Αξίζει, ομολογουμένως, τα συγχαρητήρια. Δεν είναι μόνο ότι υιοθέτησε κατά γράμμα τις διαδικασίες προβολής βιβλίου που έχουν τελειοποιήσει οι Αμερικανοί, αλλά δεν δίστασε να παίξει και με το θέμα των διαρροών –κι αυτή παλιά, «κλασσική», θα έλεγαν πολλοί, μέθοδος.

Σιγά να πτοήθηκε ο Βαξεβάνης του Documento από την δικαστική προσφυγή του Gutenberg. Πολύ έξυπνα, εξάλλου, αλλάζει γήπεδο και διαλαλεί ότι αξιώνεται να «κατέβει» κείμενο όπου ο Τσίπρας ασκεί κριτική, ενώ –πολύ σωστά—ο εκδοτικός οίκος αναφέρεται στην προστασία πνευματικών δικαιωμάτων.

Το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει καμία ουσία – οπότε και καμία αξία. Η όλη ιστορία είναι απλά «φασαρία να γίνεται» κι εδώ ο Αλέξης Τσίπρας έχει επινοήσει με την προφανή βοήθεια συμβούλων από το εξωτερικό ένα άριστο σενάριο. Σκεφτείτε ότι εδώ και το λιγότερο ένα μήνα η συζήτηση γύρω από το περίφημο πλέον βιβλίο έχει σχεδόν κατακλύσει τα πρωτοσέλιδα. Εικάζεται (!) ότι ΤΟ βιβλίο θα έχει κυκλοφοριακή επιτυχία. Εύλογα ερωτάται ο εκδοτικός οίκος πόσα αντίτυπα σκοπεύει (ή έχει αποφασίσει) να εκδώσει;

Στο σημείο αυτό το θέατρο έχει δύο πράξεις ακόμη που δεν έχουν παιχτεί. Η μία είναι το παιγνίδι με τον αριθμό των εκδόσεων. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρξει ανακοίνωση πως η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε μέσα σε λίγες ώρες και το τυπογραφείο τσακίζεται να ετοιμάσει την δεύτερη. Πλήθος τρέχει να προλάβει.

Για την δεύτερη πράξη υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες. Κανονικά το σενάριο προβλέπει τον συγγραφέα να κάθεται και να υπογράφει βιβλία, ενώ οι …βιβλιόφιλοι στέκονται στην ουρά, Φαντάζομαι ότι για λόγους ασφάλειας, αυτήν την σκηνή μάλλον δεν θα έχουμε την τύχη και την ευκαιρία να την δούμε και να την ζήσουμε. Εκτός κι αν ο Αλέξης αποφασίσει πως είναι παιδί του λαού και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Όχι πως δεν θα εξαφανιστούν οι σωματοφύλακες.

Χωρίς αμφιβολία ο Αλέξης Τσίπρας πάντα συγκεντρώνει το φως της δημοσιότητας. Τούτη την φορά, πάντως, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Θα είναι δύσκολο να βρεθεί άλλο παράδειγμα για αντίστοιχη δωρεάν διαφήμιση. Οι μνήμες της «πρώτη φορά Αριστερά» και της διάψευσης των προσδοκιών της είναι πολύ νωπές ώστε αυτόματα προκαλούν , όπως είναι και οι διαφωνίες που την καταρράκωσαν. Ο θόρυβος για το βιβλίο δεν θα κοπάσει αλλά μάλλον βάσιμα εκτιμάται πως η συνέχεια  θα προέλθει κυρίως από τον δικό του πολιτικό χώρο. Ευχής έργου θα είναι, διότι με τον τρόπο αυτόν μπορεί να υπάρξουν διευκρινήσεις, ακόμη και αποκαλύψεις.

Δεν μπορεί αυτό να έχει ξεφύγει της προσοχής του Τσίπρα. Ίσως και να το επιδιώκει, μάλιστα. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή δεν είναι ακριβώς η ουσία του rebranding; Ευκαιρία να απομακρυνθεί από το παρελθόν του αναζητά ο συγγραφέας – η μήνη των πρώην συντρόφων απ’ όπου κι αν προέρχονται είναι περισσότερο από ευπρόσδεκτη. Είναι απαραίτητη. Επειδή δε βάσιμα εκτιμάται πως  ειδικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Παύλος Πολάκης δεν θα αντέξουν να μην επιτεθούν, ελπίζεται ότι μέρος της Νέας Αριστεράς, ο Νίκος Παππάς, μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα παρασυρθούν κι αυτοί στον ρόλο του κομπάρσου στην αναμόρφωση της εικόνας του Αλέξη Τσίπρα.  Και στα έσοδα από το βιβλίο.

Το πως θα αντιδράσει η Ν.Δ. είναι βέβαια, άλλο θέμα. Ενδείξεις για επιθετική αποστασιοποίηση υπάρχουν. Μεγαλύτερη πολιτική σημασία θα έχει η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ – καθώς γι’ αυτό ισχύει το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Αν δεν αντιδράσει, θα ερμηνευτεί πως δεν έχει (αντί)-λόγο. Αν αντιδράσει, θα προξενήσει νέα εσωκομματική σύγκρουση, καθώς άλλοι καλοβλέπουν πιθανή συνεργασία με κόμμα Τσίπρα κι άλλοι την απεύχονται ολόψυχα.

Η δημοσιότητα για το βιβλίο ούτε αποκλείει ούτε εγγυάται την αναγγελία κόμματος. Κι αυτή είναι, ίσως, η πιο πολιτικά πονηρή στάση. Μόνο, που καμιά φορά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς, κατά την γνωστή θυμοσοφία.

Το παρελθόν δεν είναι πια βάρος – είναι προϊόν. Ο Τσίπρας δεν απολογείται — ανασχεδιάζει. Στην εποχή του re-branding, η πολιτική αφήγηση πουλά περισσότερο από την πολιτική πρόταση. Κι αν τελικά δεν επινοήσει κόμμα, θα έχει τουλάχιστον επινοήσει ξανά τον εαυτό του.