Η κουβέντα καλά κρατεί. Ετοιμάζουν, λέει, κόμμα η Καρυστιανού και ο Τσίπρας. Μπορεί και ο Σαμαράς. Βράζουν τα σχόλια στα ΜΜΕ, στις καφετέριες και τα καφενεία. Τώρα θα γίνει το κόμμα, αύριο θα γίνει το κόμμα, έτσι θα γίνει το κόμμα, αλλιώς θα γίνει το κόμμα. Μ’ αυτούς θα γίνει το κόμμα, μ’ εκείνους θα γίνει το κόμμα.

Τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν. Όπως πάντα οι Έλληνες είναι οι πλέον ειδήμονες. Όλα τα ξέρουν. Αυτό που δεν λέει κανείς όμως είναι γιατί να ετοιμάζονται νέα κόμματα. Υπάρχει λόγος; Υπάρχει ανάγκη;

Χρειάζεται η κοινωνία μας νέα κόμματα; Τα γκάλοπ το λένε. Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός αξιολογούνται αρνητικά γύρω στο 70%. Και το πιο πρωτότυπο από όλα, που δεν το έχουμε ξαναδεί σ αυτή τη χώρα, είναι ότι η αντιπολίτευση και ο αρχηγός της αξιολογούνται αρνητικά πιο πολύ από την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό.

Το είδαμε κι αυτό! Φτάσαμε στο σημείο η Ζωή να είναι 2η κατάλληλη αρχηγός κόμματος για Πρωθυπουργός!

Το 60+ του λαού θέλει πολιτική αλλαγή

Υπάρχει γκρίνια, λένε κάποιοι, λόγω της ακρίβειας. Δεν διαφωνώ αλλά δεν είναι αυτό αγαπητοί μου. Συμπλήρωσα μισό αιώνα στη δημοσιογραφία και σας το λέω μετά λόγου γνώσεως.

Είναι η ανικανότητα. Η ανεπάρκεια. Και αυτά τα δύο οδηγούν νομοτελειακά στη διαφθορά.

Ακούμε τον Πρωθυπουργό να λέει ότι θέλαμε να πατάξουμε τη διαφθορά αλλά αργήσαμε κάπως. Και σκέφτεται ο μέσος πολίτης: « Μας δουλεύει τώρα;». Ο Πρωθυπουργός αυτής της χώρας αγνόησε μια παλιά γιαπωνέζικη παροιμία: «Δεν υπάρχει μεγάλος που να μην περιβάλλεται από μικρούς». Αμφιβάλλω αν το κατάλαβε ακόμη.

Αυτά που είδαμε με το δυστύχημα των Τεμπών, όπου νέα παιδιά χάθηκαν όταν δυο τρένα μπήκαν αντίθετα στην ίδια γραμμή και κανείς δεν κατάλαβε τίποτε, ήταν η επιτομή της ανικανότητας.

Αυτό που είδαμε στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου κομματικά στελέχη της ΝΔ κυκλοφορούσαν με Φεράρι και αγράμματοι άνθρωποι του υποκόσμου μιλούσαν σαν από χρόνια κολλητοί με Υπουργούς και βουλευτές, ήταν η επιτομή της διαφθοράς.

Γιατί, λοιπόν, να μην ετοιμάζουν κόμμα η Καρυστιανού κι ο Τσίπρας;
Η πρώτη, εμφανώς πανέξυπνη γυναίκα, κατάλαβε ότι με αφορμή το ατύχημα των Τεμπών, το οποίο βεβαίως της κόστισε πικρά, μπορεί να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού σχηματισμού.

Είναι εμφανίσιμη, έχει λόγο και κατάλαβε ότι την αγαπάει το γυαλί. Μπορεί όντως, εξαιτίας του ατυχήματος, να θέλει να προσφέρει στη χώρα. Αυτό θα φανεί αργότερα

Ο Τσίπρας πάλι, ενώ είχε μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» και το είχε καταλάβει και ο ίδιος, πονηρά σκεπτόμενος λέει: «μ΄ αυτούς αντίπαλους μέχρι και Πρωθυπουργός ξαναγίνομαι. Γιατί να μην ξαναδοκιμάσω; Μήπως έχω και καμιά δουλειά  να κάνω;»

Προσέξτε όμως πόσο έξυπνα κινούνται. Έχουν ξαμοληθεί ανά την επικράτεια και ψάχνουν εντελώς νέα στελέχη. Παντελώς άγνωστα. Δεν θέλουν με τίποτε στελέχη από το παρελθόν. Τα παλιά στελέχη στον εξώστη! Ξέρουν ότι με παλιά στελέχη δεν έχουν καμιά ελπίδα, καμιά προκοπή. Γι αυτό κινούνται προσεκτικά. Το ψάχνουν, δεν βιάζονται.

Το ΠΑΣΟΚ είχε όντως ξεκινήσει έτσι. Με αγαλλίαση είδε ο κόσμος νέα παιδιά να μπαίνουν στη μάχη. Να πρωταγωνιστούν. Αλλά τόχασε στο δρόμο. Ξανακάλεσε τους 70ρηδες από τα παλιά για να το σώσουν.

Να το σώσουν αυτοί που το πήγαν στο 4,7%. Έλεος κύριε Νίκο! Ο Πρωθυπουργός πήρε πάλι στην κυβέρνησή του τέτοιους παλιούς Πασόκους να τους αξιοποιήσει. Δηλ.  Να συμπληρώσουν το εφάπαξ τους. Δεν είχε νέα και με προσόντα στελέχη η χώρα. Με γνώσεις και εργασιακή  εμπειρία. Είχαν αυτοί που έγιναν βουλευτές στα 25 χρόνια τους.

Γι΄αυτό σας λέω φίλοι μου. Ε ρε μια Καρυστιανού και ένας Τσίπρας που μας χρειάζεται!