Το 5-0 της ΑΕΚ στο Αγρίνιο δεν είναι απλώς ένα εντυπωσιακό σκορ σε δύσκολη έδρα. Είναι η στιγμή που μια ολόκληρη ποδοσφαιρική περίοδος συμπυκνώνεται, εξηγείται και δικαιώνεται μέσα σε 90 λεπτά. Γιατί αυτή η «πεντάρα» επί του Παναιτωλικού δεν ήρθε από το πουθενά, ούτε έπεσε από τον ουρανό. Ήταν το αποτέλεσμα μιας σταδιακής, επίμονης και –κυρίως– μεθοδικής αλλαγής ταχύτητας.

Η ΑΕΚ δεν ξύπνησε ξαφνικά στο Αγρίνιο. Εδώ και εβδομάδες κέρδιζε, πολλές φορές χωρίς να ενθουσιάζει, με εκείνα τα «φτωχά» αλλά χρυσά 1-0 που κρατούν ομάδες ζωντανές στο πρωτάθλημα. Τώρα όμως δεν κερδίζει απλώς. Κυριαρχεί. Στα τρία τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος σκόραρε 12 φορές, όσες είχε πετύχει συνολικά στις πρώτες 11 αγωνιστικές. Αυτή η μετάβαση δεν είναι στατιστική ανωμαλία. Είναι αλλαγή φιλοσοφίας στο χορτάρι.

1

Η ΑΕΚ του Νίκολιτς βρήκε ταυτότητα

Ο Μάρκο Νίκολιτς χρειάστηκε χρόνο. Και κυρίως χρειάστηκε θάρρος. Ήρθε μετά από έναν προπονητή που είχε συνδεθεί συναισθηματικά με τον κόσμο και έπρεπε να χτίσει κάτι διαφορετικό, χωρίς να προσπαθήσει να αντιγράψει το παρελθόν. Το έκανε με τρόπο λιγότερο θεαματικό στην αρχή, αλλά πιο σταθερό.

Η σημερινή ΑΕΚ δεν είναι ομάδα πανικού. Δεν κυνηγά μανιασμένα κάθε μπάλα. Κυκλοφορεί, τοποθετείται σωστά, γεμίζει τον άξονα και επιτίθεται με δομή. Στο Αγρίνιο αυτό φάνηκε ξεκάθαρα. Ο Παναιτωλικός δεν «κατέρρευσε» επειδή έκανε λάθη. Απλώς δεν είχε χώρους να αναπνεύσει. Η ΑΕΚ έμπαινε στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου με πολλούς τρόπους, από τα άκρα, από τον άξονα, με τρίτους παίκτες, με overlaps και underlaps.

Αυτή είναι ομάδα με προπονητικό αποτύπωμα. Ούτε τυχαία, ούτε στιγμιαία.

Ο Λιούμπιτσιτς ως καθρέφτης της αλλαγής

Αν υπάρχει ένας παίκτης που συμβολίζει τη μεταμόρφωση της ΑΕΚ, αυτός είναι ο Ρόμπερτ Λιούμπιτσιτς. Μέχρι πριν λίγο καιρό, στη συνείδηση πολλών ήταν «φευγάτος». Ένας ποδοσφαιριστής που δεν έβρισκε ρόλο, δεν έβρισκε ρυθμό, δεν έβρισκε χώρο. Στο Αγρίνιο έκανε εμφάνιση καριέρας. Δύο γκολ, δύο ασίστ, δοκάρι και αδιάκοπη κίνηση. Όχι όμως σε μια κλασική θέση. Ο Νίκολιτς τον χρησιμοποίησε ως δεξί εσωτερικό χαφ-εξτρέμ, έναν ρόλο που απαιτεί ποδοσφαιρικό μυαλό, φυσική κατάσταση και κατανόηση χώρων. Ο Λιούμπιτσιτς τα είχε όλα.

Δεν ήταν απλώς πρωταγωνιστής. Ήταν λειτουργικός. Έπαιζε για το σύνολο και το σύνολο τον έκανε να λάμψει. Αυτό δεν είναι «ανάσταση». Είναι σωστή διαχείριση.

Πολυφωνία που τρομάζει

Η ΑΕΚ δεν έχει έναν σκόρερ. Έχει 16. Και αυτό δεν είναι απλώς εντυπωσιακό στα χαρτιά. Είναι στρατηγικό πλεονέκτημα. Σημαίνει ότι δεν μπορείς να την κόψεις εύκολα. Σημαίνει ότι δεν εξαρτάται από μια έμπνευση ή από μια συγκεκριμένη γραμμή ανάπτυξης.

9 γκολ έχει βάλει ο Λούκα Γιόβιτς, 5 ο Αμπουμπακαρί Κοϊτά, από 4 οι Ορμπελίν Πινέδα, Ράζβαν Μαρίν, Ντέρεκ Κουτέσα, Φραντζί Πιερό, από 3 οι Ρόμπερτ Λιούμπιτσιτς και Δημήτρης Καλοσκάμης, από 2 οι Φιλίπε Ρέλβας, Πέτρος Μάνταλος, Νίκλας Ελίασον, Ζοάο Μάριο, Ρομπέρτο Περέιρα και Ζίνι κι από ένα ο Κωνσταντίνος Χρυσόπουλος και ο Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς.

Στο Αγρίνιο σκόραραν μέσοι, στόπερ, παίκτες από δεύτερο δοκάρι. Ο Πινέδα συνεχίζει ακούραστος και καθοριστικός. Ο Ζοάο Μάριο ανεβαίνει και ξαναβρίσκει αυτοπεποίθηση. Ο Χρυσόπουλος σκοράρει και αφιερώνει, προσθέτοντας ανθρώπινο βάθος σε μια ήδη γεμάτη βραδιά. Αυτή η πολυφωνία δείχνει ομάδα που ξέρει τι ζητά από κάθε παίκτη. Και παίκτες που ξέρουν πότε να εμφανιστούν. Μάλιστα, το γεγονός ότι η ΑΕΚ διαθέτει 16 παίκτες που να έχουν βρει δίχτυα το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς πως είναι η μοναδική ομάδα του Big-4 με τόσους πολλούς σκόρερ, σε όλες τις διοργανώσεις. Ο ΠΑΟΚ είναι στη δεύτερη θέση, έχοντας 15 παίκτες έως τώρα, ο Παναθηναϊκός ακολουθεί με 14 και ο Ολυμπιακός ολοκληρώνει την πεντάδα με 12 σκόρερ.

Η ιστορική διάσταση

Το 5-0 στο Αγρίνιο ισοφάρισε επίδοση 57 ετών (!), ήτοι ως η ευρύτερη νίκη στην ιστορία στη μεγάλη κατηγορία, σε αγώνα στην περιφέρεια, από τις 18 Ιανουαρίου του 1969 όταν επικράτησε της ΑΕ Λεμεσού στην Κύπρο με το ίδιο σκορ.  Δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι υπενθύμιση ότι μιλάμε για αποτέλεσμα που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Και έγινε σε μια έδρα που μέχρι φέτος ήταν απολύτως ανταγωνιστική απέναντι στους μεγάλους.

Αλλά το πιο σημαντικό δεν είναι το ρεκόρ. Είναι το timing. Η ΑΕΚ ανεβαίνει όταν το πρωτάθλημα αρχίζει να αποκτά βάρος. Όταν οι αντοχές δοκιμάζονται. Όταν οι ομάδες αποκαλύπτουν το πραγματικό τους ταβάνι.

Ο ρόλος του Ηλιόπουλου

Τίποτα από αυτά δεν γίνεται χωρίς διοικητικό πλαίσιο. Ο Μάριος Ηλιόπουλος πήρε δύσκολες αποφάσεις το καλοκαίρι. Επέλεξε τον Μάρκο Νίκολιτς γνωρίζοντας ότι θα υπάρξει δυσπιστία. Δεν πανικοβλήθηκε στα πρώτα σκαμπανεβάσματα. Δεν άλλαξε ρότα. Προστάτευσε το πλάνο. Σήμερα, αυτό το πλάνο αποδίδει. Με απουσίες, με τραυματισμούς, με παίκτες στα όρια, η ΑΕΚ βρίσκει λύσεις. Αυτό είναι σημάδι σοβαρής δουλειάς και όχι συγκυριακής φόρμας.

Η ΑΕΚ γύρισε τον διακόπτη. Όχι γιατί έβαλε πέντε γκολ. Αλλά γιατί πλέον ξέρει πώς να τα βάζει. Ξέρει πότε να πατήσει, πότε να περιμένει, πότε να «πνίξει» τον αντίπαλο.

Ο δρόμος είναι μακρύς. Τα εμπόδια πολλά. Κανένα πρωτάθλημα δεν κερδίζεται τον Δεκέμβριο. Όμως αυτή η ΑΕΚ δεν δείχνει απλώς φορμαρισμένη. Δείχνει ομάδα με σχέδιο, βάθος και αυτοπεποίθηση.

Και αυτό, παραδοσιακά, είναι ο πιο επικίνδυνος συνδυασμός.