Είμαστε ξανά στην περιοχή του deja vue—να επαναλαμβάνεται τελικά το θεατράκι των δύο πρώην πρωθυπουργών να κάνουν αντιπολίτευση προσωπικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη— με την ευκαιρία παρουσίασης βιβλίου.

Η εκ των υστέρων κριτική ουσιαστικά για την εξωτερική πολιτική και μάλιστα γενικά της Δύσης («ήταν λάθος η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ), ο μαξιμαλισμός σε ανέφικτες επιδιώξεις (δεν μπορεί η Τουρκία να συμμετέχει στους αμυντικούς εξοπλισμούς της Ε.Ε.), οι ακραίες εκφράσεις (θα περιέλθει η χώρα μας σε κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας) αναδεικνύουν δύο πρόσωπα που επιδιώκουν να αυτοπροβληθούν αδιαφορώντας για την ενότητα της παράταξης, πολύ περισσότερο για την ανάγκη να έχει η χώρα μας ενιαία γραμμή στα εθνικά θέματα.

Αν και οι δύο κόπτονται τόσο πολύ για την Ελλάδα, θα μπορούσαν να συμβουλέψουν τον πρωθυπουργό κατ’ ιδίαν, να υποδείξουν κινήσεις, να προτείνουν λύσεις. Η κριτική τους, όμως, είναι αυτό και μόνο: ανέξοδη κριτική διότι δεν προσφέρει καμία λύση. Η εξωτερική πολιτική, εξάλλου, εξελίσσεται με μία εσωτερική συνοχή και δεν υπάρχει τίποτα στην διάρκεια της δικής τους πρωθυπουργία που να δικαιολογεί απόκλιση από την πολιτική Μητσοτάκη.

Το θέμα θα ήταν για γέλια αν δεν είχε την διάσταση της προσωπικής βεντέτας. Και οι δύο βαρύνονται με κατηγορίες για τις οποίες βοά η κοινωνία. Ο μεν ένας διότι φέρει τεράστια ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας. Η ιστορία των Greek Statistics είναι πλέον θρυλική.  Ήδη από το 2006, οι σαφέστατες προειδοποιήσεις για την χρεοκοπία ήταν πολλές και επίσημα καταγεγραμμένες. Απλά έσκασε σε χέρια άλλου.

Ο έτερος βαρύνεται με την κομματική προδοσία του 1993, που πρόωρα τερμάτισε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όπως και με το γεγονός ότι στράφηκε κατά των μνημονίων χωρίς να έχει σχέδιο, χωρίς εναλλακτική λύση, θυσιάζοντας στην διαδικασία έναν  υπηρεσιακό πρωθυπουργό που έκανε καλά την δουλειά του. Το δε πραγματικό κόστος της πρωθυπουργίας του φάνηκε το 2015.

Όταν βαρύνεσαι με τόσο σημαντικές αποτυχίες δεν επιδεικνύεις αμετροέπεια—σιωπάς. Δεν χάνεις το δικαίωμα της γνώμης. Χάνεις, όμως, το δικαίωμα της αφ’ υψηλού κριτικής και μάλιστα δημόσιας.

Η παράταξη της Ν.Δ. σεβάστηκε το αξίωμα που είχαν αναλάβει και απλά συνέβαλε στην απόφαση της κοινωνίας να τους στείλει σπίτι τους. Είναι ένα μάθημα που αμφότεροι  δεν αφομοίωσαν—όπως και η αντιπολίτευση συνολικά.

Για γέλια όμως είναι η κατάσταση στα κόμματα της  αντιπολίτευσης. Διαβάζω κάτι για 14 κάλπες και την καταμέτρηση κάποιων χιλιάδων ψήφων. Αυτά φέρνουν τα άδεια προγράμματα, οι ηγετικές αδυναμίες, η έλλειψη οράματος. Όταν η αντιπολίτευση γίνεται για την αντιπολίτευση (κάτι όπως εκείνο το αποκρουστικό «Η τέχνη για την χάρι της τέχνης» που στόλιζε το λιοντάρι της MGM) προκύπτουν εξελίξεις και γεγονότα άξια χλευασμού. Ίσως έτσι ενδυναμώνεται η δημοκρατία. Ίσως, όμως, έτσι επίσης να αποδυναμώνεται, διότι ο πολίτης αποστρέφεται τις γελοιότητες και σταματά να ασχολείται. Ο αδιάφορος πολίτης αποτελεί την κερκόπορτα για την άλωση της δημοκρατίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε πολλά μέτωπα η κυβέρνηση περνά κάτω από τον πήχη που η ώριμη πλέον ελληνική κοινωνία τον έχει θέσει πολύ ψηλά. Είναι, όμως, η πιο αποτελεσματική κυβέρνηση που είχε η χώρα από το 2002 και μετά. Οι κκ. Καραμανλής και Σαμαράς από κοινού έχουν βαλθεί να την ξεκάνουν. Ο πρώτος εκ του ασφαλούς, καπηλευόμενος της «ασυλία» που του προσφέρει το όνομα, ο έτερος άνετα αφήνοντας να διαρρεύσει ότι επιδιώκει και δεύτερη προδοσία έναντι της παράταξης.

Λόγια υψιπετή για το χρέος πρώην πρωθυπουργού για το χρέος να μην μένει σιωπηλός. Για το χρέος πρώην πρωθυπουργού να μην υποσκάπτει το νυν πρωθυπουργό και να μην διασπά την παράταξη θα πει κάτι; Ή, εδώ, ταιριάζει η σιωπή;

Διαβάστε επίσης

Η κυριαρχία της αβεβαιότητας, η σταθερή του Ισραήλ, τα φαντάσματα της Τουρκίας και η Βαλκανιοποίηση της Ευρώπης