Μου το θύμισε φίλος στα social media.  Είχε δημοσιοποιηθεί η σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου με τη Δήμητρα Λιανή, η επίθεση που δέχθηκε ήταν η χυδαιότερη που έχει γίνει σε έλληνα πολιτικό. Θυμάμαι στις κολόνες της Αθήνας κολλημένες αφισέτες με φωτογραφίες του ζεύγους και τη λεζάντα «Το ραμολιμέντο και το τσόκαρο». Τότε, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε πει: «Χτυπήστε εμένα, όχι τη Δήμητρα». Μια αυτονόητη δήλωση και στάση αστικής και πολιτικής ανδρείας.

Η Περιστέρα Μπαζιάνα όμως που τότε ήταν έφηβη φαίνεται ότι σφυρηλατούσε, σύμφωνα με το βιογραφικό της, τις κομμουνιστικές αξίες και μάλλον ούτε το άκουσε ούτε το έμαθε ποτέ. Ετσι, είκοσι επτά χρόνια μετά, σύζυγος πρωθυπουργού πλέον, απαντά σε σχόλια για διάταξη που τη «φωτογραφίζει» αναφορικά με τη μετάταξή της από την Πρωτοβάθμια στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση: «Χτυπήστε τον σύζυγό μου, όχι εμένα». Μια αυτονόητη δήλωση φεμινιστικής ιδεοληψίας και συντροφικής μικροψυχίας.

Η κυρία Μπαζιάνα ξεχνά ότι είναι μέρος της εικόνας του συζύγου της. Την τροφοδοτεί και τη διαμορφώνει. Και, κατά περίσταση, την εκμεταλλεύεται. Οταν, για παράδειγμα, ακόμη και αν δεν προκάλεσε, ανέχεται τη στοχοποίηση ενός παιδιού Δευτέρας Δημοτικού επειδή υποτίθεται ότι ο πατέρας του τη φωτογράφισε σε δημόσιο χώρο – στο προαύλιο του σχολείου.

Δεν ξέρω αν η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να είναι ή να φαίνεται τίμια. Ξεπερασμένο κλισέ. Πρέπει όμως να τιμά τον Καίσαρα. Οχι ως Καίσαρα, αν αυτό δεν συνάδει με το φεμινιστικό της μανιφέστο, αλλά ως επιλογή της. Και να αισθάνεται, όταν χτυπούν εκείνον, ότι χτυπούν την ίδια.

Το άρθρο της κ. Π. Ραγκουση δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