• Άρθρα

    Ειρήνη Αγαπηδάκη: Ο ΠΑΣΟΚάνθρωπος

    • Contributor
    Eιρήνη Αγαπηδάκη

    Ειρήνη Αγαπηδάκη


    Μάγκες, σας βλέπουμε. Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που ταυτίστηκε με το ΠΑΣΟΚ κάτω από την ταμπέλα «ΠΑΣΟΚάνθρωπος», αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για διακομματική και παμπάλαια φάμπρικα. Απλώς του δώσαμε όνομα ΠΑΣΟΚ.

    Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος συνήθως είναι διορισμένος σε θέση-κλειδί, ανεβαίνει τρία-τρία τα σκαλιά στην ιεραρχία, ξέρει τις πομπές του ένας στενός πυρήνας ανθρώπων, αλλά παραέξω, πλασάρεται ως «τεχνοκράτης» και οι πολιτικοί με τους οποίους συνεργάζεται ως «ελπίδα του τόπου».
    Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τσιμπάνε κάθε τρεις και λίγο διάφοροι όντως σοβαροί που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να φέρεσαι ως τοποτηρητής σε χαλιφάτο. 

    Κάνει 2 πράγματα

    Ο ΠΑΣΟΚάνθρωπος ξέρει ότι για να επιβιώσει, χρειάζεται να κάνει δύο πράγματα: α) να διορίσει κάπου τον σοβαρό ή έστω να του εξασφαλίσει μια συνεργασία (γιατί κάποιος μ….. πρέπει να βγάζει τη δουλειά) και β) οι όροι της απασχόλησης να είναι τέτοιοι, που και να τον στύβει στη δουλειά και να πληρώνεται ψίχουλα (αυτό σημαίνει σχέσεις εξάρτησης).
    Έτσι, ο σοβαρός νομίζει ότι η αξία ανταμείβεται, ενώ στην πραγματικότητα εξευτελίζεται. Αυτό με τη σειρά του, τον οδηγεί στο να εξαρτάται ακόμη περισσότερο από τον τοποτηρητή, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην πιστεύει πια καθόλου στον εαυτό του και να αφήνεται να τον φάει η μαρμάγκα.

    Αυτό είναι το πρόβλημα με τα χαλιφάτα: δε ζεις ως άνθρωπος με ικανότητες, αλλά ως σκουλήκι που εύχεται να μην τα φέρει η τύχη και το πατήσει ελέφαντας.

    Οι σοβαροί επαγγελματίες είναι κόκκινο πανί για πολλούς, στη χώρα μας. Οι «καλοί», όπως τους λέμε, είναι πρόβλημα. Αν είναι στην ελεύθερη αγορά, πρέπει να τους εξαφανίσουμε για να μη χρειαστεί να δουλέψουμε περισσότερο για να τους ανταγωνιστούμε, αν είναι στο Δημόσιο πρέπει να τους κάνουμε τη ζωή μαύρη για να μάθουν να ακολουθούν το ρεύμα και να μην αναγκάζουν τους συναδέλφους τους να ξεβολεύονται από την πασιέντζα.

    Κανείς δεν τους θέλει, διότι κατά γενική ομολογία, «χαλάνε την πιάτσα». Δηλαδή, έχουμε συμφωνήσει ότι η «πιάτσα» οφείλει να παραμένει βάλτος με στάσιμα νερά.

    Παρατηρώ τα χρόνια της κρίσης τα δύο είδη, τους τοποτηρητές του χαλιφάτου και τους πολιτικούς που συνεργάζονται μαζί τους, να πλασάρονται ως πρόσωπα που θα βγάλουν τη χώρα από το χάλι και λαχταρώ την ημέρα που θα κλείσει η πόρτα στα μούτρα τους, με κρότο.

    Δεν έχω αυταπάτες, ξέρω ότι με αυτά που έχουν βγάλει, μια χαρά θα ζήσουν. Αλλά τουλάχιστον, να ζήσουμε και οι υπόλοιποι.
    Αρκετά έβγαλαν στην πλάτη μας. Υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας, ας μην τους πληρώσουν και τα εγγόνια μας.

    Βλέπεις, δεν είναι η «αριστεία» το θέμα, ποτέ δεν ήταν, ας είμαστε σοβαροί.

    Το θέμα ήταν πάντα η σκληρή δουλειά.
    Αυτή, που ελάχιστοι γουστάρουν πραγματικά.



    ΣΧΟΛΙΑ