Ειρήνη Αγαπηδάκη: Γιατί ξαφνικά φεύγω για την Κύπρο

Τις τελευταίες μέρες είμαι άνω-κάτω. Στεναχωρημένη, θυμωμένη, αλλά και χαρούμενη και φοβισμένη. Μια νέα αρχή έχει αποχωρισμό και λαχτάρα, δισταγμό και προσδοκία. Χτες το βράδυ, την ώρα που σκεφτόμουν τους αγαπημένους φίλους που θα κάνω αρκετό καιρό να ξαναδώ και θυμόμουν τα γέλια και τα αστεία μας, τα σοβαρά και τα άσχημα, όλα εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους να δένονται και να μένουν μαζί, μου έστειλε κάποιος σε μήνυμα τα γεμάτα χολή, ψέματα, λάσπη, σχόλια που κάνουν διάφοροι που δε με ξέρουν, για μένα.

To λογικό

Το λογικό θα ήταν να θυμώσω, αλλά δεν αισθάνθηκα τίποτα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι όλη αυτή η τοξικότητα καίει τις φλέβες αυτών των ανθρώπων σε τέτοιο σημείο, που δεν αντέχουν και πρέπει να την ξεράσουν πάνω σε κάποιον για να ανακουφιστούν. Γι’ αυτό, η μόνη απάντηση που υπάρχει, είναι μια υπόσχεση:

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, τη χώρα, τη ζωή μας, για να έχουν κι εκείνοι έστω μια φορά τη δυνατότητα, να διαλέξουν αν θα ζήσουν ως άνθρωποι ή σαν ύαινες.

Γιατί, αν υποκύψουμε στην αβυσσαλέα τους καταστροφικότητα που είναι ένα μείγμα ακραίας επιθετικότητας και ανόθευτης βλακείας, θα καταδικαστούμε όλοι μαζί στον πάτο.

Απόδειξη; Αν πεθαίναμε ξαφνικά αύριο το πρωί, όλοι όσοι τους ενοχλούμε επειδή υπάρχουμε, δεν θα γίνονταν ούτε χιλιοστό πιο ευτυχισμένοι. Γι’ αυτό το χάλι τους, δεν μπορεί να έχει απάντηση ένα άλλο χάλι, μα την υπέρβαση. Αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα σκυλιά.

Αυτό κάνουν άλλωστε πάντα οι άνθρωποι που ξέρουν βαθιά ότι αυτή, είναι η μία και μόνη ζωή που έχουμε : παλεύουν για το καλό των πολλών.

«Ως και τ’ αγάλματα
κάνουνε άλματα
Μ’ αυτοί που ξέρουν δε μιλάνε»

Η Κύπρος είναι κοντά, θα τα λέμε.
Εις το επανιδείν.