ Χριστόφορος Πέσκιας. Όχι βέβαια , όπως τα μαγείρευαν οι ελληνίδες νοικοκυρές.
Ο Πέσκιας ήταν άνθρωπος, που κλήθηκε να υπηρετήσει στο «48», προετοιμαζόμενος μάλιστα, όπως σε Ολυμπιακούς, με θητεία πρώτα κοντά στον μύθο που λέγεται Φεράν Αντριά και στη συνέχεια στον βραβευμένο με τα περισσότερα Αστέρια Michelin, φίλο και συνεργάτη του Μαργέλλου, Ζοέλ Ρομπουσόν.
Είχε συναντήσει τον Μαργέλλο στο Σικάγο, σε ανύποπτο χρόνο, όταν δούλευε στην ομάδα του διάσημου τότε, το 1995, Τσάρλι Τρότερ. Όπως έχει πει ο ίδιος «Ένα βράδυ, τελειώνοντας τη βάρδια, κουρασμένοι όλοι, περνά από μπροστά μου. -Από πού είσαι εσύ; με ρωτάει. -Από Ελλάδα. -Και τι θέλεις με τις γαλλικές και αμερικάνικες κουζίνες; Φτιάξε μια φάβα με λάδι τρούφας να τρελαθούν όλοι».
Αρκετά χρόνια αργότερα, η γνωριμία τους έγινε χάρις στη Μαρία Χαραμή, που το μαγικό της άγγιγμα σε ό,τι είχε να κάνει με τη γεύση, και όχι μόνο, έφερε κοντά και τους δύο αυτούς ανθρώπους. Το νέο μοντέλο εστιατορίου με ευρωπαϊκό class αλλά με υψηλή ελληνική γαστρονομία μπήκε στα σκαριά.
«Περάσαμε μήνες για να πετύχουμε το μέλωμα, που έπρεπε να έχει το σούσι ντομάτας για να θυμίζει τα γεμιστά. Κάπως έτσι γεννήθηκε το σεβίτσε γόπας, η σκορπίνα αλά σπετσιώτα, το ταρτάρ με τον κολιό», λέει ο Χριστόφορος Πέσκιας. Και θυμάται την διαρκή παρότρυνση του Μαργέλλου «Βγάλε μνήμη. Θέλω κάτι που να είναι ελληνικό, αλλά διαφορετικό από ό,τι έχει κάποιος φανταστεί».
Το αποτέλεσμα επιβραβεύθηκε, όπως είναι γνωστό με διθυράμβους, η τεράστια λίστα αναμονής επιβεβαίωνε την επιτυχία, και το ανατρεπτικό μενού, παρ’ ότι στην αρχή ξάφνιασε, γρήγορα απέκτησε φανατικούς οπαδούς.
Στο πλαίσιο αυτό είχαν κινηθεί και οι τρεις εμπνευσμένες ιδέες του Μαργέλλου, που απογείωσαν την εικόνα του «48» στον κόσμο: Το δείπνο των 500 ευρώ κατ’ άτομο από τον Ζοέλ Ρομπουσόν με γαλλικά κρασιά από πολύ σημαντικές σοδειές. Και αργότερα, ένα ακόμη δείπνο των 270 το άτομο (χωρίς κρασιά αυτή τη φορά) με τον μυθικό γάλλο σεφ Μάρκ Βεϊρά.
Τα έσοδα και από τα δύο δείπνα μάλιστα είχαν διατεθεί για την ενίσχυση του Ταμείου Υποτροφιών του Κολλεγίου Αθηνών.
Τέλος, η άφιξη του Φεράν Αντριά στην Αθήνα για το πρώτο στην ιστορία, τετράωρο σεμινάριο παρουσίασης της μοριακής γαστρονομίας, μετά το οποίο ακολούθησε και γεύμα απογείωσε κυριολεκτικά την ήδη εδραιωμένη φήμη του εστιατορίου.
Το «48 The Restaurant» του Ντόρη Μαργέλλου καθόρισε πραγματικά μια εποχή, άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα στον τομέα της εστίασης, δημιούργησε πολλούς και με διάφορους τρόπους συνεχιστές, ο ίδιος ωστόσο αποχώρησε πολύ γρήγορα από αυτό, μόλις το 2005, αφήνοντάς τη διαχείρισή του στους βασικούς συνεργάτες του Χριστόφορο Πέσκια και Γιάννη Καϋμενάκη, που ολοκλήρωσαν τον κύκλο του, μερικά χρόνια αργότερα κι ενώ για τη χώρα άρχιζαν πλέον δύσκολες οικονομικά μέρες.
Η αθηναϊκή οικία
Η οδός Φωκυλίδου, καθώς βρίσκεται στις παρυφές του Λυκαβηττού, αρκετά ψηλά στο λόφο είναι ένα σημείο της Αθήνας, απ΄ όπου κάποιοι όροφοι πολυκατοικιών έχουν απεριόριστη θέα, κυρίως προς την Ακρόπολη.
