Ανεβάσαμε το ανανεωμένο τετρακίνητο υβριδικό SUV της Honda μέχρι την κορυφή του χιονοδρομικού στο Μαίναλο, σε ύψος 1800m.
Τα χιονοδρομικά είναι και όπως όλα δείχνουν θα παραμείνουν κλειστά φέτος λόγω καραντίνας. Το χιόνι δεν «πατήθηκε» από τους φανατικούς του αθλήματος, παρέμεινε όμως στις πλαγιές του Μαινάλου, αναξιοποίητο. Η ιδέα της ανάβασης με ένα τετρακίνητο αυτοκίνητο στην πίστα του περιφερειακού τριβέλιζε για χρόνια το μυαλό μου.
Η υλοποίησή της δεν είναι απλή υπόθεση. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βρεις άδειο το χιονοδρομικό ενόσω έχει χιόνι, πράγμα απίθανο αφού γίνεται χαμός από τους σκιέρ (σ.σ: ευχαριστούμε πολύ το Θοδωρή Χρονόπουλο για τη φιλοξενία). Μετά πρέπει να σου κάνει αβάντα ο Θεός ώστε ο καιρός να καθιστά εφικτό ένα τέτοιο εγχείρημα, επίσης δύσκολο. Μετέπειτα χρειάζονται ειδικά ελαστικά για το εγχείρημα αυτό. Ελαστικά τα οποία η χρήση τους στην Ελλάδα είναι εξεζητημένη.
Ευχαριστούμε πολύ την Pirelli για την παραχώρηση μιας τετράδας ελαστικών Pirelli Scorpion Winter τα οποία έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη του εγχειρήματος. Προφανώς το απαγορευτικό μπερδεύει τα πράγματα, πόσοι θα πάμε στο βουνό, με τι τρόπο και πως θα τηρήσουμε όλα τα μέτρα ασφαλείας. Καταλαβαίνετε πως δεν παίρνεις έτσι απλά ένα αυτοκίνητο να το ανεβάσεις σε πίστα χιονοδρομικού. Ευτυχώς είχαμε την πολύτιμη βοήθεια του υπεύθυνου πιστών Γιώργου Παπαγιάννη, καθώς η ανάβαση σε τέτοια σημεία δεν είναι αστεία υπόθεση ούτε προβλέπεται. Εννοείται πως δεν πρέπει να το επιχειρήσετε μόνοι σας!
Για την οπτικοποίηση του θέματος ζητήσαμε την βοήθεια του τοπικού Γιάννη Αλειφερόπουλου που έκανε θαύματα με το drone και τις micro κάμερες. Δείτε το τελευταίο πλάνο του βίντεο από το drone εκεί αποκαλύπτεται το ακραίο του εγχειρήματος καθώς φαίνονται όλες οι κορυφές της περιοχής που βρίσκονται λίγο πιο κάτω!
Προφανώς χρειαζόμασταν και το κατάλληλο όχημα, επιλογή μας να μην πάρουμε ένα ακραίο off road όχημα, ούτε κάτι σκληροπυρηνικό, αλλά ένα καθημερινό SUV, το οποίο μάλιστα το 2020 με 705χ. πωλήσεις ήταν το τρίτο πιο καλοπουλημένο αυτοκίνητο στον πλανήτη. Ο λόγος για το Honda CR-V e:HeV που ανανεώθηκε πρόσφατα και τις προηγούμενες μέρες ήρθε στη χώρα μας. Για να είμαι ακριβής ταξινομήθηκε και οι πινακίδες του τοποθετήθηκαν λίγη ώρα πριν μου το δώσουν, με προορισμό το Μαίναλο. Το οδόμετρο έγραφε 12km όταν το παρέλαβα, πιο καινούργιο δε γίνεται!
