Η αδέξια ισορροπία του Τσίπρα ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Μόσχα

Τι να συμβαίνει άραγε στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα; Ποιος είναι “φίλος” της χώρας, ποιος είναι “σύμμαχος” και ποιος είναι “εχθρός” για τον Έλληνα πρωθυπουργό; Φαίνεται πως οι διαχωριστικές γραμμές έχουν θολώσει. Και αυτό το κατάλαβαν όλοι χθες στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όταν άκουσαν τον Έλληνα πρωθυπουργό να τοποθετείται για τα θέματα της ατζέντας.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στις Βρυξέλλες με προτεραιότητα το ζήτημα των Ελλήνων στρατιωτικών και γενικότερα της τουρκικής επιθετικότητας. Ουσιαστικά, ζήτησε τη στήριξη των Ευρωπαίων ηγετών προς τη χώρα μας, μία στήριξη που είναι βέβαια απλώς συμβολική και δεν σημαίνει κάτι παραπάνω, αφού ο Ταγίπ Ερντογάν αποδεδειγμένα δεν… παίρνει χαμπάρι από τέτοια. Οι Ευρωπαίοι πράγματι προσέφεραν αυτήν τη στήριξη, καταδικάζοντας σαφώς στο κείμενο των συμπερασμάτων τους τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Όμως στην ατζέντα των θεμάτων ήταν επίσης και ένα θέμα για το οποίο ζήτησε τη στήριξη της Ευρώπης η Βρετανία: η υπόθεση της δηλητηρίασης του Ρώσου πρώην κατασκόπου Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του. Και εκεί οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στο Λονδίνο, υιοθετώντας την εκδοχή της Βρετανίας ότι πρόκειται για έργο της Μόσχας, ομόφωνα. Ή μήπως όχι τόσο ομόφωνα;

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε άλλη άποψη. Σύμφωνα με τις διαρροές από το Μαξίμου, ο πρωθυπουργός εξέφρασε μεν την αλληλεγγύη του προς τη Βρετανία και μίλησε για την ανάγκη άμεσης διαλεύκανσης της υπόθεσης, όμως παράλληλα υπογράμμισε την ανάγκη για ψύχραιμη αντιμετώπιση του ζητήματος και υποστήριξε ότι πρέπει να διατηρείται διαρκώς ανοιχτό το παράθυρο διαλόγου με τη Ρωσία. Έβαλε δηλαδή τον δικό του “αστερίσκο” στην υπόθεση, στηρίζοντας ουσιαστικά τη Μόσχα και εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Βλαντίμιρ Πούτιν, με τον οποίο μάλιστα νωρίτερα είχε τηλεφωνική συνομιλία σε καλό κλίμα, και έλαβε πρόσκληση να επισκεφθεί τη Μόσχα στο δεύτερο εξάμηνο του 2018.

Δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στις Βρυξέλλες για να ζητήσει τη βοήθεια των Ευρωπαίων ηγετών απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, έλαβε αυτήν τη στήριξη που ανέμενε (έστω κι αν αυτή δεν έχει κάποια πρακτική αξία), και παράλληλα λειτούργησε ως εκφραστής των συμφερόντων του Βλαντίμιρ Πούτιν στην ΕΕ, προσπαθώντας να κρατήσει μία εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των “συμμάχων” του. Όμως για να κρατήσει αυτήν την ισορροπία, έχει καταλήξει να μην μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι σύμμαχος και ποιος είναι αντίπαλος. Μπορεί η διπλωματία να απαιτεί μία σχετική ευελιξία, όμως προϋποθέτει απαραίτητα να γνωρίζεις ποιος είναι φίλος σου και ποιος δεν είναι. Ασχέτως αν δεν το γνωρίζουν οι άλλοι…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:  Τραμπ: Μαζί θα αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση για την Ελλάδα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  H Ευρώπη καταδικάζει τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας σε αν. Μεσόγειο και Αιγαίο

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Υπερψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τα νέα πρόστημα του ΚΟΚ με εισοδηματικά κριτήρια