Οι πέντε νάρκες στο δρόμο του Αλέξη Τσίπρα

Το σχέδιο είναι σαφές: παίζοντας στο δικό γήπεδο, ο Πρωθυπουργός επιδιώκει να περάσει, με το μικρότερο δυνατόν πελατειακό κόστος (για ιδεολογία ας μιλάμε), δύο λίστες προαπαιτούμενων και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, να πάρει τα εύσχημα από τους δανειστές, να ολοκληρώσει με σχετική επιτυχία τη διαπραγμάτευση για το χρέος και, φτάνοντας στην άνοιξη του 2016, να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα στην κατάκτηση της κεντροαριστεράς.

Ο εαρινός ανασχηματισμός θα επιβεβαιώσει τη δεινότητα του πατροκτόνου και την απόλυτη πολιτική κυριαρχία του.Το σχέδιο θα πετύχει. Η καταστροφολογία των ΜΜΕ και οι ευσεβείς πόθοι της αντιπολίτευσης δεν θα εξωθήσουν τον Αλέξη Τσίπρα (ούτε και τους δανειστές) εκτός δρόμου. Νάρκες, ωστόσο, υπάρχουν.

1. Το προσφυγικό είναι η πρώτη. Στο εσωτερικό, ο τρόπος διαχείρισης του άνετα οδηγεί σε ρατσιστικές εντάσεις με θύμα την ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνική συνοχή. Στην πολιτική προέκταση είναι η άνοδος των άκρων. Στην εθνική, η περαιτέρω διατάραξη της ανισορροπίας δυνάμεων με την Τουρκία. Μία «εθνική» κρίση –ελέω και των ευρωπαϊκών ιδεολογιών και συμφερόντων – ανατρέπει σχεδιασμούς και προοπτικές. Ας είναι καλά ο …φίλος Juncker.

2. Η νέα, εντυπωσιακή υποβάθμιση του ρίσκου στην παγκόσμια οικονομία σε συνδυασμό με το συνεχιζόμενο εποπτικό έλλειμμα του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα, την υψηλή άνοδος της ρευστότητας, φαινόμενα όπως η εκρηκτική άνοδος των M&A και τη διαφαινόμενη τουλάχιστον εξάντληση του οπλοστασίου των κεντρικών τραπεζών, αναβιώνει την προοπτική μίας δεύτερης μετά το 2008 κρίσης. Στην περίπτωση αυτής της νάρκης, η  Ελλάς σε ρόλο Lehman Brothers δεν είναι εκτός πραγματικότητας.

3. Η ίδια η Ε.Ε. είναι η τρίτη νάρκη. Η Γερμανία δεν έχει πια, ας είναι καλά μεταξύ άλλων και η VW, ισχυρό ηθικό έρεισμα ηγεσίας. Η οικονομική της ιδεολογία δέχεται συντονισμένη επίθεση. Και το προσφυγικό έχει φέρει στην επιφάνεια όλες τις εγγενείς φυγόκεντρες αντί-ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως και φαντάσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το συμφέρον της οικονομικά και πολιτικά αποδυναμωμένης χώρας μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με αυτές τις τάσεις και εξελίξεις.

4.Η υπερφορολόγηση – απόρροια της αδυναμίας και του Σύριζα να περικόψει τη δημόσια δαπάνη και να χτυπήσει στη βάση της τη διαφθορά – είναι η τέταρτη νάρκη. Στη σημερινή συγκυρία, η υλοποίηση των δημοσιονομικών στόχων εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου και του ενδοκυβερνητικού χρέους. Αυτό υπονομεύει την ανάπτυξη. Πολύ δύσκολα θα εισπράξει το ΥΠΟΙΚ τα έσοδα του ΕΝΦΙΑ και της φορολογίας εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων. Η κυβέρνηση δεν έχει λύση παρά να πέσει με τα μούτρα στην είσπραξη του ΦΠΑ. Και να τελειώσει με  θέματα  όπως η λίστα Lagarde – ώστε να τελειώσει η μυθολογία.  Διαφορετικά, η σύγκρουση με τους δανειστές θα φτάσει και πάλι στα άκρα.

5.Η πέμπτη νάρκη αφορά την επιλογή των συνεργατών. Το κριτήριο της ιδεολογικής συγγένειας και της ευρύτερα «οικογενειακής» εμπιστοσύνης δεν μπορεί να αποτελεί τον σχεδόν αποκλειστικό γνώμονα επιλογής. Η πνευματική ανεπάρκεια, η έλλειψη παιδείας, η απουσία εμπειρίας, καταλήγουν σε λάθη – ουσιαστικά και επικοινωνιακά. Ο Αντώνης Σαμαράς στηρίχτηκε στους πιστούς της εξορίας και είδαμε που κατέληξε.

Οι νάρκες είναι εκεί. Δεν εκρήγνυνται υποχρεωτικά. Είναι, όμως, εν δυνάμει μηχανισμοί αποσταθεροποίησης και καταστροφής. Συνήθως, δε, καλά κρυμμένες στα μάτια των μονόφθαλμων.

Ας ελπίσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει και τα δύο μάτια ολάνοιχτα.