Η ζωή μας έχει μετατραπεί σε διαρκή αγώνα δρόμου.
Κατάσταση που μου θύμισε την προσέγγιση του Thomas Friedman στο βιβλίο του «The Lexus and the Olive Tree».
Εκεί, υποστήριζε ότι ενώ στον 19ο και στον 20ο αιώνα οι επιχειρήσεις ήταν σαν τους παλαιστές του Σούμο (μεγάλες και με μακρόχρονη αντοχή) στον 21ο όφειλαν να μπορούν να τρέχουν κάθε ημέρα τα εκατό μέτρα και, το χειρότερο, να κερδίζουν κάθε ημέρα.
Σήμερα, επιχειρήσεις και νοικοκυριά τρέχουμε να προλάβουμε.
Αγώνας δρόμος για τις ιδιωτικοποιήσεις.
Αγώνας δρόμου για να προσελκύσουμε ξένα κεφάλαια
Αγώνας δρόμου για να βγει το εμβόλιο, για να συγκεντρωθούν να αναγκαία αναλώσιμα, να εμβολιαστούμε.
Αγώνας δρόμου να μαζέψει το κράτος έσοδα, να μοιράσει επιδοτήσεις και προκαταβολές, να αποφύγει την άνοδο της ανεργίας.
Αγώνας δρόμου να σχεδιαστεί η επόμενη ημέρα, να εγκριθεί το σχέδιο από την Ε.Ε., να εκταμιευτούν τα χρήματα.
Αγώνας δρόμου ποιος θα επωφεληθεί και ποιος θα μείνει εκτός.
Και όλα αυτά μέσα σε περιβάλλον σχεδόν απόλυτης αβεβαιότητας.
Κυριολεκτικά δεν γνωρίζουμε τι μας μέλλει.
Πότε θα λήξει ο συναγερμός της πανδημίας; Ποιος θα την έχει γλυτώσει και ποιος όχι; Πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν, πόσοι θα μείνουν χωρίς δουλειά; Πόσο θα είναι το χρέος – ιδιωτικό και δημόσιο, πόσα δάνεια θα έχουν κοκκινήσει, πως θα αποπληρωθούν οι υποχρεώσεις και οι επιστρεπτέες προκαταβολές;
Το πρόβλημα είναι προσωπικό για τον καθένα και συνολικό για την κοινωνία.
Θα σηκώσουμε κεφάλι ή θα καταδικαστούμε σε νέα εποχή ύφεσης; Θα γίνουν αλλαγές ή θα μείνουμε πνιγμένοι στα πάγια ελληνικά προβλήματα; Θα επιμείνουν στην λιτότητα οι δανειστές ή θα υπάρξει κάποια αναπνοή – προσωρινή ή όχι;
Πως θα διαμορφωθεί το εργασιακό τοπίο; Τι επιπτώσεις θα έχει στον θεσμό της οικογένειας; Τι ιατρικά κατάλοιπα άφησε η ίδια η πανδημία; Τι ψυχολογικά προβλήματα κληροδότησε η καραντίνα;
Ατέλειωτα τα ερωτήματα, ανύπαρκτες οι απαντήσεις.
Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει καν Μαντείο των Δελφών. Ή, για να είμαστε ακριβείς, έχουμε πνιγεί από χρησμούς. Οπότε, όλοι έχουν δίκαιο και όλοι έχουν άδικο.
Η κρίση του 2020 είναι από τις πιο σημαντικές της σύγχρονης ιστορίας. Ξεπερνά τους παγκόσμιους πολέμους και τα εκατομμύρια θανάτων, διότι τώρα είμαστε αντιμέτωποι με την φύση: τον χειρότερο εχθρό του ανθρώπου και τον καλύτερό του φίλο συνάμα.
Στο διαστημόπλοιο «Γη» (για να θυμηθούμε και πάλι τον Buckminster Fuller) έχει ξεσπάσει άγρια μάχη ανάμεσα στα συστήματα υποστήριξης και τον άνθρωπο. Η έκβαση της είναι γνωστή: ή θα προσαρμοστούμε ή θα τελειώσουμε.
Το πλήθος των ερωτημάτων δεν έχει τόση σημασία. Κρίσιμος είναι ο μικρός αριθμός των απαντήσεων που έχουμε –κι αυτές όχι πάντα σαφείς.
Αυτό και μόνο οφείλει να μας προβληματίσει όπως δεν έχουμε ποτέ προβληματιστεί.
Διαβάστε επίσης:
Προειδοποίηση ΠΟΥ: Δεν θα επιτευχθεί φέτος η συλλογική ανοσία
Ταμείο Ανάκαμψης: Σπριντ 60 ημερών για το στοίχημα των €50 δισ.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
