Προ των πυλών η μάχη του εκσυγχρονισμού με την συντήρηση

Αν υπάρχει ένα και μοναδικό θέμα που θα όφειλε να προκύψει από την μεγάλη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στο ΒΗΜΑ είναι ότι θέλει «στο τέλος της τετραετίας να παρουσιάσει στους Έλληνες μία αλλαγμένη χώρα.»

Το κρίσιμο θέμα είναι ότι, σε αντίθεση με τα πατροπαράδοτα «θα», που μένουν «θα», ο Πρωθυπουργός δεν στέκεται στην έκφραση της βούλησης αλλά την εντάσσει σε πράξεις. Σ’ αυτό ακριβώς εστιάζεται η μεγάλη ανησυχία της αντιπολίτευσης – οπότε στη βάση αυτή ερμηνεύεται ο εκβιασμός του Αλέξη Τσίπρα να σταματήσει να νομοθετεί η κυβέρνηση για να μην παροτρύνει ο ίδιος τους οπαδούς της να διαδίδουν τον κορονοϊό.

Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται ότι ο Μητσοτάκης θα πετύχει.

Είναι σαφές ότι η πανδημία απλά καθυστέρησε την υλοποίηση των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων—τώρα η μηχανή ξεκίνησε να λειτουργεί πάλι. Είναι εξίσου σαφές ότι μεταξύ εμβληματικών νομοθετικών πρωτοβουλιών—όπως ο κατώτατος μισθός, το ευέλικτο ωράριο, η λειτουργία των συνδικάτων—και βαθιών ανατροπών που θα φέρουν τα σχέδια του Ταμείου Ανάκαμψης, η κοινωνία θα κληθεί να κρίνει αν τελικά ψηφίζει υπέρ του εκσυγχρονισμού της χώρας ή υπέρ του συντηρητισμού της μη αλλαγής.

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και προ των πυλών. Η πανδημία ταλαιπώρησε την κοινωνία. Η μάχη ανάμεσα στο χθες του ΣΥΡΙΖΑ και το αύριο της Νέας Δημοκρατίας, θα ανεβάσει το πολιτικό θερμόμετρο σε νέα ύψη και θα φέρει την κοινωνία στα απώτατα όρια της ψυχικής αντοχής της.

Στην ουσία η κοινωνία θα ζήσει μία από τα ίδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλο δρόμο, εξάλλου γνωρίζει άλλο δρόμο. Θα δώσει την μάχη στο πεζοδρόμιο, κινητοποιώντας τους μπαχαλάκηδες, τους αντιεξουσιαστές, τους κατά επάγγελμα συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα, τους δια βίου προέδρους συντεχνιών. Θα επιχειρήσει να υπονομεύσει το κυβερνητικό αφήγημα υποστηρίζοντας ότι ο λαός δεν το θέλει. Και θα υποσχεθεί πως θα το ανατρέψει μόλις επανέλθει στην εξουσία.

Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι διόλου σίγουρη, όμως. Παρά τα λάθη της κυβέρνησης (πολλά από τα οποία οφείλονται στην  επιστημονική άγνοια για τον κορωνοϊό), ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην εισπράττει την φθορά της Ν.Δ. Μπορεί να ελπίζει πως κάποια στιγμή το φράγμα θα σπάσει. Η σιγουριά εκλείπει, όμως.

Η κοινωνία που βρίσκεται στα κάγκελα της πανδημίας θέλει να της προσφερθεί ελπίδα και αισιοδοξία. Άλλα μέλη της ενστικτωδώς, λίγα με πλήρη γνώση, πολλά με ελλιπή πληροφόρηση, αναγνωρίζουν ότι κάτι το θεμελιώδες άλλαξε. Συνειδητοποιούν ότι ανατέλλει νέα εποχή που απαιτεί νέα εργαλεία και ανατρεπτική νοοτροπία. Διαισθάνονται ότι η επιστροφή στα παλιά δεν αποτελεί λύση. Δύσκολα θα στηρίξουν την βίαιη αντίδραση της ελίτ των μειονοτήτων που θα μάχονται για να διαφυλάξουν τα προσωπικά συμφέροντα τους.

Είναι βέβαιο ότι οι συγκρούσεις θα μεταφερθούν από την Βουλή στο δρόμο. Τα παπαγαλάκια της Κουμουνδούρου θα ζήσουν ημέρες δόξης. Και το 3% του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους αποστάτες του ΠΑΣΟΚ, θα ονειρεύεται την ανυπακοή στο νόμο, τις διαδηλώσεις, ακόμη και το κάψιμο των πόλεων, προκειμένου να μην περάσει η ατζέντα της κυβέρνησης. Εξάλλου, άλλο λόγο ύπαρξης δεν θα έχουν.

Τα επιχειρήματα που θα επιστρατευτούν είναι πασίγνωστα: το ανάλγητο, νεοφιλελεύθερο αστυνομικό κράτος της δεξιάς καταργεί τα δικαιώματα που με αίμα κέρδισε ο λαός και παραδίδει την χώρα στα χέρια μίας αδίστακτης κλίκας Ελλήνων και ξένων πλουτοκρατών.

Ένας είναι ο κίνδυνος: να υποεκτιμήσει η κυβέρνηση την διάβρωση που φέρνει το επαναλαμβανόμενο χωρίς καμία αιδώ ψέμα, σε μία κοινωνία επιρρεπή στην αποδοχή θεωριών συνωμοσίας καθώς υποφέρει από έλλειμμα παιδείας. Γι’ αυτό και είναι απόλυτα απαραίτητο να τρέχει κάθε στιγμή, κάθε ώρα, καμπάνια ενημέρωσης του κοινού για τις επιδιώξεις των μεταρρυθμίσεων. Και να αντικρούεται, κάθε στιγμή και κάθε ώρα το ψέμα που θα εξαπολύεται.

Πολύ απλά ένας ακομπλεξάριστος, καλοδουλεμένος μηχανισμός της αλήθειας να πολεμά χωρίς έλεος το ψέμα και την προκατάληψη.

Η μάχη θα είναι ανάμεσα στην κυβερνητική αποφασιστικότητα και το θράσος των ακραίων στοιχείων του αριστερού λαϊκισμού. Ανάμεσα στα βίαια επεισόδια και την κομματική πειθαρχία. Ανάμεσα στον εκσυγχρονισμό και την συντήρηση, ανάμεσα το αύριο και το χθες.