Η τραγωδία στα Τέμπη, που αν αποδειχθεί από τη Δικαιοσύνη (ή και όχι στην τελική) ότι είναι ταυτόχρονα κι ένα τεράστιο έγκλημα με προσωποποιημένες ευθύνες, μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να προκαλέσει ραγδαίες εξελίξεις.

Εγώ θα ήλπιζα να προκαλούσε και ανατροπές στο κράτος, στη δομή του κρατικού μηχανισμού, σε όλο αυτό το σύστημα που σκοτώνει τα παιδιά μας κι εμάς τους ίδιους. Ελπίζω ότι αυτή η τραγωδία δεν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με εκείνη στο Μάτι.

Δηλαδή ούτε τη λογοδοσία, αλλά ούτε και την αλλαγή αυτής της δύσμοιρης χώρας που καταστρέφεται χωρίς κάποιος να αναλαμβάνει την ευθύνη για να την φτιάξει από την αρχή.

Όπως με το έγκλημα στο Μάτι ή και στην Μάντρα ή όπου αλλού, όπου πολιτικοί, διαλυμένο κράτος, ανεύθυνοι εργαζόμενοι, παραλυμένη Δικαιοσύνη, συνέβαλαν στο να πεθάνουν 104 άνθρωποι. Και σε λίγα χρόνια να το ξεχάσουμε, συνεχίζοντας να «πριμοδοτούμε» αυτη την έρημη χώρα.

Ετσι και τώρα, με το δράμα των Τεμπών, όπου χάθηκαν τόσο άδικα 57 ψυχές, οι περισσότερες νέα παιδιά.

Τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τα εγγόνια μας…

Θα αφήσουμε και πάλι να θαφτούν οι ευθύνες;

Θα επιτρέψουμε ξανά να μην γίνουν οι μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, στο κράτος, στην κοινωνία;

Όχι, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Δεν πρέπει να πάει χαμένη η… δολοφονία τους, κι όχι η «θυσία» τους. Δολοφονία είτε γιατί ο σιδηρόδρομος ήταν και είναι διαλυμένος, είτε γιατί προστέθηκε και ο ανθρώπινος παράγων.

Και το βασικότερο όλων, προκειμένου να μην θρηνήσουμε ξανά θύματα με αυτόν τον τόσο άδικο και τόσο τραγικό τρόπο, είναι η κάθαρση.

Ναι, την έχουμε ξανακούσει αυτή τη λέξη στη Μεταπολίτευση. Πολλές φορές, κι άλλες τόσες απογοητευτήκαμε…

Αλλά, ως εδώ.

Και η κυβέρνηση, προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης, πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες προκειμένου άλλος πατέρας να μην κλάψει το παιδί του για τέτοια δυστυχήματα.

Μάνα να μην θρηνεί άλλο και κανείς να μην της δίνει σημασία.

Είδαμε τον πρωθυπουργό χθες να κάνει μια μεγάλη στροφή στη συλλογιστική του. Είπε ότι παραπλανήθηκε για το πιθανό παράνομο φορτίο, άφησε να εννοηθεί ότι έρχονται στοιχεία – βόμβα για το τι έγινε με τη φωτιά στα Τέμπη, «κάρφωσε» την Εξεταστική Επιτροπή, με πρόεδρο τον βουλευτή Δημήτρη Μαρκόπουλο, ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά της.

Και υποσχέθηκε ότι όλα θα βγουν στο φως από τη Δικαιοσύνη.

Περιμένουμε όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα.

Όμως, ο κόσμος δεν έχει πλέον άλλες αντοχές, δεν μπορεί να περιμένει και στο τέλος να απογοητεύεται. Θέλει αποφάσεις, θέλει αποτελέσματα, θέλει λογοδοσία και θέλει τιμωρία.

Με απλά λόγια θέλει ΚΑΘΑΡΣΗ. Θέλει ΔΙΚΑΙΩΣΗ, απαιτεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Απαιτεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι κι όσοι προσπάθησαν ή προσπαθούν να συγκαλύψουν παράνομες πράξεις ή εγκληματικές παραλείψεις.

Κι επιπλέον ζητά να μπει τέλος στο κράτος – μπάχαλο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας σκοτώσει όλους.

Δεν μπορεί η κοινωνία να δεχθεί άλλο ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα ενός κράτους – λάφυρου των πολιτικών, ενώ κρατικού μηχανισμού βολεμένων κι ενός πολιτικού συστήματος που ζει σε γυάλινους πύργους κι έχει παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης.

Φτιάξτε το κράτος, φωνάζει ο λαός, αλλά το θέμα είναι αν ακούει κάποιος. Κι αν το τρένο με τα παιδιά μας που σταμάτησε στα Τέμπη θα είναι το τελευταίο.

Αυτά φώναξαν την περασμένη Κυριακή, στην πρώτη μετά από χρόνια αδιαμεσολάβητη και «ακαπέλωτη» έκφραση του «βωβού» πόνου και της οργής που νιώθουμε οι περισσότεροι.

Ο κ. Μητσοτάκης αν θέλει να αφήσει το στίγμα του στην ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί να το κάνει με ένα μόνο πράγμα: Με το να βάλει πραγματικά το μαχαίρι στην πληγή.

Ακόμη κι αν η πληγή είναι κακοφορμισμένη και αφορά το ίδιο του το κόμμα ή την κυβέρνηση.

Μπορεί να το κάνει; Ιδού η απορία…