Για το Πολυτεχνείο μιλάμε – Για τους «κυρ Παντελήδες» πριν από αυτό θα μιλήσουμε ποτέ;

Πενήντα χρόνια, λοιπόν, από εκείνη την φωτεινή ημέρα για την Ελλάδα, την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Από το τελευταίο έπος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την τελευταία πραγματική συλλογική εποποιία της πατρίδας μας.

Πολλά τα δακρύβρεχτα άρθρα που έχουν γραφτεί αυτές τις ημέρες, πολλές οι αφηγήσεις των πρωταγωνιστών της 16ης και 17ης Νοεμβρίου 1973, πολλά και τα βιβλία εκείνων που έζησαν τα δραματικά και ταυτόχρονα τα ηρωικά γεγονότα στο Πολυτεχνείο.

Όμως, ας αφήσουμε για λίγο τους ήρωες, κι ας ασχοληθούμε με τους υπόλοιπους. Με εκείνους που ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο σπουδαίος ποιητής μας είχε γράψει το ιστορικό αυτό ποίημα «Φοβάμαι». Για όσους δεν το θυμούνται είναι αυτό:

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου ‘κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

 

Ηρθα κι εγώ να το θυμηθώ απλά γιατί ακούμε πολύ συχνά για τους ήρωες του Πολυτεχνείου που «εξαργύρωσαν» τον αγώνα τους με κάποια πολιτική θέση. Τους βρίζουμε, τους έχουμε απαξιώσει, αδιαφορούμε για το γεγονός ότι ήταν εκεί, ήταν παρόντες στην εποποιία, απλά και μόνο γιατί αποφάσισαν αργότερα να συμμετάσχουν στα κοινά.

Αποφάσισαν να πολιτευτούν, να γίνουν βουλευτές, να γίνουν και υπουργοί και τους βρίζουμε για την «καριέρα» τους επειδή, λέμε ότι «ξεπούλησαν» τον αγώνα του Πολυτεχνείου.

Βεβαίως και υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που βρέθηκαν εκείνες τις ημέρες στην πρώτη γραμμή αλλά αποφάσισαν να σιωπήσουν, να μην εκμεταλλευτούν το ιστορικό γεγονός. Και μπράβο του.

Όμως, για σταθείτε. Κι εκείνοι που έγιναν πολιτικοί γιατί πρέπει να απαξιώνονται; Τουλάχιστον αυτοί αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο, όπως οι ίδιοι πίστευαν.

Αλλοι με καλό τρόπο, άλλοι με κακό, άλλοι βγάζοντας λεφτά στην «πλάτη» της ιστορικής στιγμής του Πολυτεχνείου.

Αλλά για τα εκατομμύρια των Ελλήνων που επί 7 χρόνια έσκυψαν το κεφάλι θα μιλήσουμε ποτέ;

Για εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν τη Χούντα κι έβγαλαν εκατομμύρια θα μιλήσουμε ποτέ;

Για όλους εκείνους που δεν πήραν… χαμπάρι τον βιασμό της Δημοκρατίας από τους Χουντικούς θα μιλήσουμε ποτέ;

 

 

 

Για τους «νοικοκυραίους» που έβριζαν τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα γένια θα μιλήσουμε ποτέ;

Για τους «κυρ Παντελήδες» της εποχής που έκλειναν τις πόρτες των σπιτιών τους στους κυνηγημένους από τη Χούντα θα μιλήσουμε ποτέ;

Αλλά και για κάποια κόμματα και στελέχη τους, για μελλοντικούς πολιτικούς που έκαναν τα πάντα για να αποτρέψουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου θα μιλήσουμε ποτέ;

Δεν μιλάμε δυστυχώς γιατί τα συλλογικά τραύματα είναι πιο βαριά. Γιατί η «αποχουντοποίηση» δεν έγινε ποτέ από το κράτος.

Γιατί ο ελληνικός λαός την περίοδο της Χούντας και τις ημέρες του Πολυτεχνείου ήταν κρυμμένος, φοβισμένος ή βολεμένος, πλην μερικών χιλιάδων.

Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό γιατί δεν μας συμφέρει, γιατί είναι κηλίδα στην ιστορία μας.

Ποιοι είναι λοιπόν χειρότεροι; Εκείνοι που ήταν στο Πολυτεχνείο κι έφαγαν ξύλο, κυνηγήθηκαν, μπήκαν φυλακή, βασανίστηκαν αλλά τα επόμενα χρόνια πήγαν στην πολιτική, έκαναν καριέρες, «εντάχθηκαν στο σύστημα»;

Ή οι περισσότεροι που έβλεπαν τη Χούντα να κυβερνά χωρίς να αντιδρούν. Και πολύ χειρότερα. Εκείνοι που προσπάθησαν να εμποδίσουν τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα αγριεμένα βλέμματα να κάνουν αυτό που σήμερα γιορτάζουμε όλοι;

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να χεις μέσα σου μια ιστορία ανείπωτη», έχει γράψει η ποιήτρια Μάγια Αγγέλου.

Και την ιστορία του Πολυτεχνείου, πριν και μετά από αυτό, δεν την έχουμε πει ακόμη.

Διαβάστε επίσης:

Γιώργος Βερνίκος, 50 χρόνια Πολυτεχνείο: Να ορθώνουμε το ανάστημά μας για έναν καλύτερο κόσμο

Αριστοτέλης Σαρρηκώστας στο mononews: Xώρα χωρίς μνήμη, δεν έχει ιστορία

Μητσοτάκης για Πολυτεχνείο: Φάρος που φωτίζει τον δρόμο προς μια πιο ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία