Θεέ μου, η Ποίηση!

Θεέ μου, τι υπέροχη γλώσσα μου χάρισες!

Γλώσσα Ποίησης!

Και για δες! Εχθές και σήμερα οι τυφλοί -και κυρίως οι κωφοί της Ποίησης- τολμούν και αναρωτιούνται∙ Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να τόλμησαν να ρωτήσουν αν η Ποίηση έχει ρόλο στη ζωή του τελειόφοιτου νεοέλληνα υποψήφιου της τάξης του 2020;

Κι όμως. Εδώ και τρεις χιλιετίες τουλάχιστον τα παιδιά μεγαλώνουν σε αυτόν εδώ τον τόπο με αναγνωστικό τους, του Ομήρου την ποίηση! Από τον Αλέξανδρο και ακόμη νωρίτερα, από τις «αμμουδιές του Ομήρου», με τα πρότυπα ενός Αχιλλέα  και του σοφού Νέστορα ανδρώθηκαν οι Έλληνες. Ακόμη και εμείς όλοι μας, και τα παιδιά μας ακόμη, με την Ποίηση του Ομήρου μεγαλώνουμε. Τρεις χιλιάδες χρόνια το ίδιο αναγνωστικό. Η ποίηση του Ομήρου!

Και στο δημοτικό και ακόμη πιο πίσω στο νηπιαγωγείο και στο βρεφονηπιακό σταθμό το παιδί με την Ποίηση οδηγό του, ασυναίσθητα και υποσυνείδητα μαθαίνει τη γλώσσα του, καλπάζει στη φαντασία του, δημιουργεί τις εικόνες στη σκέψη του, βιώνει συναισθήματα.

Χαρωπά τα δυο μου χεριά τα χτυπώ,

…χαρωπά θε να γελάσω δυνατά.

Με την ποίηση του νανουρίσματος της γιαγιάς του παρηγορείται και κοιμάται το νεογέννητο βρέφος στην κούνια του που μόλις γεννήθηκε. Τη μελωδία της μάνας του έχει στα αυτιά του από την ώρα που συλλαμβάνεται στον αμνιακό σάκο της μάνας του. Για εννέα ολόκληρους μήνες μόνο η Ποίηση της μάνας του τροφοδοτεί την ανυπαρξία του!

Θα θυμηθώ συνεχίζοντας τα παιδικά κάλαντα και τα κοριτσίστικα αυτοσχέδια στιχάκια-σημειώματα στα ροζ ημερολόγια και λευκώματα των κοριτσιών. Θα θυμηθώ την Ποίηση του Ελύτη, του Ρίτσου, του Καβάφη ή του Σεφέρη στα χρόνια των αναγνωσμάτων του δημοτικού και του γυμνασίου. Ακόμη και την Ποίηση ενός από τους ελάχιστους γνήσιους απόγονους αυτής της υπέροχης Ελληνικής ποιητικής συνέχειας∙ τον Τίτο Πατρίκιο. Που έτσι αναπάντεχα, έστω και τώρα, σε εξεταστικό χρόνο και πλαίσιο, λίγο πριν την αποφοίτησή τους διάβασαν και έμαθαν οι σημερινοί απόφοιτοι και όλοι μας. Ή  και την υπέροχη ποιητική φωνή της Κικής Δημουλά που πρόσφατα στερηθήκαμε.

Θα τολμήσω να παραθέσω ακόμη και την Ποίηση του Τσιτσάνη, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Γκάτσου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου∙  του Μιχάλη Γκανά, της Λίνας Νικολακοπούλου, του Άρη Δαβαράκη αλλά και του Μπομπ Ντίλαν, του Ναζίμ Χικμέτ, του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ∙ και ακόμη πιο νέων στιχουργών και ποιητών από τους οποίους ζητώ συγγνώμη για την αδυναμία μου να τους κατονομάσω όλους. Αν θέλετε, μπορώ να τολμήσω και να προσθέσω και τους στίχους της ελληνικής χιπ-χοπ μουσικής και της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και ασφαλώς το έντεχνο ελληνικό τραγούδι.

Θεέ μου, πόσο υπέροχη γλώσσα μας έδωσες!

Γλώσσα λογοτεχνικής δημιουργίας και μουσικής!

Γλώσσα Ποίησης!