Η «νησιώτικη» μονοκατοικία όμως, που καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, για πολλά χρόνια ιδιοκτησίας Μαργέλλου δεν είχε αυτή τη δυνατότητα. Η επόμενη φορά έτσι, που το όνομά του συζητήθηκε ευρέως ήταν, όταν αποφάσισε να κάνει δραστικές επεμβάσεις στο σπίτι, προκειμένου αυτή η έλλειψη να αποκατασταθεί και δημιουργώντας όμως φήμες. που πόρρω απείχαν της πραγματικότητας.
Με σπίτια στη Γενεύη, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια, στο Λονδίνο, το Μονακό και αλλού, η έδρα των Αθηνών, με αρχική κατασκευή από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Φωτιάδη το 1933- 35 για τον πρέσβη Αλέξανδρο Αργυρόπουλο, άνοιγε τακτικά τις πόρτες της σε λίγους ωστόσο, φίλους από το χώρο της πολιτικής και των επιχειρήσεων, ακόμη όμως και των γραμμάτων και τεχνών.
Η Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου άλλωστε ήταν εξαδέλφη με την εξαιρετική ηθοποιό Ειρήνη Ιγγλέση, δεύτερη σύζυγο του Θάνου Μικρούτσικου, που έφυγαν και οι δύο από τη ζωή πριν από ένα χρόνο.
Παρόμοια δείπνα γίνονταν φυσικά και στα άλλα σπίτια, ακόμη θυμάται μάλιστα αθηναία κυρία την πρόσκληση που είχε λάβει από το ζευγάρι για την επέτειο των γάμων τους στη Λουάρ, γιατί ήταν σαν χάρτινο παιχνίδι που καθώς το άνοιγες ξεδιπλωνόταν ένας πύργος…
Η οικία του Κολωνακίου πουλήθηκε ωστόσο το 2018 στον εφοπλιστή Γιάννη Αγγελικούση, όπως λέγεται αντί 5εκατ. ευρώ.
Ένα ίδρυμα στο Yale
Αυτό όμως δεν εμπόδισε την Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου να βρίσκεται συχνά στην Αθήνα, δεδομένης και της ενασχόλησή της με τα ελληνικά γράμματα και όχι μόνον βέβαια.
Αρκεί να σημειωθεί, ότι είναι αυτή, που «σύστησε» την μεγάλη ελληνίδα ποιήτρια Κική Δημουλά στο αγγλόφωνο κοινό μέσα από την μετάφραση μιας ανθολογίας 79 ποιημάτων της -τα μετέφρασε η ίδια σε συνεργασία με την ποιήτρια Rika Lesser- το 2012, στην δίγλωσση έκδοση με τίτλο «The Brazen Plagiarist» (Η θρασεία λογοκλόπος).
Η έκδοση έγινε από τη συλλογή μεταφρασμένης διεθνούς λογοτεχνίας «The Margellos World Republic of Letters» του Yale University Press, που ιδρύθηκε από το ζεύγος Μαργέλλου το 2007 με «κύριο μέλημά μας την ανάδειξη του λογοτεχνικού μεταφραστή και του ρόλου του ως μείζονος φορέα πολιτισμού», όπως έχει πει η κυρία Ιγγλέση-Μαργέλλου.
Το ίδρυμα εκδίδει περί τα οκτώ βιβλία το χρόνο και ήδη υπάρχουν στον κατάλογό του μεταφράσεις των Αδωνι, Υβ Μπονφουά, Θερβάντες, Μπωντλέρ, Αλεξάκη και πολλών άλλων.
«Το κύρος του πανεπιστημίου, η στιβαρότητα και η πείρα του YUP ήταν σοβαρά εχέγγυα χρηστής διαχείρισης και βιωσιμότητας του ιδρύματος. Δεν αρνείσαι εύκολα να περπατήσεις πάνω στο κόκκινο χαλί που σου απλώνουν!» έχει πει η ίδια.
Ας σημειωθεί μάλιστα, ότι απόφοιτος του Yale με πτυχίο Καλών Τεχνών είναι και η κόρη τους Ηλιοδώρα, κάτι που έφερε το ζευγάρι κοντά στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο και στην απόφασή τους να δημιουργήσουν το ίδρυμα.
«Πιστεύουμε, για να παραφράσω τον Ουμπέρτο Έκο, ότι η μόνη παγκόσμια γλώσσα είναι η μετάφραση», λέει η κυρία Ιγγλέση-Μαργέλλου. «Επιπλέον, όμως, θεωρούμε ότι η ελληνική συμβολή στο διεθνές πολιτιστικό γίγνεσθαι οφείλει να είναι συνεχής και συνεχώς ανανεούμενη.
Ότι πρέπει να στηρίζεται, αλλά όχι να αρκείται, στα αρχαία μας κληροδοτήματα. Και ότι για να πάρεις πρέπει να δώσεις, γιατί το δούναι και λαβείν είναι μια σχέση αμφίδρομης και διαρκώς επαναδιαπραγματεύσιμης ισοτιμίας.
