• Think Tanks

    Θα θέλατε να ζήσετε μέχρι τα 150;


    Πέρυσι, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας όρισε τη γήρανση ως μία κατάσταση που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Η επιστημονική έρευνα δείχνει ότι ένα μέλλον στο οποίο οι άνθρωποι θα ζουν μέχρι τα 150, και ίσως και περισσότερο, είναι κοντά.

    Είναι αυτός λόγος για να γιορτάσουμε; Θα παίρνουμε όλοι σύνταξη στα 90 και θα ζούμε 60 χρόνια περισσότερο σαν αδύναμα βαρίδια για την κοινωνία; Πρέπει να κρατήσουμε αποθέματα από κεριά γενεθλίων;

    Ακολουθούν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα από την πρόσφατη σύνοδο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στην Ετήσια Συνάντηση των Νέων Πρωταθλητών σχετικά με το θέμα.

    «Αν κοιτάξουμε τον περασμένο αιώνα, κατορθώσαμε να διπλασιάσουμε το προσδόκιμο ζωής. Για τις ΗΠΑ, το 1900 το προσδόκιμο ζωής ήταν περίπου 47 χρόνια, τώρα είναι περίπου 80. Αντιμετωπίσαμε μολυσματικές ασθένειες και κάναμε τεράστια άλματα στον καρκίνο… αυτό μας δείχνει πόσα έχουν συμβεί ήδη. Η πρόβλεψη φαίνεται ακόμη πιο ελπιδοφόρα σε ό,τι μπορούμε να επιτύχουμε. Ορισμένα στατιστικά στοιχεία προβλέπουν ότι το 2050 το [προσδόκιμο ζωής] θα φτάσει τα 95» – Simone Schuerle-Finke, επίκουρη καθηγήτρια, Responsive Biomedical Systems Laboratory, Institute of Translational Medicine; Branco Weiss Fellow, ETH Zurich.

    «Επί του παρόντος, η γήρανση δεν ορίζεται ως ασθένεια, αλλά ο ΠΟΥ ανακοίνωσε στο τέλος του περασμένου έτους ότι είναι μια κατάσταση που μπορεί να θεραπευτεί. Υπάρχει μια τεράστια ώθηση από τους επιστήμονες στην έρευνα της γήρανσης για να οριστεί η γήρανση ως ασθένεια» – Simone Schuerle-Finke

    «Εάν βλέπετε τη γήρανση ως ασθένεια, έχετε μια παρανόηση για τη ζωή. Η γήρανση του σώματος και του νου είναι μια φυσική διαδικασία, και έχει να κάνει με το πώς την αποδεχόμαστε. Έχω τώρα λιγότερη διανοητική ικανότητα [ως γηραιότερος άνδρας] από ό, τι όταν ήμουν στην ηλικία της Simone, και τα παιδιά μου έχουν μεγαλύτερη διανοητική ικανότητα τώρα από ό, τι εγώ, και αυτό είναι εντάξει. Έχω λιγότερο ρευστή διανοητική ικανότητα, αλλά έχω συσσωρεύσει περισσότερη σοφία και γνώση. Η ιδέα ότι η γήρανση είναι μια ασθένεια οδηγεί σε μια παρανόηση της μορφής της ζωής μας» – Jerry Muller, συγγραφέας και καθηγητής ιστορίας, Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής

    «Καθώς ζούμε περισσότερο δεν θέλουμε να προσθέσουμε χρόνια στο τέλος της ζωής μας, θέλουμε να προσθέσουμε στα μέσα της ζωής μας. Προσθέστε εκεί που είμαστε πιο ζωντανοί, όταν δουλεύουμε» – Bob Kain, διευθύνων σύμβουλος και συνιδρυτής της Lunadna

    «Η ιδέα του να ζεις ως τα 120, τα 130 ή τα 150 μου φαίνεται πολύ ανεπιθύμητη: Ένα εφιαλτικό σενάριο όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται τη ζωή τους και τα πράγματα που δίνουν νόημα και σκοπό. Μερικοί άνθρωποι αφήνουν το σημάδι τους στον κόσμο μέσα από τη δημιουργικότητα, αλλά οι περισσότεροι αφήνουν το σημάδι τους … κάνοντας παιδιά και μεγαλώνοντάς τα και, αν όλα πάνε καλά, γίνονται παππούδες και γιαγιάδες. [Θα πρέπει] να βλέπετε τη ζωή σας όχι μόνο ως κομμάτι που τελειώνει με το θάνατο, αλλά ως μέρος μιας μεγαλύτερης αφήγησης» – Jerry Muller

    «[Έχουμε] μια συζήτηση για το αν θέλουμε να [ζούμε περισσότερο] ή όχι, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη. Πρέπει να προετοιμαστούμε τώρα για το πώς θα το χειριστούμε. [Βλέπουμε] τους ταχύτερους ρυθμούς [αύξησης του προσδόκιμου ζωής] από τη δεκαετία του 1960 … όλοι έχουμε διαφορετικές ιδέες για το αν είναι επιθυμητό, ​​αλλά συμβαίνει» – Simone Schuerle-Finke

    «Αν ζούμε έως τα 150, οι άνθρωποι θα έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια στην καριέρα τους … Δε νομίζω ότι θα μπαίνουμε στα 90 μας σε γηροκομείο και στη συνέχεια θα ζούμε για άλλα 40 χρόνια. Θα είμαστε σαραντάρηδες … μετά θα αλλάζουμε τη σταδιοδρομία μας, ίσως να έχουμε την ευκαιρία να έχουμε πολλαπλές ζωές σε αυτό το μεσαίο τμήμα της ζωής» – Bob Kain

    «Οραματίζομαι ένα μοντέλο επιστροφής στη δια βίου μάθηση. Ένα σύστημα στο οποίο έχουμε εκπαιδευτικό ρόλο, εργάζεσαι, λαμβάνεις ένα άλλο τμήμα εκπαίδευσης, δουλεύεις. Αυτή τη στιγμή, στην ηλικία των 50 ετών, αυτό που έμαθε κάποιος πριν από 30 χρόνια είναι ξεπερασμένο. Συνεπώς, ενημερώνεσαι συνεχώς. Τότε γίνεται φυσιολογικό να αλλάζεις καριέρα. Θεωρώ απίστευτο ότι κάποιοι [άνθρωποι] εγκαταλείπουν το γυμνάσιο, λαμβάνοντας την τελευταία εκπαίδευσή τους στα 16 τους και δεν υπάρχει καμία σύνδεση με αυτό – απλώς συνεχίζουν να εργάζονται έως τη συνταξιοδότηση. Αυτό δεν θα είναι βιώσιμο. Θα ωφελήσει την κοινωνία σε πολλά επίπεδα το να συνεχίζουμε την εκπαίδευση όσο ζούμε» – Simone Schuerle-Finke.

    Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org και συγγραφέας είναι ο Jamie Fullerton.



    ΣΧΟΛΙΑ