Το καταλανικό θέμα αποτελεί ζήτημα μιας ευρύτερης κρίσης της νομιμότητας

Η ισπανική Γερουσία ενεργοποίησε το άρθρο 155 του ισπανικού συντάγματος για να επιβάλει την κυριαρχία στην Καταλονία. Αυτή η απόφαση, για την οποία η Μαδρίτη ισχυρίζεται πως ήταν απαραίτητη για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης, ελήφθη μετά από την κλιμάκωση των εντάσεων ύστερα από το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την διακήρυξη της ανεργίας που αρχικά ανεστάλη, αλλά μετά ενεργοποιήθηκε.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά τεταμένη. Ο πρωθυπουργός συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο των υπουργών που υπέγραψε την εφαρμογή των μέτρων με βάση το Άρθρο 155, που περιλαμβάνει και την υποχρέωση της παραίτησης του Καταλανού ηγέτη Puidgemont και του υπουργικού του συμβουλίου.

Είναι δύσκολο να προβλεφθεί πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αν και φαίνεται απίθανο η Καταλονία να πετύχει στην προσπάθειά της για ανεξαρτησία χωρίς διεθνή στήριξη. Λιγότερο δύσκολο να προβλεφθεί είναι ότι η κρίση θα έχει μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Η άνευ προηγουμένου επίκληση του Άρθρου 155 αναπόφευκτα θα βλάψει τις μελλοντικές σχέσεις μεταξύ Μαδρίτης και Καταλονίας. Η επιθυμία των Καταλανών για μεγαλύτερη αυτονομία θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη το συντομότερο δυνατό.

Αυτή η επιθυμία για αυτονομία δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση στην ισπανική περιοχή. μόλις πριν από λίγες ημέρες, δύο μεγάλες και εύπορες ιταλικές περιοχές, το Βένετο και η Λομβαρδία, ψήφισαν να ζητήσουν περισσότερη αυτονομία από τη Ρώμη. Τα δημοψηφίσματα, που χρηματοδοτήθηκαν από τους κυβερνήτες των δύο περιοχών που ανήκαν στη Λέγκα του Βορρά, εκφράζουν αιτήματα τα οποία το κόμμα έχει δηλώσει από τη δημιουργία του, στις αρχές του 1990.

Τα αιτήματα των Βενετών και των Λομβαρδών είναι διαφορετικά από την προσπάθεια ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Κάθε περιφερειακός αγώνες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών των αυτονομιστικών κινημάτων στη Σκωτία και στη Φλάνδρα, και αλλού στην Ισπανία, εξελίσσεται μέσα στο δικό του ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο. Ωστόσο, εάν εξεταστούν από κοινού, οι εκκλήσεις για μεγαλύτερη αυτονομία και οι αυτονομιστικές εκκλήσεις σε όλη την Ευρώπη, υποδηλώνουν την επιθυμία των ανθρώπων για μεγαλύτερη εμπλοκή στη λήψη αποφάσεων. Σε κάποιο βαθμό, αμφισβητούν επίσης την εξουσία του κράτους-έθνους: μια πολιτική μονάδα η οποία αν και συχνά θεωρείται δεδομένη, δεν είναι και πολύ κυρίαρχη στην ήπειρο.

Η ΕΕ έχει μέχρι στιγμής παρακολουθήσει αυτές τις εξελίξεις από κάποια απόσταση. Ωστόσο εάν ο τρέχον ανταγωνιστής των περιφερειακών απαιτήσεων είναι το κεντρικό και αναποτελεσματικό κράτος, απομακρυσμένο από τους πολίτες τους, η τεχνοκρατική ΕΕ σύντομα θα γίνει ο επόμενος στόχος των αιτημάτων των αυτονομιστών. Αυτό θα μπορούσε να ισχύει ιδιαίτερα εάν η ΕΕ θεωρηθεί από τα αυτονομιστικά κινήματα ότι συμβαδίζει με το έθνος-κράτος, όπως συνέβη στη διάρκεια της καταλανικής κρίσης. Σε κάποιο βαθμό αυτό συμβαίνει ήδη. Αν και είναι πολύ διαφορετικά στη φύση τους, οι εθνικιστικές και λαϊκιστικές τάσεις στην Ευρώπη, καθώς και η απόφαση για Brexit, και οι περιφερειακές διεκδικήσεις, έχουν ένα κοινό αίτημα για περισσότερη δημοκρατία έναντι μιας αρχής που θεωρείται παράνομη.

Η ΕΕ αντιμετωπίζει στις μέρες μας την επείγουσα ανάγκη βελτίωσης της νομιμότητάς της. αυτό ήταν ένα από τα βασικά μηνύματα της απόφασης για το Brexit, το οποίο πολλοί στις Βρυξέλλες δεν μπορούν να κατανοήσουν. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο λίγη αυτοανάλυση γίνεται στις Βρυξέλλες σχετικά με τις αιτίες της απόφασης του Brexit, η οποία έχει αποδοθεί σε ρατσιστική ξενοφοβία, σε ένα ιδιαίτερα ανόητο ή παράλογο εκλογικό σώμα ή στην βρετανική μοναδικότητα και τις παραδοσιακά “αμήχανες” σχέσεις με την ΕΕ.

Είναι ενδεικτικό ότι όταν συζητάνε τρόπους για την αναζωογόνηση της ΕΕ, ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron και ο πρόεδρος της Κομισιόν Jean-Claude Juncker, παραβλέπουν το Brexit. Η αγνόηση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας για το Brexit δεν κατανοεί το πρόβλημα στην καρδιά της Ευρώπης σήμερα. Είναι ασφαλώς ανάλογο με την κοινή πρακτική της υποβάθμισης των αντιφατικών φωνών στην Ευρώπη, όπως οι εθνικιστές και οι λαϊκιστές. Οι άνθρωποι αισθάνονται όλο και περισσότερο απομακρυσμένοι από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά επίσης, όπως μαρτυρούν οι αυτονομιστικές και αποσχιστικές τάσεις, σε εθνικό επίπεδο. Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Καταλονία και στην Ιταλία, θα πρέπει να συνιστούν προειδοποίηση.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://openeurope.org.uk/today/blog/catalan-separatism-part-of-broader-crisis-of-legitimacy/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:   Η επιτυχία του Viber και ο ρόλος της Ελλάδας

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  Ο πλούτος, η φήμη και ο θάνατος!

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Ιράν: Ο παράδεισος της παγκόσμιας σιδηροδρομικής βιομηχανίας