Ποιοι Έλληνες στηρίζουν τον Πούτιν και γιατί «κατανοούν»… την εισβολή στην Ουκρανία;

Τις τελευταίες ημέρες κι ενώ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να «απαντήσουν» με σειρά κυρώσεων στην εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, η Euroskopia, μια ομάδα ευρωπαϊκών εταιρειών δημοσκοπήσεων, ρώτησε τους πολίτες στην Ισπανία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ιταλία τι πιστεύουν για «την επίθεση της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη».

Ενώ οι περισσότεροι ερωτηθέντες στη δημοσκόπηση της Euroskopia έδειξαν συμπάθεια για την Ουκρανία, το 17% και στις έξι χώρες είπε ότι η εισβολή ήταν είτε «αποδεκτή» ή «απαράδεκτη αλλά κατανοητή». Ωστόσο, οι συμπεριφορές διέφεραν σημαντικά ανά χώρα, με περισσότερο από το ένα τρίτο των ερωτηθέντων στην Ελλάδα (34%) να λένε ότι «μπορούν να κατανοήσουν τις ενέργειες του Πούτιν», σε σύγκριση με μόλις 9% στην Ολλανδία (αναλυτικά, οι αντιδράσεις ανά χώρα: Ελλάδα 34%, Ιταλία 19%, Γαλλία 13%, Γερμανία 11%, Ισπανία 10%, Ολλανδία 9%).

Ποιοι Έλληνες και γιατί στηρίζουν τον Πούτιν; Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες γράφτηκαν χιλιάδες λέξεις που εξηγούν την ισχύ των ρωσικών ερεισμάτων στη χώρα μας. Έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ή, σχεδόν…

Από το μακρινό ΄90 και μετά το 2011                     

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 είχαμε αυτούς που πίστευαν ότι μας ψεκάζουν για να μας πείσουν ότι έχουμε δυσθεώρητο εξωτερικό χρέος. Οι έρευνες της εποχής υπολόγιζαν κοντά στο 30% όσους πίστευαν τη «θεωρία του ψεκασμού». Μετά ήρθε ο λογαριασμός και κάποιοι από αυτούς στήριξαν δυνάμεις ώστε ως κυβέρνηση να διαχειριστούν αυτό που δεν υπήρχε και εν τέλει κατόρθωσαν να το αυξήσουν.

Τελευταία, με αφορμή την πανδημία, είχαμε πάλι αυτούς που στην αρχή δήλωναν ότι δεν υπάρχει κορονοϊός, μετά ότι τους ενοχλούν οι μάσκες και στη συνέχεια να αρνούνται να εμβολιαστούν, να γράφουν ό,τι πιο αντιεπιστημονικό και ανορθολογικό υπάρχει σε sites και να διαδηλώνουν για το «δημοκρατικό δικαίωμα στον θάνατο». Οι δημοσκοπήσεις στην αρχή της πανδημίας έδειχναν ότι οι αρνητές της ύπαρξης του φονικού ιού κυμαινόταν από 25% -30%, ενώ μέχρι και σήμερα περίπου 28% στο σύνολο του πληθυσμού δεν έχουν κάνει ούτε την πρώτη δόση.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις υπήρξαν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έδωσαν μάχη υπέρ της λογικής και δυνάμεις που διακρίθηκαν για την προσπάθεια τους να βρεθούν κοντά, ή και να στηρίξουν όλους αυτούς.

Κόμμα που ξεχώρισε γι’ αυτή του τη προσπάθεια ήταν σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνεργάστηκε για παράδειγμα με το κατ’ εξοχήν «κόμμα των ψεκασμένων» , τους ΑΝΕΛ, δείχνοντας πόσο ειδυλλιακά μπορούν να συγκυβερνούν ριζοσπαστική αριστερά και ακροδεξιά, ενώ ξεχώρισε για τη συνεχή δημιουργία εμποδίων, ώστε να μην προχωρήσει ο εμβολιασμός (καταψήφιση κάθε είδους υποχρεωτικότητας, δηλώσεις γνωστών στελεχών του με πρώτο πρώτο τον Πολάκη κά) και για τη στήριξη του πλέον απαράδεκτου τμήματος ανεμβολίαστων, των νοσοκομειακών.

Τώρα, με τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία, βλέπουμε το ίδιο περίπου ακροατήριο να κάνει την επανεμφάνισή του. Μετρήσεις δείχνουν ότι ο Πούτιν έχει δημοφιλία της τάξης του 25%, ακριβώς τη στιγμή που δείχνει τον αναθεωρητισμό του, την επιθετικότητά του, τη στιγμή που βομβαρδίζει από παιδιατρικά νοσοκομεία και καταφύγια με έγκυες γυναίκες μέχρι πυρηνικά εργοστάσια.

Δεν αποκλείεται σ΄ αυτό το ποσοστό να βρίσκεται το μυστικό ενίσχυσης της «Ελληνικής Λύσης» του Κυριάκου Βελόπουλου στις τελευταίες μετρήσεις και η ανησυχητική δημοσκοπική άνοδος του «Κόμματος Κασιδιάρη». Ο ένας έχει δηλώσει θαυμαστής του «μεγάλου ηγέτη» και ο δεύτερος γνωστός νεοναζιστής έκανε δήλωση συμπαράστασης στην εισβολή Πούτιν με την επίκληση της ανάγκης να ξεκαθαρίσει η Ουκρανία από ναζιστές.

