Τον Αύγουστο σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση ζητούσε από τον Τσίπρα και τον Σύριζα να ψηφίσει ότι και να του ζητήσουν οι δανειστές μας. Ζητούσε, επίσης, να συμμετάσχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Ο Τσίπρας τους άκουσε στην πρώτη προτροπή και απέρριψε τη δεύτερη. Παρά τις αντιρρήσεις που στη συνέχεια διατυμπάνιζε, η δημοκρατική αντιπολίτευση είδε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ως ένα βαθμό με καλό μάτι. Της έδινε την ευκαιρία να ανατρέψει την αυτοδυναμία Σύριζα-ΑΝΕΛ και να ανοίξει έτσι ο δρόμος για τη συμμετοχή της στην εξουσία.

Η αποτυχία την οδήγησε στην πολιτικά ανήθικη στάση «δεν ψηφίζω τα μέτρα εφαρμογής αυτού που δέχτηκα και ψήφισα 6 εβδομάδες πριν!» Μη έχοντας διατυπωμένη εναλλακτική πρόταση κατέφυγε στην πλέον πολιτικά ανήθικη στάση: έμμεσα και υποκριτικά να απαρνείται τον εαυτό της.
Οι πολίτες πως την κρίνουν τη Δημοκρατική Αντιπολίτευση; Οι βουλευτές του Σύριζα που διαφωνούσαν με το μνημόνιο του Αυγούστου τελικά έκαναν το έντιμο: σταμάτησαν τον εμφύλιο (εκτός της ανεκδιήγητης Ζωής Κωσταντοπούλου) και έφυγαν. Οι άλλοι που έμειναν γνώριζαν πολύ καλά τι θα ακολουθούσε.

Τον Σεπτέμβριο καλύτερα κι από τον Αύγουστο. Όσοι διαμαρτύρονται σήμερα είναι υποκριτές και πολιτικά ανήθικοι. Δέσμιοι ιδεοληψιών, θύματα των πελατειακών σχέσεων, θιασώτες της θεωρίας του ατομικού πολιτικού κόστους, σήμερα φωνάζουν γιατί φοβούνται. Εκτός κι αν βρίσκονται σε κατάσταση πολιτικής σχιζοφρένειας.

Ο Γαβριήλ ήξερε 

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης προσπάθησε να βρει τη χαμένη του τιμή παραιτούμενος. Στο βάθος υποκρισία. Ήξερε. Όφειλε να είχε σταθμίσει τα πράγματα. Και να μην είχε συμμετάσχει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ή να είχε πάει με το ΛΑΕ και να δεχτεί την όποια τύχη του—όπως σιωπηλά τη δέχτηκε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Πολύ περισσότερο ισχύουν όλα αυτά για τον απερίγραπτο Νίκο Νικολόπουλο. Αλλάζει κόμματα όπως τα πουκάμισα. Κάνει πότε τον καμπόσο και πότε το θύμα. Πότε τον οπαδό και πότε τον αρχηγό. Απύθμενη υποκρισία. Και ανεντιμότητα που δεν παραδίδει την έδρα. Σωστά επισημαίνει ο Πάνος Καμμένος ότι το κόμμα με το οποίο εκλέχθηκε είχε σαφή τοποθέτηση και ξεκάθαρο μήνυμα. Δεν ήξερε; Ή δεν είχε…διαβάσει;

Οι πολίτες πως θα τους κρίνουν; Η στήλη αυτή διαφωνεί και με πολλά από τα μέτρα. Ήδη, όμως, από το Δεκέμβριο του 2014 η χώρα βρίσκεται σε πλήρη αδιέξοδο. Αυτό ξεκίνησε όταν η ΝΔ δεν έκλεισε τη διαπραγμάτευση επειδή ο Αντώνης Σαμαράς αφενός δεν ήθελε να σηκώσει το πολιτικό κόστος. Και, αφετέρου είχε πιστέψει στην απίθανη θεωρία του καταστρεπτικού Χρύσανθου Λαζαρίδη, για την Αριστερή Παρένθεση και τη Θεωρία των Άκρων. Σήμερα, δυστυχώς, βρίσκεται και πάλι στην πολιτική έρημο. Θυσίασε τη χώρα για το κόμμα και την εξουσία. Και τελικά έχασε και τα δύο, κάνοντας κακό στη χώρα.

Από εκεί και πέρα, οι εξελίξεις ήταν νομοτελειακές: η άρνηση αποδοχής των μνημονίων και της τρόικας, τα κόλπα και η έπαρση Βαρουφάκη, ο κλεφτοπόλεμος της ομάδας Λαφαζάνη, η απειρία στη διοίκηση, το πλησίασμα στο χείλος του γκρεμνού, η σταδιακή έλευση του ρεαλισμού.

Τι άλλο να περίμενε κανείς από ένα ιδεοληπτικό κόμμα που πήγε από το 4% στο 30% μέσα σε μερικούς μήνες; Πάλι καλά που ένας νέος και άπειρος ηγέτης βρήκε το προσωπικό και πολιτικό θάρρος να δει και να πει την αλήθεια—όσο κι αν διαμαρτύρεται ότι δεν του αρέσει!

Είναι καιρός να αποδεχτεί σύσσωμος ο πολιτικός μας κόσμος ότι φέρει αποκλειστικά τη βαριά ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Και είναι καιρός να αποδεχτεί την απλή αλήθεια ότι ο ρεαλισμός είναι όπως η εγκυμοσύνη: μισό-ρεαλιστής δεν γίνεται. Ας σταματήσει η υποκρισία κι ας κοιτάξει να γλιτώσει ότι μπορεί από τα χαλάσματα που έφτιαξε.