Προφανώς ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Όμιλο Επιχειρήσεων Σαρακάκη και στην Corporate Communications Manager, Μαρία Ξυτάκη για την άμεση ανταπόκριση, ένα αυτοκίνητο ζητήσαμε τρία μας έδωσαν. Μάλιστα τα άλλα δυο ήρθαν με την ίδια και τον Κωνσταντίνο Στέφα (Product Manager Cars, Όμιλος Επιχειρήσεων Σαρακάκη) στο Μαίναλο. Ο λόγος για το προηγούμενο CR-V Hybrid ΜΥ2019 και το ολοκαίνουργιο Jazz Crosstar (με εντυπωσίασε). Όλα με υβριδική τεχνολογία Honda, προερχόμενη από την τεχνογνωσία που αποκομίζουν οι Ιάπωνες μηχανικοί στη F1 φτιάχνοντας τις υβριδικές μηχανές που δίνουν νίκες στους Φερστάπεν και Γκασλί.
Σάββατο πρωί, λιακάδα, άπνοια και θερμοκρασία στους 2 βαθμούς Κελσίου στο χιονοδρομικό του Μαινάλου. Η Μήδεια φοβήθηκε τον Πάνα και σταμάτησε πριν τις κορυφές της Οστρακίνας. Το χιόνι λιγοστό για την εποχή, παγωμένο και με διαφορετικής ποιότητας στρώσεις. Όλα τα οχήματα ανέβηκαν την πρώτη εύκολη πίστα ίσως το ιδανικό τερέν στην Ελλάδα για παιδιά που κάνουν τα πρώτα βήματά τους, στο σκι. Φτάσαμε στη βάση της μαύρης πίστας, όπου στήσαμε τα αυτοκίνητα για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Το εντυπωσιακό σε ευκολία οδήγησης Jazz Crosstar προφανώς αποσύρθηκε όντας δικίνητο με συμβατικά ελαστικά, χωρίς κανένα περιθώριο για συνέχεια. Ελάχιστα πιο πάνω έμεινε και το 4κινητο CR-V Hybrid με τα συμβατικά ελαστικά αποδεικνύοντας στην πράξη αυτό που πάντα λέμε για τις μεικτές συνθήκες: Εν αρχή ην το λάστιχο!
Το 4κινητο CR-V e:HEV με τα Pirelli Scorpion Winter ξεκίνησε επιφυλακτικά και με πολλή προσοχή την πορεία του στην περιφερειακή πίστα του Μαινάλου. Μπροστά με snowmobile ο υπεύθυνος ασφαλείας του χιονοδρομικού, πίσω εμείς ακολουθούσαμε τα πατήματά του γιατί άμα πέσεις στη λούμπα τι θα μας βγάλει από εδώ, εν μέσω lockdown; «To CR-V δεν είναι σανίδα, είναι δυο τόνους όχημα» σκεφτόμουν συνέχεια. Παραταύτα οι δυο ηλεκτροκινητήρες που τροφοδοτούνται από την μπαταρία που φορτίζει ο θερμικός κινητήρας κατάφεραν να κρύψουν το ακραίο του εγχειρήματος. Φτάσαμε πιο εύκολα απ’ ότι φανταζόμουν ως τη δεξαμενή, προσωπικά δεν περίμενα ότι θα στρίψουμε στο πέταλο. Κάτι η 4κινηση, κάτι τα λάστιχα, κάτι το λίγο χιόνι και ήγγικεν το θαύμα: «Μην το παιδεύεις για παραπάνω, αποκλείεται» ήταν κατηγορηματικός ο Παπαγιάννης κι όμως διανύσαμε ένα χιλιόμετρο ακόμη, φτάσαμε 200m από την κορυφή του βουνού στον αναβατήρα. Εκεί μας σταμάτησαν τα φυσικά όρια (κλίση πίστας σε συνδυασμό με παγωμένο χιόνι) αλλά και η υπόσχεση που είχαμε δώσει στον εαυτό μας: «Πάνω απ’ όλα η ασφάλεια, κανένα ρίσκο δεν είναι αποδεκτό».
Ήταν μια μοναδική εμπειρία!