Δεν είναι υποχρεωτική η ξαπλώστρα!

Οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είναι στην κουλτούρα μου η λήψη υπηρεσιών. Πόσo μάλλον η δημοσιοποίησή τους μέσω των Social Media.

Κατανοώ πως αποτελώ, ισχνή μειοψηφία, αυτοί που με γαλούχησαν μ’ έμαθαν να «ξιέμαι μόνος μου».

Προφανώς θα επιλέξω μια στο τόσο, ένα εστιατόριο, ένα καφέ, μια οργανωμένη παραλία όταν διευκολύνει τη ζωή μου, προάγει την κοινωνικοποίησή μου ή έστω κάνει το χατίρι της παρέας. Αλλά αυτό απέχει παρασάγγας, από το να διαφημίζω – μέσω των Social Media – ότι λαμβάνω υπηρεσίες, ή ακόμη χειρότερα από το να μπω στην διελκυστίνδα ότι «οφείλω» να λαμβάνω πάντοτε υπηρεσίες, όλο και πιο εξειδικευμένες.

Το «οφείλω» προφανώς σχετίζεται με το πώς προσδιορίζει κανείς τον εαυτό του: «in, trendy, φτασμένος, φραγκάτος, προχωρημένος, ματσωμένος, καβατζωμένος, δεν έχω ανάγκη, έλα μωρέ τώρα, όπως όλοι έτσι και εμείς» και διάφορα άλλα τέτοια θεάρεστα.

Προσωπικά προσδιορίζω τον εαυτό μου ως μετρημένο: Αξιολογώντας μια υπηρεσία, καθοριστικό ρόλο ενέχει η σχέση αξίας τιμής: Π.χ. σπάνια παίρνω καφέ απέξω γιατί με ενοχλεί να πληρώνω 20 φορές πάνω από την αξία του προϊόντος. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την ξαπλώστρα, την ομπρέλα και την παροχή υπηρεσιών στο beach bar.

Σήμερα θες να περάσεις αρχοντικά: 65 ευρώ το σετ, άψογη φρουτοσαλάτα με γιαούρτι φρέσκο, πραγματικά φυσικός χυμός, παγωμένα παγάκια, εκπαιδευμένο προσωπικό, κανόνες υγιεινής, καθαριότητα, άμεση αποκομιδή σκουπιδιών, υποδειγματικό service.

Να ξεκαθαρίσω πως δεν θεωρώ υποδειγματικό service το να λιώνει στον ήλιο ο πάγος, που παρήχθη από πετρελαιογεννήτρια. Κόστος 150 ευρώ για την υπηρεσία που περιγράφω άνωθεν, με αποδεκτή για μένα σχέση αξίας – τιμής. Τώρα αν σου χρεώσουν 150 ευρώ για κακής ποιότητας υπηρεσία, προφανώς δεν θα ξαναπάς.

Πάμε τώρα να δούμε τι αγοράζω με 150 ευρώ: Καλής ποιότητας ομπρέλα, βάση, δυο καρέκλες, ψάθα, φορητό διατηρητή θερμότητας με μαλακό ύφασμα. Μ’ αυτό τον εξοπλισμό μπορώ να περάσω για χρόνια, χωρίς να ξοδεύω καθημερινά.

Κατανοώ πως αρκετές εύκολα προσβάσιμες παραλίες είναι κατειλημμένες σε μεγάλο βαθμό από επιχειρήσεις beach bar. Όμως οι περισσότερες παραλίες που αξίζουν, δεν έχουν εύκολη πρόσβαση και δεν είναι οργανωμένες.

Επιπλέον σε πολλές παραλίες υπάρχει η δυνατότητα να απλώσεις τον εξοπλισμό σου εκτός των ορίων της επιχείρησης. Όλα είναι θέμα επιλογής. Αν το φυσάς, ξαπλώνεις σα πασάς. Αν το μετράς, διαλέγεις που θα πας. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί γκρινιάζεις…

Ελεύθερη αγορά έχουμε, όσο θέλει θα χρεώσει ο επιχειρηματίας. Δική του η επιχείρηση, δικαίωμά του να θέσει τους κανόνες κατανάλωσης. Πάει κανείς στα μπουζούκια με το μπουκάλι του; Στο ξενοδοχείο με τα σεντόνια του; Ή στο διαγνωστικό κέντρο με τη σύριγγά του;

Προφανώς θα πρέπει μέσω της «Ψηφιακής Διακυβέρνησης» να αποτυπωθεί στο σύνολο της επικράτειας, ο προς ενοικίαση αιγιαλός. Με σαφή όρια και τιμολόγια. Από κει και πέρα όμως το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία και εγώ μαζί σου.

Στην αγορά, επιβάλλεται η βούληση του πελάτη, όχι με φωνές, υστερίες και κίνημα της «ξεπέτας» αλλά επιλέγοντας προσεκτικά ποια υπηρεσία θα λάβεις και που θα δώσεις τα ευρώ σου. Το μόνο που δε γίνεται είναι να λαμβάνεις υπηρεσίες χωρίς ανάλογο τίμημα.

Διαβάστε επίσης:

Σαρώνει το Netflix η πολυβραβευμένη «Ευτυχία»

H οικογένεια Bvlgari στην Ελλάδα: Επιστροφή στις ρίζες με επίσκεψη στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας

La vita è Bella: Ένα υπέροχα ανακαινισμένο διαμέρισμα στην καρδιά της Ρώμης, με θέα στο Κολοσσαίο