Η πρωτοβουλία μας εμφορείται λοιπόν, από τη βεβαιότητα, ότι η αφιλοκερδής προσφορά πέραν των στενών ελληνο-ελληνικών ορίων μπορεί να έχει μεγάλα και διαρκή αντισταθμιστικά οφέλη για τον τόπο μας».
Η μεταφράστρια της Δημουλά
Εξαιρετική μεταφράστρια και η ίδια, έχοντας μεταφράσει από τα γαλλικά Κολέτ, Ντριέ Λα Ροσέλ, Ρεϊμόν Κενώ, Αντουάν Μπερμάν, Μπαρμπαρά Κασέν, Σελίν, Κική Δημουλά (στα αγγλικά) και Πλάτωνα (στα νέα ελληνικά), η Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες (Sciences-Po, στο Παρίσι, 1975), κοινωνιολογία (Paris X, Nanterre, 1975), καθώς και κλασική και γαλλική φιλολογία (Πανεπιστήμιο της Γενεύης, 1994) ενώ είναι κάτοχος μεταπτυχιακού γαλλικής φιλολογίας (D.E.S. 1997) και υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γενεύης, όπου ειδικεύεται στη λογοτεχνία του 16ου αιώνα.
Στο παρελθόν διετέλεσε μέλος των Μονίμων Ελληνικών Αντιπροσωπειών στον ΟΟΣΑ στο Παρίσι (εκπρόσωπος στον IEA) και στον ΟΗΕ στη Γενεύη (εκπρόσωπος στο United Nations Conference on Trade and Development – UNCTAD) αλλά σήμερα το ενδιαφέρον της είναι αποκλειστικά στραμμένο στη λογοτεχνία. «Μεταφράζετε για να υπάρχετε», προτρέπει, κάτι πολύ χρήσιμο για την Ελλάδα ειδικά, με το μικρό εύρος ομιλίας της ελληνικής γλώσσας.
Ιδιαίτερα γνωστή όμως στο πλατύ κοινό έγινε η μεταφράστρια από την δουλειά της στο κλασικό μυθιστόρημα του Λουί Φερντινάν Σελίν «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» (εκδόσεις Εστία, 2007), ένα βιβλίο που κυριολεκτικά της άλλαξε τη ζωή, όπως η ίδια έχει πει. Αν και εκείνο, που την έχει συγκλονίσει δεν είναι άλλο από το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» του Προυστ.
Βραβευμένη για το έργο της με το παράσημο του Ιππότη Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας, η Σεσίλ Ιγγλέση – Μαργέλλου τιμήθηκε και με το ελληνικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης το 2013 για τη μετάφραση της Δημουλά.
«Αυτό που κατεξοχήν χαρακτηρίζει την πολύ μεγάλη ποίηση της Κικής Δημουλά, αυτό που κατέδειξε από νωρίς τη μοναδική καινοτομία της, είναι η στοχαστική προσήλωσή της στο ιδιωτικό άλγος, που απηχεί ωστόσο, με σπινθηροβόλα ιδιοφυία, την πάνδημη απορία και απόγνωση μπροστά στο λιποβαρές της ύπαρξης – πράγμα που εξηγεί θαυμάσια την πελώρια δημοτικότητά της. Υπεράνω πρόσκαιρων ή άκαιρων ιδεολογημάτων, κομμάτων και στρατεύσεων», λέει για την ποιήτρια.
Μια ζωή, και από μικρή μέσα στα βιβλία, ξεχωριστή θέση όμως έχουν πάντα στην καρδιά της «Τα Παραμύθια του Άντερσεν, των εκδόσεων Ατλαντίς, με το αξέχαστο κίτρινο εξώφυλλο και την ονειρικά μελαγχολική εικονογράφηση του Arthur Szyk.
Χάρη σ’ αυτά, διέσχιζα την Αθήνα κατακαλόκαιρο με το παγωμένο έλκηθρο της Βασίλισσας του χιονιού και, στο πέρασμά μας, το χιόνι άφηνε κρυστάλλινα λουλούδια πάνω στα τζάμια των παραθύρων», όπως έχει πει.
Τα διάβαζε και στην κόρη της ενώ ανυπομονεί να τα διαβάσει και στην εγγονή της.
Απολαμβάνοντας όμως επί του παρόντος τα έργα τέχνης της Ηλιοδώρας Μαργέλλου, που σαν κορίτσι, που από μικρή έγινε πολίτης του κόσμου, αφού γεννήθηκε στη Mινεσότα και μεγάλωσε μεταξύ Ελλάδας, Ελβετίας και Αμερικής, δημιουργεί ένα εικαστικό σύμπαν, που μπορεί να μιλάει, μέσω της τέχνης, όλες τις γλώσσες.
Διαβάστε ακόμη:
Έλληνες εφοπλιστές: Ποιες κατηγορίες πλοίων επιλέγουν από την second hand αγορά
Έμειναν με τον «μουτζούρη» στο χέρι… 21.000 Έλληνες επενδυτές, στους τελευταίους δύο μήνες
