Έχει τελικά στρατηγική διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση;

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση πείθει τους δανειστές μας για την ήπια δημοσιονομική προσαρμογή. Αυτό αυτόματα συνεπάγεται, πως όταν ξεκινήσει η συζήτηση για το χρέος το ΔΝΤ θα απαιτεί κούρεμα σε βαθμό που η Ε.Ε. με επικεφαλής την Γερμανία δεν θα δέχεται. Και επειδή η άποψη της Γερμανίας είναι αυτή που τελικά επικρατεί, η «δημοσιονομική νίκη» θα οδηγήσει σε «ήττα» για το χρέος. Το πολιτικό κόστος θα είναι σημαντικό για τον Σύριζα—ιδιαίτερα μετά τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί.

Στο πλαίσιο αυτό είναι πιθανόν, πως το ΔΝΤ δεν θα θελήσει να συμμετάσχει στο δάνειο προς την Ελλάδα. Αλλά, είναι σίγουρο ότι θα διατηρήσει το ρόλο του συμβούλου στο ESM. Και από τη θέση αυτή θα εξακολουθήσει να ασκεί σημαντική επιρροή. Η συνεχιζόμενη παρουσία του Οργανισμού επίσης, συνεπάγεται πολιτικό κόστος για τον Σύριζα.

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση υποχωρεί στο δημοσιονομικό μέτωπο και ακολουθεί την πεπατημένη της αύξησης των φόρων – για μείωση της δαπάνης δεν μιλά βέβαια, καθόσον ιδεοληπτική. Η σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή απαλύνει την ανάγκη μεγάλης ελάφρυνσης του χρέους—οπότε γιατί να αλλάξουν μυαλά οι ευρωπαϊοι; Διπλό, έτσι το πολιτικό κόστος και πάλι: αφενός λόγω υπερφορολόγησης, αφετέρου επειδή δεν θα εκπληρωθούν οι προσδοκίες για το χρέος.

Με τις συνθήκες αυτές το ΔΝΤ μπορεί να μείνει στο παιγνίδι του δανείου –αν και υπάρχουν ισχυρές πιέσεις προς την επικεφαλής του Οργανισμού να μην εμπλακεί ξανά με την Ελλάδα, τώρα που τα χρέη προς το Ταμείο μειώνονται σταδιακά και σταθερά. Είτε με νέο δάνειο, είτε ως τεχνικός σύμβουλος το ΔΝΤ θα παραμείνει στο ελληνικό σκηνικό. Πολιτικό κόστος και πάλι για την κυβέρνηση.

Στην θεωρία των παιγνίων – ακόμη και κατά Βαρουφάκη – αυτό περιγράφεται ως μία κατάσταση Loss-Loss. Δηλαδή ήττα ότι και να κάνεις!

Η κυβέρνηση, για μία ακόμη φορά και αρνούμενη να μάθει από το παρελθόν, εναποθέτει τις ελπίδες της σε «πολιτική» διευθέτηση. Θεωρεί, δε, ότι το προσφυγικό της προσφέρει διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα. Δυστυχώς, πλανάται οικτρά. Για την Ε.Ε. το κλείσιμο των ελληνικών συνόρων είναι δώρο εξ’ ουρανού. Και η εμμονή στην υλοποίηση των στόχων – προσοχή το μνημόνιο θέτει στόχους και σ’ αυτό βασίζεται ο Τόμσεν, όχι σε ιδεοληψίες – αποτελεί το αντίβαρο σ’ αυτούς που θέλουν την Ελλάδα «εκτός»!

Φοβάμαι ότι το loss-loss δεν αλλάζει.