Στα βάθη του Ινδικού ωκεανού, δίπλα από την Ταϊλάνδη, βρίσκεται το νησί Αρχιπέλαγος, το οποίο κατοικείται από μια “ιδιαίτερη” φυλή νομάδων της θάλασσας , τους Moken. Οι απόγονοι πιο συγκεκριμένα της φυλής, αυτής μοιράζονται κάποιες “μοναδικές” ιδιότητες. Τα παιδιά αυτά εξαιτίας της ανάγκης τους για εύρεση της τροφής τους μέσα στην θάλασσα, κολυμπώντας όλη την ημέρα στα βαθιά νερά του ωκεανού έχουν εξελίξει στο μέγιστο βαθμό την ικανότητα της όρασης τους. Η “μαγική” αυτή ικανότητα τους, εντυπωσίασε την ερευνήτρια του πανεπιστημίου Lund Anna Gislen, η οποία θέλησε να αποκωδικοποιήσει και βρει τις αιτίες της ικανότητας τους αυτής.
Η ίδια ταξίδεψε μέχρι την μακρινή Ταϊλάνδη για να δει με τα μάτια της το φαινόμενο αυτό. Όπως ήταν φυσικό εντυπωσιάστηκε όταν παρατήρησε τον τρόπο και την δυνατότητα με την οποία ψάρευαν τα παιδιά αυτά λέγοντας συγκεκριμένα ότι ” είχαν τα μάτια τους ορθάνοιχτα χωρίς να έχουν κανένα πρόβλημα”. H Gislen τότε αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα με την επίδειξη στα παιδιά, καρτελών μέσα στην θάλασσα με οριζόντιες και κάθετες γραμμές.
Κάθε φόρα που τα παιδιά βουτούσαν στην θάλασσα έπρεπε να αναφέρουν την κατεύθυνση των γραμμών αυτών, οι οποίες γινόντουσαν όλο και πιο θολές για να γίνει το εγχείρημα πιο δύσκολο. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Τα παιδιά αυτά έβλεπαν πολύ καλύτερα από αυτά των παιδιών των Ευρωπαίων που έκαναν το ίδιο πείραμα λίγο καιρό αργότερα. Στη συνέχεια η ίδια θέλησε να εξηγήσει γιατί συνέβαινε αυτό.
Όπως υποπτευόταν, το μάτι ξέρουμε ότι έχει την δυνατότητα να προσαρμόζεται ανάλογα με το περιβάλλον του. Αυτή η βελτίωση της όρασης μέσα κάτω από το νερό μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους, είτε με την αλλαγή του μεγέθους του φακού του ματιού, που ονομάζεται προσαρμογή, είτε μικραίνοντας την κόρη του ματιού, αυξάνοντας έτσι το βάθος της εστίασης. Σύμφωνα με τα ευρήματα το παιδιά των Moken φαίνεται ότι μπορούσαν να κάνουν και τα δύο, ακριβώς όπως και τα δελφίνια.
Αυτό που παρατήρησε ακόμη είναι ότι οι ενήλικες της ίδιας φυλής δεν είχαν την ίδια ικανότητα με τα παιδιά κάτω από το νερό. Η ίδια θεωρεί, ότι καθώς όσο μεγαλώνουμε χάνουμε και την ελαστικότητα του ματιού μας, με αποτέλεσμα της μείωσης προσαρμοστικής ικανότητας του ματιού.
Ολοκληρώνοντας την έρευνα της, η Gislen πιστεύει ότι αυτή η μοναδικότητα της φυλής αυτής κάποια στιγμή στο μέλλον θα έχει εξαλειφθεί καθώς οι νέες γενιές περνάνε όλο και λιγότερο χρόνο στη θάλασσα, με αποτέλεσμα της εξαφάνισης αυτού του μοναδικού χαρακτηριστικού.