Δε θα σταματήσω εδώ.

Θα προσθέσω την Ποίηση της Δραματικής Τέχνης της Αντιγόνης του Σοφοκλή και όλου του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Και θα επιμείνω για την αισθητική απόλαυση και χαρά που έχουν βιώσει όλοι όσοι έχουν έστω και μια φορά μονάχα απολαύσει μια παράσταση στο Ηρώδειο ή στην Επίδαυρο. Ακόμη και στη Λυρική Σκηνή ή στο Εθνικό θέατρο, στα τραγούδια και στην ποίηση της Λιλιπούπολης.

Η καλή Ποίηση κάνει όλους μας, και κυρίως τους μαθητές μας, να νιώθουν «πεταλούδες» στο στομάχι τους. Η Ποίηση τους συγκινεί και ειλικρινά σιωπούν στις αίθουσες μέσα σαν τους διαβάζουμε ή διαβάζουν μόνοι τους στίχους σπουδαίων ποιητών.

• Ανατρίχιασα κύριε! (Μου το είπε πρόσφατα όλη η τάξη μου!)
• Υπέροχο κυρία! Διαβάστε μας κι άλλο!

Το έχουν ακούσει όλοι οι φιλόλογοι στις τάξεις τους. Το έχουμε ζήσει όλοι! Το έχετε νιώσει και εσείς μαθητές στην τάξη σας, όταν είσαστε παιδιά.

Η Ποίηση είναι πρωτίστως παιδική και εφηβική υπόθεση. Και ασφαλώς τριγυρνά και μας συναντά στα πρωτόγνωρα και στα χιλιοειπωμένα, στα προγραμματισμένα και στα ασχεδίαστα∙ στις δουλειές, στις γειτονιές και στα σπίτια όλων μας, αλλά:

Οι μεγάλοι ακούνε τις λέξεις αλλά δεν τις προσέχουν,

οι μεγάλοι διαβάζουν τις λέξεις αλλά δεν τις νιώθουν.

Οι μεγάλοι αρθρώνουν τις λέξεις αλλά δεν τις γεύονται…

Τα παιδιά παίζουν με τις λέξεις,

τα παιδιά ακούνε τις λέξεις,

τα παιδιά τις νιώθουν τις λέξεις,

τα παιδιά τις γεύονται τις λέξεις. (Novak Boris)

Και έχει ρόλο η Ποίηση στη ζωή των παιδιών.

Γιατί ξέρω γονείς, που λίγο πριν αυτά τα ίδια παιδιά πάνε στα εξεταστικά τους κέντρα να διαγωνιστούν, τα στήριξαν ψυχολογικά με λίγους στίχους πάνω στην πόρτα του ψυγείου του σπιτιού τους. Και ακόμη και τώρα ξέρω παιδιά που με στίχους σε μηνύματα ερωτοτροπούν απεγνωσμένα για να κατακτήσουν την αγάπη της καλής τους. Με ποιήματα και στίχους χαιρετούν τους φίλους στις γιορτές τους, με στίχους στις παρέες και στις εκδρομές τους. Με Ποίηση στις απόκριες, στις γιορτές, στα γενέθλια της μητέρας και του πατέρα τους∙ Με μοιρολόγια, όταν χάνουν ακόμη και τους αγαπημένους τους παππούδες και γιαγιάδες σε πολλά χωριά της πατρίδας μας.

Ασφαλώς και η Ποίηση είναι ζωντανή. Ζωτική. Ζωογόνος. Το γόνιμο έδαφος στη ζωή  τους.

Φέρτε τα παιδιά σας ακόμη πιο κοντά στην Ποίηση.

Μοιραστείτε μαζί τους την Ποίηση.

Δραματοποιήστε την Ποίηση!

Χαρίστε την Ποίηση!

Στο δρόμο. Σε άγνωστους. Όπως τόσο όμορφα έκανε πριν λίγα χρόνια συνάδελφος εκπαιδευτικός με τους μαθητές της στο 1^ο Γυμνάσιο Κηφισιάς, για να γιορτάσουν τότε την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, αυτά τα ίδια παιδιά που χθες έδιναν Πανελλήνιες.

«Κάντε την Ποίηση προτεραιότητα» (Kenn Nesbitt).

Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2020

Αχιλλέας Σκορδάς- Φιλόλογος