Χωρίς πολιτική σταθερότητα

Διά όνομα του Θεού! Γένητε καν ολίγον καιρόν εχθροί των παθών σας,  Ανδρέας Λόνδος, 1823

Τα πάθη και όχι το ήθος κυριαρχούν στην πολιτική ζωή μας. Και οι Έλληνες πολιτικοί είναι τα όντα που υποφέρουν από το ανθρωπολογικό πρόβλημα «των πολλών λόγων» — κατά  Πολ Ραμπινόφ.  Μακριά από την Αριστοτελική λογική, όπου η ιστορική σχέση ανάμεσα στη γνώση και την εξουσία παράγει ένα αντικείμενο γνώσης που είναι το ίδιο υποκείμενο γνώσης – ο άνθρωπος –οι πολιτικοί μας σήμερα δεν ανταποκρίνονται στα προβλήματα γιατί δεν τα κατανοούν.

Απέχουν, δηλαδή, από την αλληλουχία της σύλληψης, της  πολιτικής και της ηθικής ως πρακτική διαδικασία αντίληψης. Δέσμιοι του πελατειακού κράτους έχουν παραιτηθεί από την αμφίδρομη σχέση με την κοινωνία προκειμένου να διαχειριστούν, κουτσά-στραβά, την κατάρρευση των πελατών τους.

Χάσμα η απόσταση που τους χωρίζει με την ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα.

Η Νέα Δημοκρατία, συνονθύλευμα ιδεών και πρακτικών, προτίμησε να συγκαλύψει τα σαθρά ιδεολογικά θεμέλια της με την εκλογή «νέου» προέδρου. Αναμένει να προσδιορίσει ο νέος πρόεδρος την πολιτική και κοινωνική ταυτότητα της—μία σχεδόν φασιστική προσέγγιση, εφάμιλλη της καλύτερης πρακτικής της σταλινικής αριστεράς.

Το ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ υποφέρει από ονειρώξεις επαναδημιουργίας της κεντροαριστεράς. Δεν βλέπει τους καρπούς που μέστωσε η άκριτη συνεργασία με τη δεξιά. Ούτε και τον επερχόμενο Σύριζα, που με σταθερά και αδίστακτα βήματα κατακτά νομοτελειακά το χώρο αυτόν, στο δρόμο της μονοπώλησης της εξουσίας για την επόμενη δεκαετία –ίσως.

Όσο για το Ποτάμι, η αναζήτηση για το δικό του πολιτικό και κοινωνικό χώρο παραπαίει ανάμεσα στη σκληρή αντιπολίτευση (!) και την αδύναμη πρόταση υποτυπωδών εναλλακτικών προτάσεων στο μνημόνιο—ως άλλος Πόντιος Πιλάτος.

Σύσσωμη η αντιπολίτευση του… δημοκρατικού τόξου έχει αυτοπαγιδευτεί μεταξύ του μνημονίου που ψήφισε και των συνεπαγόμενων νόμων που πρέπει αλλά δεν θέλει να δεχτεί.

Στη βάση αυτή, η χώρα δεν έχει πολιτική σταθερότητα, διότι δεν υπάρχει εναλλακτικός στο Σύριζα πόλος εξουσίας. Στη δεκαετία του 1980 η ίδια αυτή κατάσταση έθεσε τις βάσεις για τη σημερινή κρίση.

Η κάθε κρίση έχει το σπέρμα της καταστροφής. Στην Ελλάδα των παθών πολύ περισσότερο.