Ακραίες δυνάμεις που συναντιούνται …

Έχουμε να κάνουμε εν τέλει με τα ίδια περίπου ακροατήρια που αναφέραμε στην αρχή, τα οποία αποτελούν ένα διαχρονικό χώρο ανορθολογισμού, ανοικτού ή συγκαλυμμένου αντιδυτικισμού, αγοραίου αντισυστημισμού, λαϊκισμού που τώρα εμφανίζονται και πάλι, ίσως και πιο έντονα λόγω και μιας ακατανόητης λατρείας στο «ξανθό γένος» και μιας ακόμα πιο ακατανόητης ορθόδοξης συγγένειας, με τα Πατριαρχεία να σκοτώνονται.

Πρόκειται για δυνάμεις που δείχνουν να μην τα έχουν – με τη μία ή την άλλη μορφή – καλά με τη Δημοκρατία, τους θεσμούς, το Κράτος Δικαίου, τον Διαφωτισμό, τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Πρόκειται για δυνάμεις που στις έρευνες ρίχνουν ευθύνες και στη Δύση για την εισβολή της Ρωσίας, ή που κρύβονται πίσω από το γενικό «όλοι έχουν τις ευθύνες τους», που μιλάνε με πολύ αυτοσυγκράτηση για το καθεστώς Πούτιν, που έχουν ερωτηματικά για την καθαρή θέση που έχει πάρει η Ελλάδα με το μέρος της Δύσης.

Για δυνάμεις που ο αυταρχισμός του Πούτιν τους θυμίζει κάτι από Χίτλερ, αλλά και για δυνάμεις που τα ρωσικά τανκς τους συγκινούν μιας και για το καλό του λαού εισέβαλαν – ως σοβιετικά τότε τανκς – σε Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία για να υπερασπιστούν «τον υπαρκτό σοσιαλισμό κόντρα στην αντεπανάσταση».

Σ΄ αυτόν τον χώρο συναντιούνται δυνάμεις της ακροδεξιάς που παίρνουν καθαρή και ωμή θέση αλλά και δυνάμεις που αυτοκαθορίζονται αριστερές, που επικαλούνται άλλοθι για τη θέση τους περί «ουδετερότητας» ή περί της ανάγκης η Ελλάδα να φυλαχτεί ώστε να μεγαλουργήσει ως δύναμη ειρήνης, δείχνοντας ότι έχει υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια μια βαθύτερη ιδεολογική και πολιτική ώσμωση ανάμεσα στους χώρους αυτούς.

Για να μην αδικήσουμε κανέναν, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μπορεί να συναντά κάποιος οριζόντια στα κόμματα τέτοιες απόψεις, ωστόσο είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο κόμματα ,ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, που οι ψηφοφόροι τους έχουν με εντυπωσιακά παραπλήσια ποσοστά καθαρές απόψεις, με μεγάλες πλειοψηφίες υπέρ της Δύσης (75% – 80%), υπέρ της καθαρής θέσης στο σύνολό της που έχει πάρει η κυβέρνηση και που στις τοποθετήσεις τους δεν βρίσκεις «ναι με αλλά» και αστερίσκους. Στα άλλα τέσσερα κοινοβουλευτικά κόμματα η εικόνα είναι αντίθετη, είτε ευθέως είτε συγκαλυμμένα.

… και «Κέντρα» επηρεασμού της κοινής γνώμης

Υπάρχει λοιπόν αυτός ο χώρος και δίνει το παρόν συχνά και διαχρονικά με διαφορετικές μορφές. Είναι μειοψηφικός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και επικίνδυνος και ότι υπό τις κατάλληλες συνθήκες δεν μπορούν να γεννούνται τέρατα. Όσον αφορά, δε, την τελευταία φάση που περνάμε, δεν είναι μόνο ο ανορθολογισμός, η ιδεοληψία, η ροπή κόντρα στη Δύση και τις αξίες της που τον τροφοδοτούν. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλουν και που δεν μπορούν να διερευνηθούν από μία έρευνα κοινής γνώμης ή από μια καθαρά πολιτική ανάλυση. Πρόκειται για Κέντρα επηρεασμού της κοινής γνώμης που δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα.

Αλήθεια τι ακριβώς έχει συμβεί με τον κ. Τζον Χάνικ που κατ΄ εντολή του Ρώσου ολιγάρχη Malofeyev έκανε επαφές στην Ελλάδα για το περίφημο δίκτυο Μέσων Ενημέρωσης Hellas Net; Δεν είναι θέμα προς διερεύνηση αυτή, αλλά και άλλες δραστηριότητες;

Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και της Προόδου, της ομαλότητας και της ευρωπαϊκής προοπτικής να μην εφησυχάζουν, αλλά να δίνουν συνέχεια τις μικρές και μεγάλες μάχες τους όταν χρειάζεται και τώρα είναι μια τέτοια στιγμή. Μαζί με την αθλιότητα στήριξης ενός ηγέτη σαν τον Πούτιν και όσων εκφράζει, χρειάζεται και η αποκάλυψη της υποκρισίας αυτών που τον έχουν στην καρδιά τους, αλλά αναγκάζονται λόγω του κυρίαρχου κλίματος να καταδικάζουν την επίθεση βάζοντας αστερίσκους που θολώνουν το μήνυμα. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που «του έχουν υποχρέωση» αλλά που να τους γνωρίζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Η Δημοκρατία και η λογική βέβαια στο τέλος κερδίζουν, αλλά ας προσέχουμε κιόλας …

Διαβάστε επίσης

Παπαγαλάκια, καρακάξες, μπούφοι. Ποιος θα πήγαινε να ζήσει στη Ρωσία του Πούτιν;