Άρθρο παρέμβαση του Παύλου Μαρινάκη, Γραμματέα της Π.Ε. της Ν.Δ.: Ο μακρύς κατάλογος της υποκρισίας

Η επίθεση του Γιώργου Βαρεμένου σε βάρος της Άννας Καραμανλή ήταν μια από τις χειρότερες εικόνες της περασμένης εβδομάδας. Το περιστατικό αυτό ξεδίπλωσε όλα τα στάδια της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πώς διεξάγεται η δημόσια αντιπαράθεση και στην αποδοκιμασία σεξιστικών συμπεριφορών. Κυρίως, όμως, έρχεται να θυμίσει την πιο μεγάλη υποκρισία της αξιωματικής αντιπολίτευσης: το χάσμα μεταξύ μεγάλων λόγων και μηδενικού, αν όχι αρνητικού, έργου.

Υποκρισία ήταν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που σχολίασε τη χειροδικία του βουλευτή του με τη φράση «αντέδρασε με απαράδεκτο τρόπο σε μια απαράδεκτη, όμως, πρόκληση». Ίδια λέξη για τον θύτη και το θύμα. Στο ίδιο επίπεδο αποδοκιμασίας η (όποια) λεκτική πρόκληση με την πράξη. Είναι τόσο δύσκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ να συμβιβαστεί με τη θεμελιώδη αρχή κάθε ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόμματος ότι η αντιπαράθεση μένει σε λεκτικά μόνο επίπεδα; Δυστυχώς φαίνεται πως είναι.

Υποκρισία ήταν ήταν η σιωπή όλων των στελεχών, των γραμματειών και οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την ισότητα των φύλων. Στην ανακοίνωση δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο φύλο των πρωταγωνιστών. Το κόμμα που πριν από τρεις μήνες ανακάλυψε σεξισμό στη φράση «γλυκιά κυρία στο διάλειμμα» του Δημήτρη Καιρίδη δεν βρήκε μισή λέξη αποδοκιμασίας για μια επίθεση σε βάρος γυναίκας και, μάλιστα, σε απευθείας μετάδοση. Το ίδιο και τα λαλίστατα δήθεν προοδευτικά του στελέχη.

Τα δύο αυτά στάδια δείχνουν ότι το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» δεν είναι παρά ένας ευφημισμός του «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Και αν όλα αυτά τα γνωρίζαμε και πριν από το 2015, η καταστροφική τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ (με τη σύμπραξη της ψεκασμένης ακροδεξιάς) κατέδειξε το πλήρες μέγεθος της υποκρισίας. Την υποκρισία του να παριστάνεις τον ευαίσθητο στα λόγια, αλλά με τις πράξεις σου να ζημιώνεις αυτούς που δήθεν υπερασπίζεσαι.

Αλήθεια, πόσο θράσος χρειάζεται να ζητάς τη θέσπιση της γυναικοκτονίας ως διακριτό αδίκημα, όταν έχεις θεσπίσει δυνατότητα μικρότερης ποινής από τα ισόβια στην ανθρωποκτονία από πρόθεση; Πόσο ανεύθυνο είναι να καταγγέλλεις για μη υποστήριξη κακοποιημένων γυναικών μια κυβέρνηση που δημιούργησε 18 γραφεία ενδοοικογενειακής βίας, στελέχωσε τις δομές για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 2.500 αστυνομικούς, ώστε να μπορούν να χειριστούν υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας, ενώ επί ημερών σου οι δομές όχι μόνο δεν αυξήθηκαν, αλλά έκλεισε ένας ξενώνας φιλοξενίας για κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους;

Πόσο απρεπές είναι να μιλάς για έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδίου στον τομέα της ισότητας όταν εσύ «δεν πρόλαβες», αλλά η επόμενη Κυβέρνηση θέσπισε ένα σύγχρονο πλαίσιο για τη σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, αύξησε τη διάρκεια των γονικών αδειών και εφαρμόζει πολιτικές για τη στήριξη και την ενδυνάμωση της εργασίας και της επιχειρηματικότητας των γυναικών; Πόσο προσβλητικό είναι να επικαλείσαι το #metoo ενώ εσύ ο ίδιος προσπάθησες να συγκαλύψεις τη σεξουαλική παρενόχληση του πρέσβη της Βενεζουέλας σε βάρος υπαλλήλων του;

Και τέλος, πόσο χυδαίο είναι να δηλώνεις αλληλέγγυος στις γυναίκες που δέχονται σεξιστικές επιθέσεις όταν κρατάς δίπλα σου τον Νίκο Φίλη και τον Χριστόφορο Βερναρδάκη μετά τα όσα αισχρά ξεστόμισαν σε βάρος της Νίκης Κεραμεώς; Ή μήπως είναι προοδευτικές οι δηλώσεις του πρώτου ότι «τα παιδιά σας όταν μεγαλώσουν θα μάθουν πως η μητέρα τους κατέσφαξε τουλάχιστον 20.000 παιδιά» ή η ταύτισή της με πρόσωπο που κατηγορείται για τη δολοφονία των τριών παιδιών της, όπως έκανε ο δεύτερος;

Ο Γιώργος Βαρεμένος υπέπεσε σε ένα πολύ σοβαρό ατόπημα. Προς τιμήν του – και αυτό οφείλουμε να του το πιστώσουμε – αναγνώρισε το λάθος του και δεν προσπάθησε να το αποδώσει στην ένταση της στιγμής, ούτε να το συμψηφίσει με οτιδήποτε. Και εύχομαι ειλικρινά να διδαχτεί ο ίδιος από αυτό, αλλά και να αποτελέσει το περιστατικό μια αφορμή ώστε η πολιτική αντιπαράθεση να επανέλθει στα προβλήματα του σήμερα και τις προκλήσεις του αύριο.

Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να «αδειάσει» τον βουλευτή του όχι για την πράξη, αλλά για τη γενναιότητα που επέδειξε στη συνέχεια, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι στην Κουμουνδούρου ο Πολακισμός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε «προοδευτική», ούτε «διακυβέρνηση». Είναι καθαρή υποκρισία για να ξανακάτσει στην καρέκλα. Μόνο που το 2023 δεν είναι 2015 γιατί οι πολίτες δεν εξαπατώνται ξανά με τα ίδια φτηνά κόλπα. Οι πολίτες δεν θέλουν κραυγές, ούτε ασχήμιες. Ζητούν λύσεις και όραμα. Αυτό, δηλαδή, που υπηρετεί στην πράξη η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.