Η μεγάλη …επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ: Πώς Τσίπρας και Λαλιώτης κατάφεραν να συσπειρώσουν το ΠΑΣΟΚ

Αλέξης Τσίπρας. Πρωθυπουργός

Τι το ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας να γράψει ολόκληρη… πραγματεία για τον Ανδρέα Παπανδρέου; Και μάλιστα ανήμερα της επετείου από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ; Και τι το ήθελε η Κουμουνδούρου να “φλερτάρει” με τον Κώστα Λαλιώτη; Οι κινήσεις αυτές εξελίσσονται σε φιάσκο μεγατόνων για τον πρωθυπουργό και για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όχι μόνο δε φαίνονται να έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά απεναντίας, προκάλεσαν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το αποκορύφωμα των μέχρι τώρα προσπαθειών από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ να “φλερτάρει” με το χώρο της Κεντροαριστεράς, προκειμένου να βρει έναν χώρο να κρατηθεί, τώρα που οι περισσότεροι από τους αριστερούς ψηφοφόρους του τον έχουν εγκαταλείψει και τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις κατρακυλούν σταθερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε στις διεργασίες για τη δημιουργία ενός νέου φορέα της Κεντροαριστεράς μία ευκαιρία για να “χωθεί” στον χώρο, εκμεταλλευόμενος την πολυδιάσπασή του και τη διαφαινόμενη ασυνεννοησία μεταξύ των πολλών υποψήφιων ηγετών του χώρου, θέλοντας ούτε λίγο ούτε πολύ να πλασάρει τον εαυτό του ως το “νέο ΠΑΣΟΚ”, ο ιδεολογικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, προκειμένου να προσελκύσει τους “παλαιοπασόκους” ψηφοφόρους στους κόλπους του.

Στρατηγικά μιλώντας, ήταν μία κίνηση υψηλού ρίσκου. Σαν να πέφτει ένας αλεξιπτωτιστής σε εχθρικό έδαφος οπλισμένος με ένα κονσερβοκούτι και να πρέπει να εξολοθρεύσει όλους τους “κακούς”. Όμως αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες, κι έτσι εδώ ο αλεξιπτωτιστής Τσίπρας… προσγειώθηκε ανώμαλα.

Μπούμερανγκ

Αυτό που τελικά κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας με το άρθρο του ήταν κάτι που φαινόταν σχεδόν αδύνατο: να συσπειρώσει την κατακερματισμένη Κεντροαριστερά. Εναντίον του. Ακόμα και… εξαφανισμένα στελέχη του χώρου επανεμφανίστηκαν μόνο και μόνο για να επιτεθούν στον πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ για την προφανή παραχάραξη της ιστορίας που επιχείρησε, και μάλιστα ανήμερα των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ.

Και δεν είναι μόνο αυτό: το φλερτ με τους παπανδρεϊκούς προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και αν αυτές σε μεγάλο βαθμό δεν εξωτερικεύθηκαν, πλην λίγων εξαιρέσεων (π.χ. Στέλιος Παππάς, Σία Αναγνωστοπούλου). Πολλά στελέχη της Κουμουνδούρου απογοητεύτηκαν βλέποντας το κόμμα τους να επιχειρεί να ταυτιστεί με αυτό που κάποτε κατήγγειλε ως καταστροφή για τον τόπο, και σίγουρα το ίδιο συναίσθημα θα ένιωσαν και οι εναπομείναντες αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που είδαν τη “στροφή” προς το κέντρο να ολοκληρώνεται.

Μία παράπλευρη επίπτωση του άρθρου του Αλέξη Τσίπρα ήταν η επικοινωνιακή εκμετάλλευση της κίνησης αυτής από τη Νέα Δημοκρατία, με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη να σπεύδει να σχολιάσει πως δεν ενδιαφέρεται για το πώς ήταν η Ελλάδα το 1980, αλλά για το πώς θα είναι το 2030, τραβώντας μία διαχωριστική γραμμή από αυτούς που παραμένουν προσκολλημένοι στα του παρελθόντος.

Και τελικά, αν κάτι έμεινε από όλη αυτήν την ιστορία στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πίκρα της μοναξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πια συμμάχους, δεν έχει πια “πρόθυμους”, δεν έχει ερείσματα στην κοινωνία. Δεν έχει τίποτα, πέρα από μία οριακή πλειοψηφία στη Βουλή (κι αυτή χάρη στους άσπονδους φίλους του, Ανεξάρτητους Έλληνες) και μία ελπίδα πως θα μπορέσει να συνεχίσει να κυβερνά μέχρι το τέλος της τετραετίας, κόντρα σε όλους και σε όλα. Για πόσο ακόμα θα αντέξει αυτήν τη μοναξιά ο ΣΥΡΙΖΑ;