Η πραγματική έννοια της καθημερινότητας που δεν κατανοούν οι πολιτικοί

Έχω πολλές φορές γράψει για την καθημερινότητα του πολίτη, με την έννοια της ποιότητας της ζωής που έχει στην καθημερινή διαβίωση του. Σε αυτήν τη βάση, η ποιότητα ζωής έχει πολλές διαστάσεις. Γενικά αποδεκτή είναι η ταυτοποίηση πέντε κύριων αξόνων: το εισόδημα, η δικαιοσύνη, η παιδεία, η γραφειοκρατία και η πρόσβαση στα δημόσια αγαθά.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε συλλάβει το νόημα, και γι’ αυτό φρόντισε να ανορθώσει την υγεία ως τον ένα πυλώνα του κράτους πρόνοια, να ανοίξει την παιδεία στον λαϊκισμό, και να αλλάξει το τραπέζι της κοινωνίας από στρογγυλό όπου υποχρεωτικά έτρωγαν λίγοι, σε μοναστηριακό – που όλους χωρούσε. Και μάλιστα πλούσια στρωμένο – άσχετα αν μετά με ευθύνη και των δύο μεγάλων κομμάτων όλοι πληρώσαμε το φαγοπότι.

Σήμερα, παρά τις εμπειρίες του παρελθόντος οι πολιτικοί λίγο κατανοούν αυτά τα λίγα απλά που συνθέτουν την καθημερινότητα του πολίτη. Η έμφαση της επιτυχίας είναι τα νούμερα – οι πάντες έχουν ξεχάσει εκείνη την εκπληκτική φράση του Γέρου της Δημοκρατίας ότι στην Ελλάδα « ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι». Και επειδή το μόνο θέμα που φέρνει την αντιπολίτευση σε ουσιαστική κόντρα με την  κυβέρνηση είναι ο πληθωρισμός, πολύ απλά θα υπενθυμίσω σχετικά τι δεν είναι καθημερινότητα.

Καθημερινότητα δεν είναι να χρειάζεσαι πολλούς  μήνες, άπειρη γραφειοκρατία, συγκρούσεις με ανεγκέφαλους δημόσιους λειτουργούς, για να πουλήσεις το σπίτι σου.

Καθημερινότητα δεν είναι να παίζουν όλοι οι Έλληνες, κάθε μήνα στο χρηματιστήριο ενέργειας – και μαζί την ζεστασιά τους και το εισόδημα τους.

Καθημερινότητα δεν είναι να μην καταλαβαίνει ο πολιτικός κόσμος τι σημαίνει data driven informed opinion.

Καθημερινότητα δεν είναι να  ποδηγετείτε ο πολίτης σαν αρνί είτε με ελλιπή είτε—στην άλλη άκρη–  τόσο σύνθετη πληροφόρηση που να του είναι άχρηστη.

Καθημερινότητα δεν είναι να αυξάνονται οι τιμές των τροφίμων σχεδόν με διψήφιο αριθμό, ώστε να υποχρεώνονται οικογένειες να μειώσουν την ποσότητα και ποιότητα της διατροφής τους, όταν οι στρεβλώσεις που συνεισφέρουν τα μάλα είναι πασίγνωστες.

Καθημερινότητα δεν είναι η φούσκα των ακινήτων, η έλλειψη στέγης για τους ευάλωτους, τους αναξιοπαθούντες, τους δασκάλους, τους αστυνομικούς, τους γιατρούς –που κάνει την στέγη του Έλληνα σπάνιο αγαθό.

Καθημερινότητα δεν είναι η εκτεταμένη βία, σε κάθε τομέα, σε κάθε στιγμή, σε κάθε γωνιά και ηλικία. Οι λύσεις είναι πολλές και παγκόσμια αναγνωρισμένες. Ας τις αντιγράψουν.

Καθημερινότητα δεν είναι να πατώνουν διεθνώς οι Έλληνες μαθητές στην κατανόηση κειμένου και στα μαθηματικά.

Καθημερινότητα δεν είναι το διαρκές μποτιλιάρισμα σε όλο το οδικό δίκτυο.

Καθημερινότητα δεν είναι τα πεζοδρόμια-παγίδες.

Καθημερινότητα δεν είναι νοσοκομεία που κάνουν μόνο επείγοντα χειρουργεία.

Καθημερινότητα δεν είναι να περιμένεις τρεις μήνες για μία αξονική – όπως και δεν είναι η αξονική με το παραμικρό.

Καθημερινότητα δεν είναι να σε τρελαίνουν οι servicers.

Καθημερινότητα δεν είναι να περιμένεις 5 χρόνια για να βρεις το δίκαιο σου – όταν άλλοι με κακουργήματα στην πλάτη τους απολαμβάνουν ασυλία.

Καθημερινότητα δεν είναι να εκβιάζουν οι συντεχνίες την κοινωνία.

Πολλά έχει καταφέρει η χώρα μας με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πολλά είναι άριστα. Στο θέμα της καθημερινότητας, όμως, ο δρόμος μπροστά της είναι μακρύς. Πολιτικά δύσβατος. Κομματικά επώδυνος. Οικονομικά κοστοβόρος. Εναλλακτική, όμως, δεν έχει. Εκτός κι αν θέλει να χάσει τις εκλογές του 2027.

Διαβάστε επίσης

Το συντεχνιακό μονοπώλιο δικηγόρων και συμβολαιογράφων και η Folli Follie