Αποκάλυψη: Πως μετά τις γερμανικές εκλογές ο Τσίπρας θα μας φέρει το 5ο μνημόνιο

Urbi et orbi ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ζητά καθαρή και συνολική λύση για το χρέος και την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Επιπλέον, καλεί τους δανειστές να εκπληρώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις εφόσον εμείς έχουμε εκπληρώσει τις δικές μας.  Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι δεν εκπληρώνουμε τις δικές μας υποχρεώσεις –καθώς άλλο ο ψήφιση νόμου και άλλο η εφαρμογή του – οι δικές μας υποχρεώσεις αναφέρονται με σαφήνεια στα προγράμματα. Το ίδιο κι αυτές των δανειστών μας.

Απ’ ότι γνωρίζω και διαβάζω οι υποχρεώσεις των δανειστών μας εκπληρώθηκαν τον Μάιο του 2016 με τα μέτρα για το χρέος. Παρά ταύτα ο Πρωθυπουργός τους εγκαλεί πως δεν τηρούν το λόγο τους. Μολονότι μου έρχεται κατά νου η λαϊκή θυμοσοφία «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα» ας το αφήσουμε κατά μέρος κι ας θέσουμε ένα ερώτημα: υπάρχει κάποιο κείμενο στο οποίο να καταγράφονται οι υποχρεώσεις των δανειστών και σ’ αυτό να στηρίζεται ο Πρωθυπουργός;

Η απάντηση είναι αρνητική. Απλά, προκειμένου να περάσουν τα μέτρα του 4^ου μνημονίου από το κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα ο Πρωθυπουργός έδωσε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να τηρήσει. Και τώρα, ο ίδιος και μαζί του όλοι εμείς βρισκόμαστε πιασμένη σε μία στυγνή και αδιέξοδη παγίδα: κατ’ ελάχιστο η αβεβαιότητα σε συνδυασμό με τους επικίνδυνους χειρισμούς της κυβέρνησης, καθιστούν σχεδόν αναπόφευκτη την προοπτική πως και το 2017 θα αποτελέσει μία ακόμη χαμένη χρονιά για τη χώρα και την οικονομία. Κι αν το 2017 «χαθεί», η επίπτωση θα επεκταθεί και στο 2018 – οπότε έρχεται ο αυτόματος κόφτης και, στη συνέχεια, τα μέτρα για τις συντάξεις και το αφορολόγητο, η μη εφαρμογή των (επικοινωνιακών έτσι κι αλλιώς) αντίμετρων, η αδυναμία εξόδου στις αγορές και ένα πέμπτο νέο μνημόνιο.

Κάπου, το συλλογικό μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ μπέρδεψε την πέτρινη ιδεολογία με την πραγματικότητα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, με τις επιταγές μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης που βρίσκεται σε πολιορκία και με την ηγεμονία της Γερμανίας. Κάπου η πέτρινη ιδεολογία σκόνταψε στους αδήριτους νόμους της ισορροπίας της εξουσίας. 

Είναι απορίας άξιον γιατί ο Πρωθυπουργός δεν φρόντισε να δοκιμάσει αν οι ιδέες του για συλλογική και καθαρή λύση στο χρέος και στο QE είχαν έστω κάποια απήχηση στο Βερολίνο και στο ΔΝΤ; Μία εύκολη απάντηση είναι πως γνώριζε εκ των προτέρων την απόρριψη. Αλλά αν είναι έτσι, γιατί προχώρησε; Δεν συνειδητοποιούσε που έσπρωχνε τη χώρα; Μία άλλη είναι πως αδιαφορούσε. Γνώριζε την απόρριψη αλλά όφειλε να παίξει το θέατρο για να καθυποτάξει το κόμμα και τους βουλευτές.  Τι κι αν τώρα υποχρεωθεί να μην φορέσει γραβάτα; Θα είναι αυτή η πρώτη ή τελευταία κολοτούμπα που θα κάνει; Η διατήρηση της καρέκλας, εξάλλου, αποτελεί πρώτη προτεραιότητα.

Η ερμηνεία αυτή έχει βάση. Πίσω απ’ αυτήν, όμως, «κρύβεται» και η ιδεολογία. Στο μυαλό των Συριζαίων οι δανειστές είναι τοκογλύφοι που μας πίνουν το αίμα και μας εκβιάζουν. Με δάκρυα υποχωρούν στις απαιτήσεις τους. Και μόλις μπορέσουν αισθάνονται διακαιόμενοι να αθετήσουν την υπογραφή τους. Το ηθικό πλεονέκτημα είναι μαζί μας – από μόνο του θα υποχρεώσει τους δανειστές να υποχωρήσουν. Εμείς κάναμε ότι μας ζητήσατε – το είπε και ο Watsa: η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει ότι της ζήτησαν οι δανειστές! Σειρά σας τώρα!

Δυστυχώς τα ελληνικά παιγνίδια με τα μνημόνια – στα οποία έχει συμμετάσχει σύσσωμος ο εξαρτώμενος από τις πελατειακές σχέσεις πολιτικός κόσμος – τέλειωσαν. Μας πήραν είδηση. Πληρώνετε μόνο 3% του ΑΕΠ για τόκους και βγάζετε πρωτογενές πλεόνασμα 4% με ύφεση. Αφήστε λοιπόν τα κλάματα, το πρόβλημα δεν είναι το χρέος αλλά οι μεταρρυθμίσεις που δεν κάνετε – οκτώ χρόνια τώρα.

Η ιδεολογία μας οδήγησε στην αντιπαράθεση με το ΔΝΤ—που ήταν και είναι ο καλύτερος σύμμαχος μας. Πέσαμε στην παγίδα των υψηλών πλεονασμάτων του Schauble, διότι τη θεωρήσαμε «το μη χείρον βέλτιστο», ενώ ήταν το «χείρον». Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει μία από τις γνωστές του κολοτούμπες και θα εναποθέσει τις ελπίδες του για μετά τις Γερμανικές εκλογές.

Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά. Πολύ αργά για ανάκαμψη, για QE, για πρόσβαση στις αγορές, για επιβράδυνση της πτώχευσης. Τότε θα είναι η ώρα για το 5^ο μνημόνιο.