Στην Ελλάδα θεωρείται αυτονόητο ότι η πολιτική αλλάζει με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Εκτός Ελλάδος αυτό δεν ισχύει κατ’ ανάγκη.

Στα αναπτυγμένα και συγκροτημένα κράτη, υπάρχουν βασικές κατευθυντήριες γραμμές που είναι σεβαστές από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι η σταθερότητα, συνέπεια και αποτελεσματικότητα των πολιτικών αυτών.

Ένας τρόπος διασφάλισης αυτών των χαρακτηριστικών είναι η ύπαρξη ανεξάρτητης κομματικά, στιβαρής και ευρυμαθούς γραφειοκρατίας. Η χώρα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είχε αυτόν τον θεσμό – μέχρι το 1980. Τότε, η κατάργηση των γενικών διευθυντών από το ΠΑΣΟΚ και η δημιουργία πράσινων και μπλε καφενείων μέσα στην δημόσια διοίκηση, επέφερε ένα έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον και μία σαφή τάση ευθυνοφοβίας.

Στην εποχή των μνημονίων έγινε μία προσπάθεια να βελτιωθεί η ποιότητα και διαφάνεια της δημόσιας διοίκησης. Αν μη τι άλλο, η μαζική έξοδος θα μπορούσε να είχε διευκολύνει προς αυτή την κατεύθυνση, αν δεν ήταν για το γεγονός ότι μαζί έφυγαν και οι ικανότεροι. Έτσι κι αλλιώς η ιδέα εγκαταλείφθηκε με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Θεωρητικά και πρακτικά, το επιτελικό κράτος της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη αποβλέπει στην καλυτέρευση της διαχείρισης του κράτους. Τα πρώτα απτά αποτελέσματα φάνηκαν στην διαχείριση της κρίσης του μεταναστευτικού και της πρώτης φάσης της πανδημίας.

Σημαντική, αν όχι και καθοριστική, εξάλλου, είναι η δουλειά που γίνεται από το υπουργείο ψηφιακής διακυβέρνησης του Κυριάκου Πιερρακάκη.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι άξιο απορίας αυτά που γίνονται στο υπουργείο ενέργειας και περιβάλλοντος.

Βάσιμα θα περίμενε κανείς ότι η αποχώρηση του Κωστή Χατζηδάκη δεν θα συνοδευόταν με αλλαγή της πολιτικής από τον Κώστα Σκρέκα. Στην ίδια κυβέρνηση ανήκουν, μαζί ήταν στο υπουργείο, η αλλαγή προσώπου δεν δικαιολογεί με κανένα τρόπο την αλλαγή πολιτικής – εκτός κι αν υπάρχει άνωθεν εντολή, δηλαδή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Οι πληροφορίες λένε πως αυτό το τελευταίο δεν ισχύει.

Δρα ανεξάρτητα ο νέος υπουργός;

Δύο αποφάσεις του έχουν προξενήσει σάλο και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την μέχρι σήμερα κυβερνητική πολιτική.

Η πρώτη φορά τις κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων. Η δικαιολογία ότι αυτό γίνεται λόγω του κορονοϊού είναι για τα γέλια. Ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε με χρηματοδότηση από την Ε.Ε. και που εκτελεί τελεσίδικες αποφάσεις δεν σταματά με τίποτα. Για μία ακόμη φορά οι επιτήδειοι παίρνουν το πάνω χέρι.

Υπάρχει κυβερνητική γραμμή σ’ αυτό το θέμα ή γραμμή Σκρέκα; Γιατί γραμμή Χατζηδάκη δεν είναι.

Η δεύτερη αφορά την δυνατότητα να δημιουργούνται υποπεριοχές για ανάπτυξη και άλλες δράσεις μέσα σε ευρύτερες προστατευόμενες περιοχές. Στην Ελλάδα της αυθαιρεσίας γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η άδεια θα έχει επεκταθεί, θα έχει αλλάξει και θα καταστρέψει το περιβάλλον που δήθεν προστατεύεται.

Ο Κωστής Χατζηδάκης δεν είχε ενδώσει στις πιέσεις αυτές, που σήμερα φαίνεται να στηρίζει ο Κώστας Σκρέκας.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό όσο και επείγον: υπάρχει κυβερνητική πολιτική ή υπάρχει υπουργική πολιτική ανάλογα με το πρόσωπο που βρίσκεται στον πολυπόθητο θώκο;

Αν είναι το πρώτο, το υπουργείο να πάρει πίσω τις αποφάσεις. Αν είναι το δεύτερο, να μην μιλάμε για επιτελικό κράτος.